Το ΝΕΟ γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα και μια υπενθύμιση για το ρόλο του «γερμανικού» ευρώ

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα αυξήθηκε κατά 60-80 δις ευρώ, ΠΕΡΑΝ του γερμανικού χρέους που υπάρχει ήδη από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προς την Ελλάδα, ΤΗ ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ στην οποία ουδέποτε το Βερολίνο ξεπλήρωσε τις πολεμικές του αποζημιώσεις.

Είναι, αυτά τα 60-80 δις ευρώ, το όφελος της Γερμανίας από την ελληνική κρίση, όχι μόνο υπό τη μορφή της είσπραξης άμεσων τόκων, αλλά και από τις απώλειες που υπέστη διεθνώς το ευρώ, απώλειες που όμως μεταφράστηκαν ΚΥΡΙΩΣ σε όφελος του άκρως εξωστρεφούς γερμανικού εμπορικού..................

.ισοζυγίου.

Για να θέσω όσο πιο ωμά γίνεται ένα ερώτημα : η Γερμανία, είχε κανένα συμφέρον, η ελληνική κρίση να σέρνεται και επιδεινώνεται καθ’ ο τρόπο σέρνεται και επιδεινώνεται, κι ακόμα, να διαχέεται σε όσο περισσότερες χώρες (του Νότου κατά προτίμηση!) ήταν, είναι, δυνατό, όπως και συνέβη από πρώτης στιγμής;

Για μένα η προφανής απάντηση είναι : ΝΑΙ!

Έχει κανένα λόγο να «τιμολογήσει» το ευρώ στις διεθνείς συναλλαγματικές αγορές, με τρόπο που θα συνέφερε την Ευρώπη, ΣΥΝΟΛΙΚΑ;

Για μένα η προφανής απάντηση είναι : ΟΧΙ!

Έχει κανένα λόγο να ρυθμίσει την ΠΟΣΟΤΙΚΗ κυκλοφορία του ευρώ, με τρόπο που θα συνέφερε την Ευρώπη, ΣΥΝΟΛΙΚΑ;

Για μένα η προφανής απάντηση είναι : ΟΧΙ!

Εδώ δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να δούμε τι συμβαίνει. Εδώ, η τράπουλα είναι μοιρασμένη στο τραπέζι με τα φύλλα ανοιχτά σε κοινή θέα όλων. Όλα είναι φανερά, τίποτα δεν είναι κρυφό. Δεν βλέπουν μόνο οι τυφλοί και όσοι δεν θέλουν να δουν.

Είναι η Γερμανία ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, που από την αρχή της έναρξης της ελληνικής κρίσης και της επιβολής του «φρούτου» των μνημονίων του «σοκ και δέους», που σταδιακά άρχισαν να γίνονται εκγερμανισμένο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», με τις διαρκείς δηλώσεις σε υψηλά κυβερνητικά επίπεδα, συντηρούσε και συντηρεί την ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ αβεβαιότητα και εν τέλει την ίδια τη κρίση, ΜΕ Ο,ΤΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ (για τους άλλους και την ίδια).

Αυτό  που λέω και αυτό που ισχυρίζομαι, είναι ότι τρία τουλάχιστον τώρα χρόνια, η μεθοδικοί, οργανωτικοί Γερμανοί, αναφέρομαι στη γερμανική κυβέρνηση βεβαίως, μου φαίνεται ότι θα πρέπει να προβάλουν πολλά και πειστικά επιχειρήματα, που δεν ξέρω από πού θα τα αντλήσει και με ποιο τρόπο,  για να μας πείσει ότι έτσι, από ένα λάθος ας πούμε, ή από μια επιπολαιότητα ας πούμε, ή από μια αμέλεια ας πούμε, με τις δηλώσεις τους συντηρούσαν και συντηρούν Ό,ΤΙ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΑΛΛΑ, «ΤΥΧΑΙΩΣ» ΕΥΝΟΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.

Με λίγα λόγια, η Γερμανία παίζει ένα άθλιο παιχνίδι σε βάρος όλων.

