Συρία: Πώς βλέπει το όλο ζήτημα το Ιράκ

Του Hayder al-Khoei
Αν και οι διακρατικές σχέσεις Ιράκ-Συρίας ήταν πολύ αφύσικες κατά την τελευταία δεκαετία, οι αραβικές εξεγέρσεις, ιδιαίτερα η μάχη που διεξάγεται τώρα στη Συρία και η ολοένα και πιο θρησκευτική φύση της περιφερειακής πολιτικής, έχουν προκαλέσει μια νέα προσέγγιση. Σήμερα, η ιρακινή κυβέρνηση του Nouri al-Maliki έχει τοποθετηθεί ως υποστηρικτής του Bashar al-Assad, καθώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια, κατά κύριο λόγο, σουνιτική εξέγερση, σε μεγάλο βαθμό από φόβο πως θα.....

ενδυναμώσει παρόμοιες δυνάμεις στο Ιράκ. Παρόλο που γίνεται πολύς λόγος για τους στενούς δεσμούς του Ιράκ με το Ιράν, η θέση του Maliki αντανακλά τη στρατηγική και τους πολιτικούς υπολογισμούς του, αντί για την υπακοή του στις υπαγορεύσεις του Ιράν. 

Μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, η Συρία, φοβούμενη τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε ένα γειτονικό κράτος, ιδίως λόγω των ψιθύρων που ακουγόταν στην Ουάσιγκτον ότι η Δαμασκός θα ήταν η επόμενη στη λίστα για την επιβαλλόμενη αλλαγή καθεστώτος, προσπάθησε να σαμποτάρει τη νέα πολιτική διαδικασία. Η Συρία έκανε τα στραβά μάτια, ακόμα και διευκόλυνε, τη ροή των ξένων τζιχαντιστών που πηγαίνουν στο Ιράκ μέσω των συνόρων της για να πολεμήσουν τις δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι πολλοί από τη νέα πολιτική ελίτ του Ιράκ, συμπεριλαμβανομένου του Maliki, διέμεναν στη Συρία κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Σαντάμ, όταν η Συρία προσπάθησε να ενισχύσει την πλευρά των ιρακινών αντιφρονούντων κατά του Μπααθιστή ανταγωνιστή της στη Βαγδάτη, οι φόβοι της Συρίας από την αμερικανική στρατιωτική παρουσία διέλυσαν τους όποιους ιστορικούς δεσμούς. Έχοντας προσφέρει καταφύγιο σε Σιίτες ισλαμιστές που επιδίωκαν να ανατρέψουν το καθεστώς του κόμματος Μπάαθ πριν από τον πόλεμο του 2003, φιλοξένησε στη συνέχεια αξιωματούχους Μπάαθ που επιδιώκουν να υπονομεύσουν τη νέα τάξη πραγμάτων. Το 2007, το Ιράκ δήλωσε ότι είχε αποδείξεις πως το 50% των τρομοκρατών εισερχόταν στη χώρα από τη Συρία. Η σχέση Assad-Maliki κατέληξε σε πολιτικό και προσωπικό ναδίρ το 2009, όταν η κυβέρνηση του Ιράκ κατηγόρησε τη Συρία για τις τεράστιες εκρήξεις βομβών στη Βαγδάτη. Για τον Maliki, ο Assad έπαιζε ένα βρώμικο παιχνίδι στο Ιράκ συνωμοτώντας με τζιχαντιστές για να αποσταθεροποιήσει το Ιράκ και να κρατήσει τους Αμερικανούς στάσιμους εκεί. 

