Του Πέτρου Τρουπιώτη
Είναι η αλήθεια , πως οποιαδήποτε εθελοντική
προσπάθεια για δημιουργία ενός συλλόγου, μιας ομάδας,. Μιας « παρέας» ας πούμε
σε κάποια γειτονία της χωράς, τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν και ότι το πιο εύκολο.
Και δεν ήταν εύκολο
για παρά πολλούς λόγους.
Πρώτον, γιατί οι περισσότεροι
άνθρωποι, μέσα στο γενικότερο κλίμα ευημερίας που υπήρχε τις τελευταίες δεκαετίες,
δεν κοίταζαν ποτέ διπλά τους, δεν έβρισκαν λόγο να ‘συγκεντρωθούν» με....... κάποιους γείτονες,
γενικώς δεν έβλεπαν τι νόημα είχαν κάποιες τέτοιες συλλογικές προσπάθειες.
Συλλογικές προσπάθειες
που οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε ότι ήταν « πάρει τα πάνω τους» τα πρώτα μετά Τήνο μεταπολίτευση
χρόνια
Η εμπλοκή όμως σε όλες
αυτές τις προσπάθειες, από τους εκπολιτιστικούς συλλόγους έως τις σκακιστικές λέσχες,
κόμματων αλλά ακόμα και δημοτικών παρατάξεων, τελικά τις οδήγησε να θεωρούνται από
τους πολίτες ως καθοδηγούμενες. Και έτσι ακύρωσαν τον ρόλο τους.
Παράλληλα , «παράγοντες»,
«παραγοντίσκοι» αλλά και ‘αετονύχηδες» κάθε είδους κατέλαβαν τις « καρέκλες» οποίων
φορέων υπήρχαν και τους άφησαν να μαραζώνουν, αρκεί να έχουν τον τίτλο οι ίδιοι,
αξιοποιώντας τον κατά βούληση.
Και τέλος, η ανεξέλεγκτη
δράση ΜΚΟ, με τα αζημίωτο βέβαια, άρχισε να γίνεται γνωστή σε πολλούς , οπότε η
φράση «εθελοντική προσπάθεια» αντιμετωπιζόταν με ειρωνικά χαμόγελα και καχυποψία
(και δικαίως).
Μέσα σε αυτό το κλίμα
, είναι σαφές, ότι η οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια και μάλιστα σε μια γειτονία της
Αθήνας, τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνιά, όποτε και χτύπησε και η οικονομική κριση,
ηταν μια «χαμένη ιστορία».
Ένας νεαρός μπασκετμπολίστας
( πρώην η νυν ας το πει ο ίδιος) ο Δ Κυριακόπουλος, μόλις τελείωσε τις σπουδές
του στο ΤΕΦΑΑ και τα μεταπτυχιακά του στην αθλητική διοίκηση, αποφάσισε , να προσπαθήσει
να αναστήσει, τον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς του. Τον Πρωτεα στον ν Κόσμο.
Τον σύλλογο που μεγάλωσε…
Μα η προσπάθεια, όπως
αποδεδείχθηκε δεν ήταν όχι καθόλου εύκολη αλλά ήταν και περιπετειώδης.
Τις προσπάθειες αυτές,
του ίδιου και μιας ομάδας παιδιών 9 αλλά και μεγαλυτέρων) από τον Ν Κόσμο, να αλλάξουν
τον Πρωτεα και μέσα από αυτόν να ξαναφτιάξουν την γειτονία τους, περιγράφει ο Δ
Κυριακόπουλος, πρόεδρος σήμερα του Πρωτεα, σε ένα μικρό βιβλίο του το « Ξαναφτιάχνοντας
μια γειτονία», με υποσημείωση « το παράδειγμα του Πρωτεα».
Μέσα στο βιβλίο, ο συγγραφέας,
σε ένα απλό ημερολόγιο θα μπορούσε να πει κάνεις όπου κατέγραφε μικρές και μεγάλες
κινήσεις για τον σκοπό του, δείχνει την αγάπη του για την γειτονία που μεγάλωσε
και για τους ανθρώπους της « Ο νέος Κόσμος , είναι η ομορφότερη γειτονία της πόλης
« λέει χαρακτηριστικά στην αρχή του βιβλίου, προσθέτοντας «είναι ένα χωριό παράξενων
ανθρώπων στο κέντρο της πρωτεύουσας».
Σε ένα βιβλίο, που
δεν φιλοδόξει βέβαια να είναι λογοτεχνικό ανάγνωσμα, ο Δ Κυριακόπουλος εξηγεί
τον τρόπο που μια ομάδα παιδιών προσπάθησε να αναγεννήσει την ομάδα και μέσω αυτής
να φτιάξει τα γήπεδα της γειτονιάς, να δέσει τον κόσμο , να φτιάξει διαύλους επικοινωνίας.
Εξάλλου το σύνθημα της ομάδας είναι « Μια παρέα, μια ομάδα , μια γειτονιά».
Μπορεί πολλές φόρες ο
αναγνώστης του βιβλίου να διαφωνεί και με ενέργειες αλλά και με στρατηγικές του
όλου εγχειρήματος , αλλά δεν μπορεί να μην δει μέσα από τις σελίδες του το «πάθος»
αυτών των ανθρώπων , να κάνουν κάτι, να φέρουν ένα αποτέλεσμα, να αλλάξουν , όσο
μπορούν την γειτονιά τους.
Μπορεί ορισμένα πράγματα
να βλέποντας από « λάθος πλευρά», όμως δεν μπορεί κάνεις να αμφισβητήσει ότι είχαν
στόχο.
Και φαίνεται ότι τα κατάφεραν.
Μπορεί για όλους εμάς(αλλά και αντικειμενικά) η αναγέννηση του Πρωτεα, να μη σημαίνει
τίποτα , να μην είναι το κέντρο του κόσμου.
Για τους ιδίους όμως,
ίσως και για την γειτονιά τους ήταν και είναι το κέντρο του κόσμου. Ήταν ένα στοίχημα
που κέρδισαν με την επίμονη και την προσπάθεια.
Και αυτό είναι το μεγάλο
κέρδος. Το αποτέλεσμα, το πείσμα για αλλαγή. Η προσπάθεια, έστω και αν όλα δείχνουν
δύσκολα και όλοι τους έβαζαν τρυκλοποδιά.
Και γι αυτοί τους αξίζει
ένα μπράβο.
ptroupiotis@yahoo.gr