Με λίγα λόγια, η Γερμανία παίζει ένα άθλιο παιχνίδι με όχημα τα υπαρκτά όσο και σοβαρά βεβαίως προβλήματα που αρκετές ευρωπαϊκές χώρες έχουν, ένα παιχνίδι που παίζεται χωρίς έλεος για τους αδύναμους «συν»παίκτες, και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά τούτη η δραστηριότητα μια αλληλέγγυα συμπεριφορά κοινωνικών και πολιτικών εταίρων, και μάλιστα εταίρων που θέλουν να λένε ότι έχουν και μια προοπτική ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, αλλά συνιστά κατάδηλα συμπεριφορά ΑΓΟΡΑΙΩΝ ανταγωνιστών στη λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Η Γερμανία, συνεπώς, μας οφείλει άλλα 60-80 δις για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Διότι ενσυνείδητα, δημιούργησε συνθήκες ΜΗ ΛΥΣΗΣ του προβλήματός μας, διότι αυτή η ΜΗ ΛΥΣΗ, την εξυπηρετεί αφάνταστα. Η πολιτική «εξυγίανσης» (και όχι μόνο) που μας επιβάλει με τη μνημονιακή της πολιτική, είναι μια πολιτική απάτης και λεηλασίας του υποτιθέμενα «βοηθούμενου», ο οποίος απλά λεηλατείται ακόμα περισσότερο.

Αν αυτό ισχύει για την Ελλάδα, ισχύει βεβαίως και για τη Κύπρο, την Πορτογαλία κ.λπ. Αλλά εγώ, ως Έλληνας, περιορίζομαι στα καθ’ ημάς…

Όμως, θεωρώ σκόπιμο, να κάνω μια σημείωση για το ευρώ : Όσοι μου κάνουν τη τιμή να παρακολουθούν την αρθρογραφία μου, ίσως να θυμούνται τις θέσεις μου για το ζήτημα της διαμάχης του ευρώ και της δραχμής. Δεν θα ξαναμπώ στη συζήτηση αυτή, όμως, θα επαναλάβω κάτι που αφορά το ίδιο το ευρώ, όπως το έχω επισημάνει και στο παρελθόν.

Η νομισματική ένωση της Ευρώπης, το ευρώ, για να απλοποιήσουμε τη κουβέντα, συνιστά ένα ΗΜΙΤΕΛΕΣ επιχείρημα, εξ ου και η καταστροφική αναποτελεσματικότητά του, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, διότι, δεν ήταν ούτε είναι όπως θα σημειώσουμε ευθύς τόσο καταστροφικό για όλους.

Δημιουργήθηκε ένα ΟΙΟΝΕΙ «ενιαίο» «εθνικό» ευρωπαϊκό νόμισμα, ΟΜΩΣ, το νόμισμα αυτό ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ της αναγκαίας ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

Το ευρώ, με λίγα λόγια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΟ. Η κάθε χώρα – μέλος της ευρωζώνης, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ασκεί προστατευτική και εν ταυτώ εθνική οικονομική πολιτική, οι εμπορικές και οικονομικές στρατηγικές στοχεύσεις του κάθε Κράτους – μέλους διαφέρουν και ανά μεγάλες ομάδες Κρατών – μελών βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, διότι πολύ απλά, βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και επίσης, το ίδιο σοβαρό, με διαφορετικά διαρθρωτικά χαρακτηριστικά των οικονομιών τους.

Και ακόμα πιο απλά μιλώντας : Σε μια τέτοια πραγματικότητα, το «ενιαίο» αυτό νόμισμα, ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ, λειτουργεί και εν τέλει «διαχειρίζεται», ως το ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ που εξυπηρετεί την ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ εκείνης της χώρας (ή ομάδας χωρών) που κυριαρχεί ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Και για να μιλάμε ανοιχτά : τη Γερμανία και μερικές χώρες της βόρειας Ευρώπης.

Έτσι όμως ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΑ λειτουργώντας ένα «ενιαίο» νόμισμα, ΜΟΙΡΑΙΑ (ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τους οπαδούς των «μονοδρόμων»), στο βαθμό που εξυπηρετεί κάποιες χώρες, στον ίδιο ή κα μεγαλύτερο βαθμό, θα ζημιώνει κάποιες άλλες, των οποίων τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά των οικονομιών τους και το δοσμένο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, θα απαιτούσαν μια άλλη νομισματική (και βεβαίως οικονομική) πολιτική.

Δηλαδή, το ευρώ, ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ, αποτελεί, ως έχει, και παράγοντα συνεχούς ΑΠΟΚΛΙΣΗΣ των προοπτικών σύγκλισης των επί μέρους διαφόρων εθνικών οικονομιών ΕΝΤΟΣ της ευρωζώνης!

Υπάρχει κάτι το περίεργο στα παραπάνω;

Κάθε άλλο!

Όλα, βαίνουν «φυσιολογικά», διότι ΕΤΣΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΑΝ ΕΞ ΑΡΧΉΣ, από εποχής αλήστου Μάαστριχτ να βαίνουν.

Το παράλογο βρίσκεται στο να περιμένει κανείς, εφ’ όσον ισχύουν οι παραπάνω ισχυρισμοί μου, (και φυσικά για μένα ισχύουν), κάτι το διαφορετικό.