Παρά αυτή τη δεκαετία της εχθρότητας, η εξέγερση στη Συρία έχει επιφέρει μια σημαντική αλλαγή στη στρατηγική σκέψη των σιιτών ισλαμιστών που τώρα κυριαρχούν στη Βαγδάτη υπό τον Maliki. Δεδομένης της όλο και πιο αυταρχικής συμπεριφοράς του ιρακινού πρωθυπουργού προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, η οποία διαμορφώθηκε από έναν βάναυσο εμφύλιο πόλεμο και μια διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης που κυριαρχήθηκε από θρησκευτικές σέχτες το 2010 και την αντίληψη μιας συνεχιζόμενης απειλής από τις δύο εσωτερικές ένοπλες ομάδες που συνδέονται με την Αλ-Κάιντα, καθώς και εχθρικές σουνιτικές περιφερειακές δυνάμεις, δηλαδή τα κράτη του Κόλπου, ο Maliki υποστήριξε γρήγορα τον Assad όταν ξέσπασε η εξέγερση. Αφού θεωρήθηκε προηγουμένως ως απειλή για την εξουσία του Maliki, ο Assad, αντιμέτωπος τώρα με μια σουνιτική εξέγερση υποστηριζόμενη και από την περιφέρεια, εμφανίστηκε ως φυσικός σύμμαχος και προπύργιο εναντίον του ίδιου εχθρικού σουνιτικού μπλοκ. 

Ένα διπλωματικό επεισόδιο στη Δαμασκό ρίχνει κάποιο φως στο πώς βλέπει τα γεγονότα στη Συρία η Βαγδάτη. Το καλοκαίρι του 2011, ο πρεσβευτής του Κατάρ στη Συρία προσκάλεσε πολλούς πρέσβεις των αραβικών χωρών, καθώς και τον υπουργό Εξωτερικών της Συρίας στην κατοικία του. Ενώ κάθονται γύρω από το τραπέζι ο ιρακινός πρέσβης παρατήρησε, «Οι ίδιοι άνθρωποι που συνωμότησαν εναντίον του Ιράκ συνωμοτούν τώρα κατά της Συρίας». Αυτό εξόργισε τον Σαουδάραβα πρέσβη, ο οποίος απάντησε: «Σας προκαλώ να τους ονοματίσετε. Σας προκαλώ!». Ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας προσπάθησε να ηρεμήσει την κατάσταση λέγοντας, «Ο ιρακινός πρέσβης αναφέρεται στην Αλ-Κάιντα και τους σαλαφιστές και όχι στη Σαουδική Αραβία», αλλά ο τόνος του μηνύματος ήταν σαφής. 

Η ιρακινή κυβέρνηση πιστεύει τώρα ότι μια νίκη για τους αντάρτες στη Συρία θα σημαίνει όχι μόνο ένα γείτονα στην μετά από τον Assad εποχή υπό την επίδραση των εχθρικών δυνάμεων του Κόλπου που έχουν πρόθεση την αποσταθεροποίηση της εξουσίας του Maliki, αλλά κι επαναφορά της Αλ-Κάιντα στη χώρα. Μια τζιχαντιστική ομάδα, η Jabhat al-Nusra, είναι η πιο αποτελεσματική αντιπολιτευτική μαχόμενη δύναμη στη Συρία κι έχει ήδη δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με την Αλ-Κάιντα στο Ιράκ. Αν και υπάρχουν κάποιες εντάσεις μεταξύ των ηγετών των τοπικών παραρτημάτων της Αλ-Κάιντα και οι δύο παραδέχονται ότι έχουν δεσμούς μεταξύ τους και ότι έχουν την υποστήριξη ο ένας του άλλου. Οι ιρακινοί αξιωματούχοι ασφαλείας αναφέρουν τακτικά μαχητές της Αλ-Κάιντα που έχουν εγκαταλείψει το Ιράκ για τη Συρία. Οι πολιτικοί του Ιράκ φοβούνται την επιστροφή τους από τη στιγμή που θα εκτελέσουν την αποστολή τους στη Συρία και μετά. Το Ιράκ εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια σοβαρή απειλή για την ασφάλεια και δε θέλει να δει αυτά που κατάφερε από το 2003 και μετά να υπονομεύονται, ή, ακόμη χειρότερα, να αντιστρέφονται πλήρως. Ήδη στη Βαγδάτη αυξάνονται οι φόβοι, μάλλον δικαίως, ότι η εξέγερση στη Συρία βοηθά στην αναζωογόνηση, υλικά και ιδεολογικά, των σουνιτών μαχητών στο Ιράκ που έχουν ως βάση τους την στην πλειοψηφία της σουνιτικής επαρχίας της Ανμπάρ που συνορεύει με τη Συρία. Αυτό έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία η σουνιτική δυσαρέσκεια και οι διαμαρτυρίες έχουν αυξηθεί δραματικά δεδομένης της αυξανόμενης περιθωριοποίησης των σουνιτών πολιτικών παραγόντων και δυνάμεων από τον Malikiι τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, που παρέχει πρόσφορο έδαφος για την αύξηση της λαϊκής υποστήριξης προς τους σουνίτες για ένοπλη δράση εναντίον της κυβέρνησης. Ο Μάιος του 2013 έγινε μάρτυρας μιας δραματικής έξαρσης των βίαιων επιθέσεων στο Ιράκ, οι ευθύνες για τις οποίες έχουν αποδοθεί κυρίως σε σουνίτες μαχητές, με περισσότερους από 1000 νεκρούς, ο υψηλότερος αριθμός από το αποκορύφωμα του εμφυλίου πολέμου το 2006/07. 

