Το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο Φάληρο, την ώρα που έπεφτε η αυλαία
του 9ου Συνεδρίου της Ν.Δ., κανένας δεν έδειξε να ξαφνιάζεται όταν ένας
σύνεδρος, συνοψίζοντας την κατάσταση σε μια παρέα, διαπίστωσε πως το
επόμενο Συνέδριο θα είναι το πρώτο του «νέου κόμματος».
Η χαοτική ρητορική του Α. Σαμαρά και οι αδρές μεν αλλά πυκνές αναφορές
του στη «νέα Ελλάδα» για κάποιους ήταν η επίσημη έναρξη της προσπάθειας
που βρίσκεται από καιρό στα σκαριά για την αντικατάσταση με.......
κάτι άλλο του σημερινού (διε)φθαρμένου κομματικού σχηματισμού.
Για όσους, ωστόσο, παρατηρούν από σχετικά κοντινή απόσταση τα πράγματα, οι αφόρητες κοινοτοπίες που χρησιμοποίησε η ηγεσία από το βήμα του Συνεδρίου δεν ήταν τίποτε άλλο από την επισημοποίηση αυτού που εδώ και κάμποσο διάστημα είναι η Ν.Δ. στην πραγματικότητα: το πιο δεξιό –και μάλιστα με όρους πολύ παλαιότερων δεκαετιών– κόμμα της «γαλάζιας» παράταξης από τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα.
Όταν δεν μπορείς να εμπνεύσεις αυτοπεποίθηση σε μια κοινωνία γονατισμένη, που υποβάλλεται σε διαρκείς ταπεινώσεις και αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα από τους εταίρους της, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κάπως πρέπει να αναπληρωθεί ψυχολογικά αυτό το πικρό αίσθημα – και το απερίγραπτο προσκλητήριο Σαμαρά «σας καλώ να ενωθούμε όλοι κάτω από τη γαλανόλευκη!» (σ.σ.: δείχνοντας με τον δείκτη το εθνικό σύμβολο...) επιστρατεύθηκε για να καλύψει την παντελή απουσία εθνικού σχεδίου που θα μας έβγαζε από την κρίση.
Τι περισσότερο θα έκανε ο Συναγερμός του... στρατάρχου Παπάγου;
• Πολλοί υποστηρίζουν –ίσως βάσιμα– ότι, έχοντας υποστεί δύο ηχηρά ρήγματα στο δεξιό της υπογάστριο, το πρώτο με την ήπια εκδοχή των Ανεξάρτητων Ελλήνων και το δεύτερο με τη ναζιστική οργάνωση του μίσους Χρυσή Αυγή, η συντηρητική αναδίπλωση της Ν.Δ. ήταν μονόδρομος.
• Όμως, για να είμαστε ακριβείς, η στροφή προς τις παλιές συντηρητικές συνήθειες, ο διάχυτος αντικομμουνισμός, η κάλπικη και άμεσα εξαργυρώσιμη στην αγορά πατριδολατρία, ο αυταρχισμός και ο ιδεολογικός προσανατολισμός σε καθαρόαιμη δεξιά κατεύθυνση είναι τα πολιτικά διαπιστευτήρια της σημερινής ηγεσίας.
Γνήσιο πολιτικό τέκνο ενός από τους εισηγητές του πολιτικού μένους εναντίον των κομματικών αντιπάλων, του Ευάγγελου Αβέρωφ, που δίχασαν κάθετα την ελληνική κοινωνία, ο Σαμαράς και οι στενοί του συνεργάτες δεν έκαναν ποτέ καμία προσπάθεια να κρύψουν ότι επείγονταν να εγκαταλείψουν τη ρητορική του «μεσαίου χώρου» και, κάνοντας ένα ακροβατικό άλμα στο βαθύτερο δεξιό παρελθόν, να επιστρέψουν στη θαλπωρή του κόμματος των «νοικοκυραίων». Βεβαίως τους τέως νοικοκυραίους τους κάνουν επαίτες, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια.
Ασπρόμαυρες... ιστορίες
Σπάνια τα τελευταία χρόνια, στην πολιτική σκηνή, παίχτηκαν με τόσο άτεχνο τρόπο σκηνές από ασπρόμαυρα έργα, όπου, σε μια προσπάθεια που βαφτίστηκε «εγκατάλειψη των ενοχικών συμπεριφορών», οι ιδεολογικοί στυλοβάτες του Μαξίμου εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της Αριστεράς, την οποία έφτασαν στο ακραία γελοίο και κωμικό όριο να την κατηγορούν για την αποβιομηχάνιση του τόπου και την απουσία επενδυτικού κλίματος!
