Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, λέει, ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, επισήμανε ότι το
Μνημόνιο είναι μια «λάθος» πολιτική, μια «λάθος» συνταγή. Αλλά, όπως και
τις προηγούμενες φορές, ΑΥΤΟ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ Η
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. Ας θυμίσουμε δε, πως επίσης στο παρελθόν,
εξίσου έγκυροι παράγοντες του ΔΝΤ και όχι μόνο επισήμαιναν τη
«τιμωρητική» φιλοσοφία της μνημονιακής πολιτικής.
Υπάρχει κάτι που προκαλεί απορία στα παραπάνω, υπάρχει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ως «αντίφαση» στα παραπάνω;
Σε ό,τι με αφορά, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Θα ήταν ευχής έργο να υπήρχε......
λάθος πολιτικής αλλά ειλικρινής πρόθεση και προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. θα προέκυπτε κάτι καλό.
Όμως
η επιβαλλόμενη από τους δανειστές μνημονιακή πολιτική, βρίσκεται
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΝΤΟΣ ΤΡΟΧΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ του Μνημονίου, που ήταν
και σταθερά εξακολουθεί να είναι η λεηλασία της εθνικής ΚΑΙ ιδιωτικής
οικονομίας, χωρίς καμιά προοπτική σωτηρίας.
Οι
τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν είναι ηλίθιοι. Δεν είναι ανόητοι. Οι άνθρωποι
αυτοί, ας μη ξεχνάμε, δεν είναι αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις. Η
πολιτική δεν χαράζεται από αυτούς και κυρίως δε χαράζονται οι
μακροπρόθεσμες στρατηγικές στοχεύσεις και στρατηγικές. Αυτοί απλά,
εκτελούν τις εντολές των εντολέων τους, όπως ένας δικηγόρος, θα
υπερασπιστεί τον εντολέα του που κατηγορείται για κακούργημα, όσο
καλύτερα μπορεί. Οι ίδιοι αυτοί τεχνοκράτες, κάτω από έναν άλλο εντολέα,
κάτω από ένα άλλο εργοδότη, θα υποστήριζαν εντελώς διαφορετικά πράγματα
ενδεχομένως, και για μένα βεβαίως. Είναι οι ηγεσίες του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και για να μιλάμε σε πραγματικούς πολιτικούς όρους
είναι η Γερμανία, που αποφάσισε τον οικονομικό και κοινωνικό σφαγιασμό
της Ελλάδας και του λαού της.
Ο στόχος του Μνημονίου, ήταν, είναι, η λεηλασία της Ελλάδας!
Ό,τι
συμβαίνει, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΗΣΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟ
ΛΑΘΟΣ! Εξ ου και η ΕΞΙΣΟΥ ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΡΝΗΣΗ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΛΑΘΗ!
Σου δίνω φάρμακο που σκοτώνει, συγγνώμη, αλλά, θα εξακολουθείς να το
παίρνεις! Είναι ο μνημονιακός στόχος Η ΜΗ σωτηρία του ασθενούς, ή
μάλλον, ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΕΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΩΣ Η ΚΑΘΕ ΠΛΕΥΡΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΤΗ
ΣΩΤΗΡΙΑ, (π.χ., το Μνημόνιο μας οδηγεί κατευθείαν σε «σωτηρία» τύπου
«ειδικών ζωνών» και μιας μαζικά φτωχοποιημένης κοινωνίας), κι αυτό το
Μνημόνιο, δεν μπορεί παρά να παράγει προϊόντα οικονομικού και κοινωνικού
«σφαγείου».
Έτσι είναι σχεδιασμένη ως πολιτική, έτσι λειτουργεί.
Λάθος και ανοησία είναι να θεωρείς λάθος και ανοησία το Μνημόνιο.
Το
Μνημόνιο ως «τεχνοκρατικό εργαλείο» εξόδου από τη Κρίση, ως πολιτική
εξόδου από τη Κρίση, μονάχα στο κόσμο των καθαρών Ιδεών και ως δογματική
θέση θα μπορούσε να γίνει στοιχειωδώς δεκτό ως «πρόγραμμα σωτηρίας» ΤΗΣ
ΧΩΡΑΣ, ήδη από τη πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ως σχέδιο, πριν
ακόμα ψηφιστεί το 2010 από την ελληνική Βουλή.
