Γράφει ο Σχολιαστής
Μάλλον διάβασε το
προχθεσινό άρθρο μας ‘’Φτάνει για όλους ένα κύμα στ’ ακρογιάλι;’’, ο υπουργός οικονομικών, και βγήκε σήμερα να ανακοινώσει ότι σταματά η ανοχή
και η ασυλία των ‘’ανέγγιχτων’’.
Με τον όρο αυτό ο υπουργός χαρακτηρίζει όλους όσους έχοντας
κάποια άκρη φοροδιέφευγαν συστηματικά ενώ οι τραπεζικοί τους ..λογαριασμοί φούσκωναν
όλο και πιο πολύ.
Είναι αυτοί που στο άρθρο μας είχαμε κατατάξει στην πρώτη
ομάδα της τριχοτομημένης κοινωνίας μας η οποία δεν έχει πάρει χαμπάρι τι θα πει
κρίση και εξακολουθεί να ζει και να συμπεριφέρεται προκλητικά και αντικοινωνικά
εν τέλει.
Μάλιστα ο υπουργός δεν δίστασε να ορίσει και το πλαίσιο
στο οποίο ανήκουν ορισμένοι από τους untouchables
, όπως χαρακτηριστικά τους ανέφερε, : πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες.
Του τηλεφωνούν, λέει, οι διευθυντές ΔΟΥ ή ΣΔΟΕ να πάρουν την άδεια του για να ελέγξουν υποθέσεις φοροδιαφυγής τέτοιων ‘’επωνύμων’’
όπως τους αποκαλούσαμε ως σήμερα.
Αυτό σημαίνει ότι αποτελούσε, μάλλον, πάγια τακτική των φορολογικών
και ελεγκτικών αρχών, αλλά και των πολιτικών προϊσταμένων, τους συγκεκριμένους τύπους να τους μεταχειρίζονται
διαφορετικά.
Δεν γνωρίζω αν οι δηλώσεις του υπουργού γίνουν πραγματικότητα.
Η επικοινωνιακή πολιτική που εφάρμοζαν τόσα χρόνια οι λαϊκιστές
πολιτικοί της ‘’σοσιαλιστικής αλλαγής’’ και οι ‘’συντηρητικοί’’ μιμητές τους , δυστυχώς,
μας έχει κάνει να θέλουμε να θέσουμε το χέρι μας επί τον τύπο των ήλων πλέον
για να πειστούμε.
Η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου θα έχει τόσα πολλά και σημαντικά
οφέλη όσα δεν φαντάζονται ακόμα και υπουργοί
που ‘’πιέζονται’’ να το εφαρμόσουν.
Πρώτα θα μαζέψουν χρήμα που τόση ανάγκη έχουν τα δημόσια ταμεία.
Μετά θα ‘’σπάσει’’ η ασυλία όλων αυτών που θεωρούν εαυτούς
υπεράνω νόμου και τάξης.
Επιπλέον θα διδάξει στους υπάλληλους να εφαρμόζουν το νόμο
και τις διατάξεις ισόνομα ανεξάρτητα από το πρόσωπο που έχουν απέναντι τους.
Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ο κοινωνικός αντίκτυπος
που θα υπάρξει.
Οι άλλες δυο ομάδες, που αποτελούν και το μεγαλύτερο μέρος
την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, και που αδικούνται κατάφορα από ένα πολιτικό σύστημα
που χαρίζεται σε κουμπάρους, κολλητούς, ημέτερους και φίλα προσκείμενους σφουγγοκωλάριους , θα δουν επιτέλους τον νόμο να εφαρμόζεται και στην πρώτη ομάδα
που ακόμα και σήμερα απολαμβάνει σκανδαλώδη ανοχή και ασυλία.
Αυτό θα δημιουργήσει μια τέτοιας έκτασης κοινωνική εκτόνωση
που πολλές από τις παράξενες δημοσκοπικές και εκλογικές ακραίες προσεγγίσεις
θα ατονήσουν με τον καιρό και, πολύ πιθανόν, μετ’ ου πολύ να εξαφανιστούν.
Είναι νομίζω ΔΕΗς φαεινότερο
ότι -αυτές οι κοινωνικές αδικίες που τόσα χρόνια παραβλεπόντουσαν από τα δυο τρίτα της κοινωνίας μας όσο ξεροέγλειφαν
το ξεροκόμματο και το κοκαλάκι που τους πέταγαν οι πολιτικοί - μετά το φούντωμα
της κρίσης οι αντοχές στέρεψαν, τα μάτια και τα αυτιά άνοιξαν, οι εντεταλμένοι μαϊντανοί
έπαψαν να πείθουν και οι αγανακτισμένοι στράφηκαν σε αυτούς που έταζαν ανέξοδα επιστροφή
στο όλβιο παρελθόν.
Στην δραχμή, στις προσλήψεις, στα 1400 ευρώ κατώτερο μισθό,
στον ολοκληρωτικό κρατισμό και σε αλλά τέτοια σοσιαλιστικά παραμύθια που νανουρίζουν
γενιές, δημοσυντήρητων και μη, αφελών συμπολιτών μας.
Αγνοούν σίγουρα οι άφρονες ότι το χρέος είναι η χειρότερη
μορφή υποδούλωσης που μπορεί να υπάρξει. Και αυτός ο τόπος, από την απελευθέρωση
του ως σήμερα, δεν έπαψε ποτέ να χρωστάει και άρα να μην μπορεί να είναι ανεξάρτητος.
Αυτός δε που τον έβαλε βαθύτερα στο χρέος δεν ήταν άλλος
από τον ‘’αείμνηστο’’ που στα συνθήματα έταζε ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία.
Αυτά τα απόκρυπταν συστηματικά , όμως, οι Λαμπράκηδες, οι
Τεγόπουλοι, οι Μπόμπολες, οι Κουρήδες, οι Βαρδινιγιανναίοι, οι Κοκκάληδες και οι
Κοντομηνάδες που είχαν αναλάβει εργολαβικά, τω καιρώ εκείνω, την εθνική μας αποκοίμιση.
Πόσο μάλλον όσοι απ’ έξω, με τη ιδιότητα των πάσης φύσεως
διασκεδαστών, κοιτούσαν ν’ αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούσαν, από αυτά που σκορπούσαν
οι μεθυστανες, και σήμερα σιχτιρίζουν γιατί έχασαν την αφορολόγητη μάσα.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι αυτή τη φορά τα λόγια ενός υπουργού
θα γίνουν πράξη και όλοι οι κατεργάρηδες θα κάτσουν στο πάγκο της δικαιοσύνης μπαίνοντας παράλληλα χέρι και στα κλοπιμαία τόσων
ετών που επιβάρυναν τα δυο τρίτα της κοινωνίας μας με άδικες και οδυνηρές οικονομικές
και κοινωνικές ματαιώσεις που τους έσπρωξαν στα ακραία τραγούδια των σειρήνων.