Ο Maliki πιστεύει ότι τα ίδια τα κράτη που υποστηρίζουν τους αντάρτες στη Συρία, ιδιαίτερα η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, παίζουν φαύλους ρόλους στο Ιράκ, υποστηρίζοντας τους αντιπάλους του, ακόμα και τρομοκρατικά στοιχεία μέσα στη χώρα του. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση, ο Maliki κατηγόρησε «κράτη» πως βρίσκονται πίσω από το πρόσφατο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη τη χώρα. Αν και δεν ανέφερε συγκεκριμένα ονόματα, αναφέρθηκε σε εκείνους που θέλουν να παρέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράκ με το πρόσχημα της προστασίας του Τουρκμενιστάν και των σουνιτών, μια σαφής αναφορά στην Τουρκία. Δεδομένου ότι η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, έχουν υποστηρίξει τους εγχώριους πολιτικούς αντιπάλους του Maliki στο παρελθόν, η υποστήριξή τους προς τη συριακή αντιπολίτευση έχει κλιμακώσει τους φόβους του Maliki ότι η συριακή εξέγερση είναι μέρος μιας ευρύτερης κατάστασης της οποίας είναι επίσης στόχος να εδραιωθούν. 

Ως αποτέλεσμα των σχεδόν υπαρξιακών φόβων του Maliki που συνδέονται με την εξέγερση στη Συρία, έχει διατηρήσει μια διττή πολιτική από την έναρξή της. Δημοσίως, η ιρακινή ηγεσία έχει κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις για διάλογο μεταξύ του Assad και των ανταρτών της Συρίας, επειδή μια πολιτική λύση που έχει προέλθει από τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων προσφέρει τον πιο βιώσιμο τρόπο για τον τερματισμό της σύγκρουσης και, την ίδια στιγμή, είναι πιθανό να απαιτεί έναν συμβιβασμό καταμερισμού της εξουσίας που θα διασφαλίσει το ότι η Συρία δε θα έλθει εντελώς υπό την επιρροή των δυνητικά εχθρικών σουνιτικών και συριακών περιφερειακών δυνάμεων. Ιδιωτικά, όμως, η κυβέρνηση του Ιράκ έχει ενεργήσει όλο και περισσότερο με τρόπους που υποδεικνύουν ότι επιθυμεί να δει την επικράτηση του Assad, επιτρέποντας μεταξύ άλλων και ιρανικές υπερπτήσεις που υποθετικά προμηθεύουν όπλα και προμήθειες στο συριακό στρατό. Έχει φιλοξενήσει κι έχει παράσχει ιατρική βοήθεια στους Σύρους καθεστωτικούς μαχητές, μέχρι και πολέμησε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό από την άλλη πλευρά των συνόρων. Η Βαγδάτη φέρεται επίσης να παράσχει συνεχόμενη οικονομική βοήθεια στο καθεστώς Assad. Αυτή η οικονομική στήριξη αναφέρεται ότι περιλαμβάνει εμπόρους να αγοράζουν σκληρό νόμισμα σε πλειστηριασμό από την Κεντρική Τράπεζα του Ιράκ και να μεταφέρουν λαθραία τα μετρητά στην πληγωμένη από κυρώσεις Συρία (σε μια διαδικασία στην οποία δεν έχει τεθεί ένα τέλος από την κυβέρνηση). Ο Maliki έχει επίσης προμηθεύσει τη Συρία με το κρίσιμο πετρέλαιο κίνησης με έκπτωση 50% κάτω από την τιμή αγοράς, σε μια συμφωνία την οποία δε γνώριζε ούτε καν ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ. 