Ανήκω
σ’ εκείνους, που με σειρά άρθρων, ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ, επισήμαινα ότι η
πολιτική αυτή, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη λεηλασία της εθνικής
ΚΑΙ ιδιωτικής οικονομίας, στη φτωχοποίηση, ΚΑΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ
ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, και επειδή ό,τι χάνεται στην οικονομία δεν εξαϋλώνεται αλλά η
ζημιά κάποιου είναι κέρδος κάποιου άλλου, το κέρδος τούτο, σταθερά το
προσδιόριζα στους διεθνείς τοκογλύφους – δανειστές μας.
Από
τη πρώτη στιγμή, υπογράμμιζα ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2010, την
ανάγκη, το δημόσιο χρέος να ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΡΘΕΙ –ΑΠΟ ΤΟΤΕ, ΔΙΟΤΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΑ
ΟΦΕΛΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΜΕΝΑ-, και λέγοντας «αναδιάρθρωση»
εννοούσα τη τριπλή επιδίωξη [1] της δραστικής μείωσης του επιτοκίου
δανεισμού [2] τη μεγάλη επιμήκυνση εξόφλησης του αναδιαρθρωμένου χρέους
και [3] την ύπαρξη περιόδου χάριτος αρκετών ετών, κατά τη διάρκεια των
οποίων θα πληρώνονταν μόνο τόκοι κι όχι χρεωλύσια, ενώ ως δεύτερος
βασικός πυλώνας της πρότασής μου, ήταν η διατήρηση πάση θυσία της
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ οικονομίας εκτός του υφεσιακού κύκλου, με πολιτικές
διατήρησης της ενεργού ζήτησης (και άρα να μη πληγεί το ιδιωτικό
διαθέσιμο εισόδημα, δηλαδή μισθοί και συντάξεις). Το περίγραμμα των
προτάσεών μου συμπληρώνονταν από το πάγιο αίτημα της ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ
αντιμετώπισης της μεγαλοφοροδιαφυγής και μεγαλοεισφοροδιαφυγής και
βεβαίως της κάθε μεγέθους και αιτίας φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής,
μιλούσα για την παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονταν για το ότι η χώρα
έφτασε εκεί που είχε φτάσει, για τη πάταξη της διαπλοκής, την επιδίωξη
να πληρώσει η Γερμανία στην Ελλάδα τα οφειλόμενα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κ.λπ.
Δηλαδή,
μιλούσα για ό,τι θεωρούνταν περίπου και «αντιπατριωτικό» να θίγεται καν
(όπως π.χ. η αναδιάρθρωση του χρέους), αλλά και για ό,τι οψίμως οι
έγκυροι διεθνείς οργανισμοί ανακαλύπτουν ως [δήθεν] «λάθος» μετά τρία
χρόνια!
Ήταν
για μένα οι παραπάνω θέσεις, οι αναγκαίες αξιώσεις που μια κυβέρνηση
που θα έδινε μάχη για την Ελλάδα θα πρόβαλε στους ξένους δανειστές,
αλλά, τα πράγματα όπως γνωρίζουμε εξελίχτηκαν εντελώς διαφορετικά. Ήταν
κι εξακολουθούν να είναι οι δανειστές που θέτουν όρους, ήταν και είναι
οι ελληνικές κυβερνήσεις που σπεύδουν να τους υιοθετούν άλλοτε άμεσα,
και άλλοτε με κάποια καθυστέρηση με τη σταδιακή αυτοαπεμπόληση των δικών
τους «κόκκινων γραμμών» και «σημείων επαναδιαπραγμάτευσης».
Η
όποια «σωτηρία», θα επέλθει όταν τελικώς λεηλατηθούν τα πάντα ΚΑΤΑ ΤΟ
ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, και από εκεί και πέρα, έχοντας «χτυπήσει πάτο» η
οικονομία και η κοινωνία, ΜΟΙΡΑΙΑ ο μόνος Μονόδρομος θα είναι οι
«θετικές επιδόσεις», έχοντας ως αφετηρία τον «πάτο», εξόν κι αν
κολλήσουμε εκεί, οπότε και πάλι θα πανηγυρίζεται ένα είδος «επιτυχίας»
ότι θα έχουμε «σταθεροποιηθεί» στο βούρκο.
Ο Στόχος του Μνημονίου, είναι η εξαθλίωση της χώρας και του λαού!
Το Μνημόνιο, είναι ένα μνημείο Αθλιότητας!
Αθλιότητας για την Ευρώπη!