Σε αυτή τη νοσηρή ατμόσφαιρα και με την αμέριστη βοήθεια του επικοινωνιακού συστήματος, που προσφέρει πολιτική στήριξη στο (δι)κομματικό προσωπικό του, με αντάλλαγμα ότι θα διασφαλίζει στο διηνεκές τις μπίζνες που σχετίζονται με τη λεηλασία της χώρας, μπήκε σε κίνηση και η ολέθρια «θεωρία των άκρων».
Αδιαφορώντας για τις συνέπειες και ποδοπατώντας την ιστορική μνήμη, επιχειρούν να ταυτίσουν την Ακροδεξιά και τους νεοναζί με την Αριστερά, που έχει στο βαρύ βιογραφικό της αιματηρούς πατριωτικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες για να σταθεί στα πόδια του αυτός ο τόπος.
Έχοντας μάλιστα αποφασίσει ότι το κράτος –τουτέστιν οι επιχειρηματικές συμμορίες που το λυμαίνονται– δεν πρέπει να πέσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, σπρώχνουν τα πράγματα σε επικίνδυνες περιοχές, σε έναν πόλεμο με όλα τα μέσα, υποσκάπτοντας απερίσκεπτα μια νόμιμη δυνατότητα ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού τοπίου.
Προφανώς, τις κορυφές του παρακμιακού συστήματος και τα σαλόνια της κρατικοδίαιτης ληστρικής - επιχειρηματικής τάξης δεν τις ανησυχεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ως έκφραση του τυφλού θυμού μέρους των πολιτών γιατί είναι κομμάτι από τη σάρκα τους.
Τα ανοίγματα του Βύρωνα Πολύδωρα προς τη Χρυσή Αυγή και η εμφατική αρθρογραφία του άλλου σαμαρικού πουλέν που ακούει στο όνομα Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι τυχαία και δεν οφείλονται –στην περίπτωση του πρώτου– σε προσωπικές δυσαρέσκειες.
Είναι ανοίγματα... στο δικό τους αίμα, με την αναγκαία διευκρίνιση που έκανε ο δεύτερος, όταν σημείωσε ότι η προσέγγιση προς τους ψηφοφόρους της Χ.Α. πρέπει να γίνει με «πρακτικές πολιτικές», με τις οποίες ουσιαστικά η Νουδούλα έχει βαθμιαία υιοθετήσει το σύνολο σχεδόν της ακροδεξιάς ατζέντας. Φουκαράδες ή υπολογιστικοί, ούτε καθ’ υποψία προτείνουν αλλαγή πολιτικής που θα έδινε λύσεις στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα των εξαθλιωμένων μαζών, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στις προτεραιότητες του συστήματος εξουσίας.
Από το ποντίκι
κάτι άλλο του σημερινού (διε)φθαρμένου κομματικού σχηματισμού.
Για όσους, ωστόσο, παρατηρούν από σχετικά κοντινή απόσταση τα πράγματα, οι αφόρητες κοινοτοπίες που χρησιμοποίησε η ηγεσία από το βήμα του Συνεδρίου δεν ήταν τίποτε άλλο από την επισημοποίηση αυτού που εδώ και κάμποσο διάστημα είναι η Ν.Δ. στην πραγματικότητα: το πιο δεξιό –και μάλιστα με όρους πολύ παλαιότερων δεκαετιών– κόμμα της «γαλάζιας» παράταξης από τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα.
Όταν δεν μπορείς να εμπνεύσεις αυτοπεποίθηση σε μια κοινωνία γονατισμένη, που υποβάλλεται σε διαρκείς ταπεινώσεις και αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα από τους εταίρους της, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κάπως πρέπει να αναπληρωθεί ψυχολογικά αυτό το πικρό αίσθημα – και το απερίγραπτο προσκλητήριο Σαμαρά «σας καλώ να ενωθούμε όλοι κάτω από τη γαλανόλευκη!» (σ.σ.: δείχνοντας με τον δείκτη το εθνικό σύμβολο...) επιστρατεύθηκε για να καλύψει την παντελή απουσία εθνικού σχεδίου που θα μας έβγαζε από την κρίση.
Τι περισσότερο θα έκανε ο Συναγερμός του... στρατάρχου Παπάγου;
• Πολλοί υποστηρίζουν –ίσως βάσιμα– ότι, έχοντας υποστεί δύο ηχηρά ρήγματα στο δεξιό της υπογάστριο, το πρώτο με την ήπια εκδοχή των Ανεξάρτητων Ελλήνων και το δεύτερο με τη ναζιστική οργάνωση του μίσους Χρυσή Αυγή, η συντηρητική αναδίπλωση της Ν.Δ. ήταν μονόδρομος.