Την ίδια στιγμή η Βαγδάτη έχει κάνει ελάχιστα για να ανακόψει την αυξανόμενη ροή των ιρακινών σιιτών μαχητών που ταξιδεύουν στη Συρία για να πολεμήσουν για λογαριασμό του καθεστώτος Assad. Οι περισσότερες από αυτές τις πολιτοφυλακές πιστεύεται ότι συνδέονται με τις υποστηριζόμενες από το Ιράν Ταξιαρχίες της Χεζμπολάχ και της Κοινωνίας των Δικαίων. Παρακινημένες από σεχταριστικά συμφέροντα, οι σιιτικές πολιτοφυλακές έχουν συγκεντρωθεί γύρω από μια έκκληση για την προστασία του ιερού Sayyida Zainab (ένα από ιερά μέρη του σιιτικού Ισλάμ), που βρίσκεται στη νότια Δαμασκό. Η υπεράσπιση του ιερού Sayyida Zainab θεωρείται ως ένα νόμιμο πεδίο μάχης για πολλούς Σιίτες, λόγω της ιστορικής θρησκευτικής του σημασίας και των αυξανόμενων φόβων ότι με τη σύγκρουση στη Συρία να γίνεται όλο και πιο σεχταριστική, οι σουνίτες παράγοντες, πιο συγκεκριμένα η Αλ-Κάιντα, θα το θέσουν στο στόχαστρό τους. Οι ιρακινοί θυμούνται πολύ καλά το κύμα της θρησκευτικής βίας που ακολούθησε το βομβαρδισμό του τεμένους Αλ-Ασκάρι στη Σαμάρα το 2006 από τζιχαντιστές της Αλ-Κάιντα. Φόβοι για παρόμοιες επιθέσεις στη Συρία σήμερα συσπειρώνει τους ιρακινούς σιίτες πίσω από το καθεστώς του Assad. Πράγματι, μια νίκη των ανταρτών στη Συρία θα μπορούσε να αποδυναμώσει την κυβέρνηση του κόμματος Dawa με ηγέτη τον Maliki και να δώσει ώθηση στους εγχώριους σιίτες αντιπάλους του. Στη Συρία, οι κύριοι σιίτες αντίπαλοι του Maliki, οι σαδριστές, έχουν δηλώσει δημοσίως ότι οι ιρακινοί πολεμιστές δεν έχουν «κανένα δικαίωμα» να πολεμούν στη Συρία «σε οποιαδήποτε πλευρά». Αν και η πολιτοφυλακή των σαρδιστών, ο Στρατός του Mehdi, έχει απενεργοποιηθεί, θα μπορούσε να κινητοποιηθεί εύκολα αν η Βαγδάτη χάσει τον έλεγχο της κατάστασης της ασφάλειας, αποδυναμώνοντας έτσι τον Maliki και ενδυναμώνοντας τον Sadr. Τούτου λεχθέντος, σε περίπτωση ενός νέου εμφυλίου πολέμου στο Ιράκ, είναι πιθανό ότι οι σιίτες αντίπαλοι θα ενώσουν προσωρινά τις δυνάμεις τους ενάντια σε μια κοινή σουνιτική απειλή. 