Και κάτι ακόμα περισσότερο απλό : αν δεν γίνει η πολιτική ένωση και αν δεν ενοποιηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια ενιαία ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, αν το ευρώ δεν γίνει νόμισμα ενός ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, πολύ απλά, θα συζητούμε διαρκώς περί ανέμων και υδάτων…

Αλλά, η «πολιτική» λύση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμπεριέχει και τα αδιέξοδα ή τα αγκάθια αν θέλετε αυτής της πρότασης, εξ αιτίας ΤΟΥ ΜΗ ΚΟΙΝΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΟΛΩΝ των Κρατών – μελών.

Γιατί π.χ., σήμερα, η Γερμανία, η ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ευνοημένη στο οικονομικό επίπεδο από τη λειτουργία του ευρώ, διότι ΚΑΤ΄ΟΥΣΙΑΝ είναι η μόνη χώρα που εξακολουθεί να διαθέτει το εθνικό της νόμισμα (μάρκο) υπό άλλη ονομασία (ευρώ), μα και το σπουδαιότερο, η ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική κυρίως να ευνοεί τη Γερμανία (άρα να μιλάμε για γερμανική νομισματική πολιτική;), ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, γιατί η Γερμανία, η απόλυτη κυρίαρχος ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, πολιτικού και οικονομικού, να θέλει αλλαγή του υπάρχοντος status quo; Μια χαρά, χαράσσει ΜΟΝΗ της τις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, ΠΑΝΤΑ με ΠΡΏΤΟ ΣΤΟΧΟ το ΕΘΝΙΚΟ συμφέρον της Γερμανίας (και παρεμπιπτόντως του γερμανικού λαού), γιατί σώνει και καλά, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΜΙΑΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ, να απωλέσει όλα αυτά τα πλεονεκτήματα που την  καθιστούν τον αδιαμφισβήτητο Ηγεμόνα στην Ευρώπη, και ν’ αρχίσει να διανέμει αυτά τα πλεονεκτήματα προς κάθε κατεύθυνση; Διότι όπως στα πλαίσια του ενιαίου γερμανικού Κράτους, δεν μπορείς να έχεις άλλες ομοσπονδιακές κοινωνικές και οικονομικές ρυθμίσεις για τη Βαυαρία και άλλες για τα άλλα γερμανικά κρατίδια, αλλά ό,τι ψηφίζεις ισχύει ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ, μεθαύριο λοιπόν, στα πλαίσια μιας ΚΡΑΤΙΑΚ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, δεν θα είναι δυνατό ο Γερμανός δημόσιος υπάλληλος να αμείβεται διαφορετικά από τον Κύπριο, τον Έλληνα, τον Πορτογάλο υπάλληλο ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, ούτε θα είναι δυνατό να δίνεις αυξήσεις ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ αυξήσεις 5% στους Γερμανούς συνταξιούχους και να περικόπτεις 60% τις συντάξεις των Ελλήνων συναδέλφων τους, όπως σήμερα, δεν θα είναι δυνατό να έχεις άλλη πολιτική υγείας για άλλες περιοχές ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΑ ΕΝΙΑΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ και άλλη για άλλες, και πάει λέγοντας.

Γιατί, εν όψει όλων των ανωτέρω σκέψεων, η Γερμανία να επιθυμεί την αλλαγή του υπάρχοντος ευρωπαϊκού status quo; Πολύ απλά ΔΕΝ την επιθυμεί για τους λόγους που εξετάσαμε παραπάνω.

Τι δέον λοιπόν γενέσθαι;

Όμως, τούτο το ερώτημα αποτελεί άλλου περιεχομένου θέμα, και επομένως, δεν θα μας απασχολήσει εδώ.

Αποτελεί όμως θέμα συζήτησης, για όλους όσους επιθυμούν το ευρώ, κι όπως έχω γράψει σε παλαιότερα άρθρα μου, προσωπικά δεν είμαι ΕΝΑΝΤΙΟΝ του ευρώ, ΟΥΤΕ ΟΜΩΣ και υπέρ, αλλά, είμαι υπέρ εκείνου του νομίσματος, που ΔΕΝ θανατώνει, ή έστω, που δεν καταδικάζει σε υποβάθμιση και περιθωριοποίηση την ελληνική οικονομία. Για μένα το μόνο ταμπού, είναι η επιβίωση της εθνικής ελληνικής οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου του λαού. Επομένως, ό,τι μπορεί να συμβάλλει προς αυτή τη κατεύθυνση, είναι καλοδεχούμενο, είτε λέγεται ευρώ, είτε λέγεται δραχμή, είτε λέγεται φοίνικας. Κι εδώ, δεν χρειάζονται κραυγές, αλλ’ ούτε και ψίθυροι, αλλά, επιχειρήματα πειστικά, που μέχρι στιγμής, αναζητούνται.