• Όμως, για να είμαστε ακριβείς, η στροφή προς τις παλιές συντηρητικές συνήθειες, ο διάχυτος αντικομμουνισμός, η κάλπικη και άμεσα εξαργυρώσιμη στην αγορά πατριδολατρία, ο αυταρχισμός και ο ιδεολογικός προσανατολισμός σε καθαρόαιμη δεξιά κατεύθυνση είναι τα πολιτικά διαπιστευτήρια της σημερινής ηγεσίας.
Γνήσιο πολιτικό τέκνο ενός από τους εισηγητές του πολιτικού μένους εναντίον των κομματικών αντιπάλων, του Ευάγγελου Αβέρωφ, που δίχασαν κάθετα την ελληνική κοινωνία, ο Σαμαράς και οι στενοί του συνεργάτες δεν έκαναν ποτέ καμία προσπάθεια να κρύψουν ότι επείγονταν να εγκαταλείψουν τη ρητορική του «μεσαίου χώρου» και, κάνοντας ένα ακροβατικό άλμα στο βαθύτερο δεξιό παρελθόν, να επιστρέψουν στη θαλπωρή του κόμματος των «νοικοκυραίων». Βεβαίως τους τέως νοικοκυραίους τους κάνουν επαίτες, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια.
Ασπρόμαυρες... ιστορίες
Σπάνια τα τελευταία χρόνια, στην πολιτική σκηνή, παίχτηκαν με τόσο άτεχνο τρόπο σκηνές από ασπρόμαυρα έργα, όπου, σε μια προσπάθεια που βαφτίστηκε «εγκατάλειψη των ενοχικών συμπεριφορών», οι ιδεολογικοί στυλοβάτες του Μαξίμου εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της Αριστεράς, την οποία έφτασαν στο ακραία γελοίο και κωμικό όριο να την κατηγορούν για την αποβιομηχάνιση του τόπου και την απουσία επενδυτικού κλίματος!
Σε αυτή τη νοσηρή ατμόσφαιρα και με την αμέριστη βοήθεια του επικοινωνιακού συστήματος, που προσφέρει πολιτική στήριξη στο (δι)κομματικό προσωπικό του, με αντάλλαγμα ότι θα διασφαλίζει στο διηνεκές τις μπίζνες που σχετίζονται με τη λεηλασία της χώρας, μπήκε σε κίνηση και η ολέθρια «θεωρία των άκρων».
Αδιαφορώντας για τις συνέπειες και ποδοπατώντας την ιστορική μνήμη, επιχειρούν να ταυτίσουν την Ακροδεξιά και τους νεοναζί με την Αριστερά, που έχει στο βαρύ βιογραφικό της αιματηρούς πατριωτικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες για να σταθεί στα πόδια του αυτός ο τόπος.
Έχοντας μάλιστα αποφασίσει ότι το κράτος –τουτέστιν οι επιχειρηματικές συμμορίες που το λυμαίνονται– δεν πρέπει να πέσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, σπρώχνουν τα πράγματα σε επικίνδυνες περιοχές, σε έναν πόλεμο με όλα τα μέσα, υποσκάπτοντας απερίσκεπτα μια νόμιμη δυνατότητα ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού τοπίου.
Προφανώς, τις κορυφές του παρακμιακού συστήματος και τα σαλόνια της κρατικοδίαιτης ληστρικής - επιχειρηματικής τάξης δεν τις ανησυχεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ως έκφραση του τυφλού θυμού μέρους των πολιτών γιατί είναι κομμάτι από τη σάρκα τους.
Τα ανοίγματα του Βύρωνα Πολύδωρα προς τη Χρυσή Αυγή και η εμφατική αρθρογραφία του άλλου σαμαρικού πουλέν που ακούει στο όνομα Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι τυχαία και δεν οφείλονται –στην περίπτωση του πρώτου– σε προσωπικές δυσαρέσκειες.
Είναι ανοίγματα... στο δικό τους αίμα, με την αναγκαία διευκρίνιση που έκανε ο δεύτερος, όταν σημείωσε ότι η προσέγγιση προς τους ψηφοφόρους της Χ.Α. πρέπει να γίνει με «πρακτικές πολιτικές», με τις οποίες ουσιαστικά η Νουδούλα έχει βαθμιαία υιοθετήσει το σύνολο σχεδόν της ακροδεξιάς ατζέντας. Φουκαράδες ή υπολογιστικοί, ούτε καθ’ υποψία προτείνουν αλλαγή πολιτικής που θα έδινε λύσεις στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα των εξαθλιωμένων μαζών, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στις προτεραιότητες του συστήματος εξουσίας.
Από το ποντίκι