Αν και υπάρχουν εκτεταμένοι ισχυρισμοί ότι ο Maliki έχει λάβει αυτή την υπέρ Assad θέση από σεβασμό προς την Τεχεράνη, που σημαίνει πως υποστηρίζει ολόψυχα τον Assad και κατέχει σημαντική πολιτική επιρροή στο Ιράκ, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη στρατηγική νοοτροπία της Βαγδάτης. Τα μέτρα που ελήφθησαν από τον Maliki κατά τα τελευταία δύο χρόνια αντικατοπτρίζουν φόβους τυχόν εξάπλωσης της κατάστασης της Συρίας με τη μορφή αναζωπύρωσης του σουνιτικού κινήματος του Ιράκ, γεγονός που θα μπορούσε να απειλήσει άμεσα την εξουσία του και την ικανότητά του να διατηρήσει τον έλεγχο των σουνιτικών επαρχιών που συνορεύουν με τη Συρία. Αν ο Assad έπεφτε στη Συρία, ορισμένοι ιρακινοί πολιτικοί πιστεύουν ότι τα διεθνή σύνορα του Ιράκ θα μπορούσαν ενδεχομένως να μειωθούν στο Αμπού Γκράιμπ, στα περίχωρα της Βαγδάτης. Εξετάζουν την πιθανότητα του να χαθεί το σύνολο της δυτικής περιφέρειας του Ιράκ (στο οποίο σήμερα λαμβάνουν χώρα μεγάλης κλίμακας αντικυβερνητικές διαδηλώσεις) σε φυλετικά στοιχεία, μαχητές της Αλ-Κάιντα και σε δυνάμεις με συμπάθεια στη νέα μετα-Assad συριακή κυβέρνηση. Σε μια πρόσφατη διάσκεψη στο Κατάρ, ένας Σουνίτης κληρικός ο οποίος είναι εκπρόσωπος των διαδηλώσεων στο Ανμπάρ παρακάλεσε τους Σουνίτες να υποστηρίξουν τους αδελφούς τους στο Ιράκ για να μετατρέψουν την δυτική περιοχή της χώρας σε μια «ασπίδα για τη Συρία». Ανέφερε μάλιστα πως βρίσκεται μια επανάσταση εν εξελίξει στο Ιράκ που θα «ολοκληρώσει αυτό που αρχίσανε στη Συρία οι αδελφοί μας», ενδυναμώνοντας επίσης και σεχταριστικούς φόβους μεταξύ των σιιτικών κοινοτήτων, καταδεικνύοντας επίσης τις συνεχείς προκλήσεις στον κεντρικό έλεγχο που έχουν επηρεάσει το Ιράκ από το 2003 και μετά. Ενώ η αυτόνομη κουρδική περιοχή είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του γεγονότος, ο Maliki φοβάται ότι η αυξανόμενη αμφισβήτηση των σουνιτών θα ενισχύσει εκείνους που μάχονται κατά του ισχυρού κεντρικού κράτους και μπορεί ενδεχομένως, να ωθήσει το Ιράκ ακόμη και προς τη διάλυση. 

Παρά το γεγονός ότι τα συμφέροντα του Ιράκ υπό τον Maliki είναι από πολλές απόψεις τα ίδια με εκείνα του Ιράν, με τα δύο σιιτικά κράτη να αντιμετωπίζουν μια κοινή αντιληπτή εχθρότητα, ιδίως από τη Σαουδική Αραβία, δεν είναι ένα και το αυτό. Το Ιράκ απείχε από την ψηφοφορία του Αραβικού Συνδέσμου το Νοέμβριο του 2011 για να ανασταλεί η συμμετοχή της Συρίας και να της επιβληθούν κυρώσεις, αλλά ψήφισε επίσης στο ψήφισμα του ΟΗΕ τον Αύγουστο του 2012 για τον τερματισμό της βίας (το Ιράν ήταν ένα από τα 13 έθνη που ψήφισαν κατά). Ο φόβος του Ιράκ για μια σουνιτική και ασταθή, μετά-Assad Συρία είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα από εκείνο του Ιράν, το οποίο κινδυνεύει να χάσει ένα σημαντικό περιφερειακό σύμμαχο στο πρόσωπο του Assad, καθώς και μια δίοδο προς το Λίβανο και τη Χεζμπολάχ. Η ιρακινή κυβέρνηση ανησυχεί κατά κύριο λόγο για τη δική της σταθερότητα. Δε μπορούμε να πούμε πως ο Maliki είναι ανεξάρτητος από την Τεχεράνη κιόλας. Το Ιράν παραμένει ένας από τους πιο ισχυρούς ξένους συμμάχους του, μαζί με τις ΗΠΑ και του έχει επανειλημμένως δώσει πολιτική στήριξη ζωτικής σημασίας για τον αγώνα του κατά των εγχώριών του αντιπάλων, γεγονός που του έχει επιτρέψει να παραμείνει στην εξουσία. Ωστόσο, για τη Συρία, ο Maliki και οι Σιίτες ισλαμιστές του Ιράκ χρειάζονται ελάχιστη ώθηση από την Τεχεράνη, αφού η σεχταριστική πόλωση εντείνεται σε ολόκληρη την περιοχή. 

Δεν αποτελεί έκπληξη πως αυτούς τους φόβους τους συμμερίζεται και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τουλάχιστον στο πλαίσιο των ανησυχιών σχετικά με την εύθραυστη σταθερότητα του Ιράκ. Η CIA πρόσφατα επέκτεινε την υποστήριξή της προς τις Αντιτρομοκρατικές Δυνάμεις της Βαγδάτης (οι οποίες δίνουν λόγο απευθείας στον Maliki, παρακάμπτοντας τη στρατιωτική ιεραρχία) στον αγώνα τους ενάντια των (κυρίως σουνιτών) ανταρτών μέσα στο Ιράκ. Παραδόξως, η Ουάσιγκτον εργάζεται ταυτόχρονα για την ενίσχυση των ανταρτών της Συρίας, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας για τη διευκόλυνση της ροής όπλων από τις αγορές της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ στη χώρα μέσω της Τουρκίας, ενισχύοντας έτσι τις ίδιες τις δυνάμεις στη Συρία που δουλεύουν εναντίον του Ιράκ. 

Δεδομένου του πρόσφατου εμφυλίου πολέμου του Ιράκ και του όλο και πιο σεχταριστικού κατακερματισμού του, δεν αποτελεί έκπληξη, ωστόσο, πως δε βλέπουν όλοι στο Ιράκ τη σύγκρουση στη Συρία με τον ίδιο τρόπο. Εκεί που η κυρίως σιιτική κυβέρνηση βλέπει μιαν απειλή, οι σουνιτικοί παράγοντες του Ιράκ και οι Κούρδοι βλέπουν μια ευκαιρία. 

Κάποιοι υψηλού προφίλ Σουνίτες πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του κοινοβουλευτικού ομιλητή, Osama al-Nujaifi, έχουν απαιτήσει από την ιρακινή κυβέρνηση να λάβει «τολμηρά και θαρραλέα μέτρα» για να σταματήσει την αιματοχυσία, αντικατοπτρίζοντας τις πραγματικές ανθρωπιστικές ανησυχίες που υπάρχουν σε όλο το μήκος του πολιτικού χάσματος. Αλλά και άλλοι Σουνίτες λαμβάνουν ενεργά μέρος στη σύγκρουση από την πλευρά της αντιπολίτευσης, τόσο από θρησκευτική συγγένεια με τους Σουνίτες μαχητές στη Συρία κι επειδή βλέπουν την κατάσταση ως μια ευκαιρία να ανατρέψουν την ισορροπία δυνάμεων στο Ιράκ, ανασυστήνοντας την σουνιτική κυριαρχία στη χώρα που είχε ανατραπεί από την εισβολή των ΗΠΑ το 2003. Με πάνω από 100 σουνιτικές φυλές να ζουν και στις δύο πλευρές των συνόρων Ιράκ-Συρίας, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της υποστήριξης έχει έρθει μέσα από φυλετικές οδούς. Πολλά μέλη της Jabhat al-Nusra στη Συρία, για παράδειγμα, είχαν αποκτήσει πολεμική εμπειρία μετά τη συμμετοχή τους στις συγκρούσεις με ιρακινές κι αμερικανικές δυνάμεις ασφαλείας κατά την τελευταία δεκαετία. Οι αραβικές φυλές στη Συρία κάνουν τώρα εκκλήσεις στους αδελφούς τους στο Ιράκ να κάνουν το ίδιο γι αυτούς και να τους βοηθήσουν στον αγώνα τους κατά του Assad. Η Jabhat al-Nusra παραδέχτηκε πως έχει Ιρακινούς τάξεις της. Τον Μάρτιο του 2013 στην επαρχία Ανμπάρ, οι ιρακινοί μαχητές που συνδέονται με την Αλ-Κάιντα έστησαν ενέδρα και σκότωσαν 48 στρατιώτες της Συρίας κι 9 Ιρακινούς φύλακες, οι οποίοι είχαν καταφύγει στο Ιράκ. 

Ο πρόεδρος της αυτόνομης κουρδικής περιοχής, Massoud Barzani, έχει εν τω μεταξύ αποκαλύψει δημοσίως ότι παρέχει υποστήριξη, στρατιωτικής εκπαίδευσης συμπεριλαμβανομένης, στους Κούρδους της Συρίας. Οι Κούρδοι του Ιράκ βλέπουν τη σύγκρουση στη Συρία ως μια ευκαιρία να αυξηθεί η αυτονομία των αδελφών τους στη Συρία και να διευρυνθεί η περιφερειακή επιρροή του Erbil, παίρνοντας ένα μερίδιο στην οποιαδήποτε μετα-Assad περιφέρεια. Αυτό τους έχει τάξει εναντίον τόσο του Assad, όσο και της συριακής αντιπολίτευσης. Έχει βλάψει επίσης τις σχέσεις τους με τη Βαγδάτη, με τον Maliki να φοβάται ότι οι Κούρδοι του Ιράκ θα χρησιμοποιήσουν την κρίση στη Συρία και την αυξανόμενη επιρροή τους επί των Κούρδων της Συρίας για την ενίσχυση της εγχώριας δύναμής τους σε θέματα μακροχρόνιας διαφωνίας με τη Βαγδάτη, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων αυτονομίας κι ελέγχου επί των αμφισβητούμενων εδαφών και των πετρελαϊκών πόρων. 

Δεδομένου ότι η πιθανή πτώση του Assad θα ενδυναμώσει τους Σουνίτες και τους Κούρδους του Ιράκ, επιβεβαιώνοντας άμεσα τους πραγματικούς και μη υπαρξιακούς φόβους του Maliki, οι Σιιτικές δυνάμεις στη Συρία αναμένεται να παίξουν το συνεχή ρόλο κάποιας μορφής χαλάστρας στη χώρα εάν πέσει ο Assad, για να προσπαθήσουν και να αποφύγουν την ενοποίηση των εχθρικών δυνάμεων στα σύνορα του Ιράκ. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε πιθανότατα να δει την ιρακινή κυβέρνηση να επιδιώκει δυνατότερους δεσμούς με την Τεχεράνη για να προφυλαχθεί από μιαν αυξανόμενη Σουνιτική απειλή σε μια περιοχή που γινόταν όλο και πιο σεχταριστική μαχητικά. Αντίθετα, το Ιράκ θα γίνει όλο και πιο σημαντικό για την Τεχεράνη, εάν η Συρία βγει εκτός επιρροής της. Αυτή η εντατικοποίηση του ήδη εμφανιζόμενου περιφερειακού χάρτη που βάζει έναν Σιιτικό άξονα Τεχεράνης-Βαγδάτης άξονα κατά του Σουνιτικού άξονα Levant-Κόλπου, θα μπορούσε ίσως να είναι η πιο σημαντική γεωπολιτική περιφερειακή επίδραση της κρίσης στη Συρία.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://ecfr.eu/content/entry/commentary_syria_the_view_from_iraq136