Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Αν
θες να είσαι νικητής, μην μπεις σε αγώνα που είναι εκ των προτέρων χαμένος»,
έλεγε, αν θυμάμαι καλά, ο Επίκτητος και αυτήν την αλήθεια φαίνεται πως την
αγνοούν οι έλληνες συνδικαλιστές. Οι έλληνες συνδικαλιστές δεν αγνοούν μόνον
αυτήν την λεγόμενη «αποτελεσματική αλήθεια» (το αποτέλεσμα είναι ο απόλυτος
κριτής όλων των πράξεων) αλλά και κάτι άλλο σημαντικότερο. Ακόμη και μικρά
παιδιά γνωρίζουν, ότι όταν χάσεις έναν αγώνα αυτό σε απογοητεύει και σε αποθαρρύνει
μεν αλλά δε..........
σημαίνει και την απόλυτη καταστροφή. Μπορεί μάλιστα, αναλύοντας τα
τυχόν λάθη και τους λόγους της αποτυχίας σου να προετοιμαστείς καλύτερα για τον
επόμενο αγώνα ή την επόμενη μάχη. Όταν όμως έχεις πίσω σου μια σειρά από
χαμένους αγώνες και με τα αποθαρρυμένα και ηθικώς καταπτοημένα υπολείμματα
συνεχίζεις με νέους και σίγουρα χαμένους αγώνες, συνεχίζεις να στέλνεις
στρατιές ήδη χαμένων λες και είναι ξένοι ή μολυβένια στρατιωτάκια στο παιδικό
σου δωμάτιο, όπως οι άγγλοι το 1915 στην Καλλίπολη (γιατί ήταν ινδοί, αυστραλοί
και νεοζηλανδοί), ή είσαι τυχοδιώκτης ή Δον Κιχώτης.
Θα
μπορούσε κανείς να κατηγορήσει για πολλά λάθη τα ελληνικά συνδικάτα, όχι όμως να
επιθυμήσει και τη διάλυσή τους, ειδικά στις μέρες μας, γιατί «τα χειρότερα
συνδικάτα είναι καλύτερα από τα ανύπαρκτα». Οι δουλέμποροι περιμένουν στη γωνία
έτοιμοι να ξαναπιάσουν δουλειά μετά από είκοσι αιώνες αναδουλειάς.
Η
μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στον Καναδά, μετά από μια βαθιά κρίση, ξεκίνησε
πριν μια εικοσαετία και κάτι, όχι από τους υπευθύνους σε θέματα παιδείας
περιφερειάρχες, αλλά από μια ομάδα εκπαιδευτικών με σύνθημα
«ζήτωωω..ανακαλύψαμε τον εχθρό της παιδείας…είμαστε εμείς οι ίδιοι οι δάσκαλοι….δάσκαλος
που σταματάει να διαβάζει και να μαθαίνει διαρκώς, δεν έχει δικαίωμα να διδάξει
άλλους».
Σε
όλες τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ των τελευταίων ετών, ο Καναδάς, βρίσκεται ήδη μαζί
με την Φινλανδία στις πρώτες πέντε θέσεις.
Οι
καναδοί δάσκαλοι κέρδισαν, όχι μόνο τον πόλεμο, αλλά και την εκτίμηση και τις
καρδιές των καναδών μαθητών και γονέων.
Θα
μπορούσε κανείς να κατηγορήσει για πολλά λάθη τους έλληνες εκπαιδευτικούς της
δημόσιας παιδείας μας. Θα μπορούσε να τους κατηγορήσει ότι ποτέ δεν μπήκαν
μπροστά, να ηγηθούν όπως οι καναδοί συνάδελφοί τους της εκπαιδευτικής
μεταρρύθμισης, αφήνοντας τα ηνία σε πρωθυπουργούς και υπουργούς παιδείας, που
δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, ούτε προσωπικό συμφέρον, πέραν της «κοινωνικής
γαλήνης» που είναι ταυτόσημη με την «ταφόπλακα της δημόσιας παιδείας», αφού
όλοι, μα όλοι τους στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία!
Θα
μπορούσε κανείς να κατηγορήσει για πολλά λάθη τους έλληνες εκπαιδευτικούς της
δημόσιας παιδείας μας αλλά αυτοί είναι. Είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας» και
αφού, σύμφωνα με το νόμο του Gauss, «οι γενετικές ιδιότητες υπακούουν σε μια φυσιολογική
κατανομή πιθανοτήτων», είναι απίθανο να έχουν ελαττώματα απ’ τα οποία όλοι
εμείς οι υπόλοιποι είμαστε απαλλαγμένοι (εκτός κι αν κάποιοι εξ ημών πιστεύουν
ότι είναι πρασινο-γαλαζοαίματοι). .
Του έλληνες πολιτικούς δε θα μπορούσε να τους
κατηγορήσει κανένας λογικός άνθρωπος για την κατάντια της παιδείας μας και της
ζωής μας γενικότερα, για τρεις απλούστατους λόγους. Πρώτον, γιατί, σύμφωνα με
τον Λιακόπουλο, δεν είναι σίγουρο αν δεν προέρχονται από άλλο πλανήτη και «ζουν
ανάμεσά μας ως ξένοι». Δεύτερον, και να μην προέρχονται από άλλο πλανήτη, είναι
τόσο αλλοτριωμένοι και ξεκομμένοι από την καθημερινότητα της ζωής του απλού
πολίτη, που έχουν αποδεχθεί, κατά κανόνα, ένα τρομαχτικό έλλειμμα
ρεαλισμού, ως τη μοναδική θεραπεία επιβίωσης. Όπως ο ψυχαναλυτής δεν πρέπει να
ταυτίζεται συναισθηματικά με το πρόβλημα του πελάτη για να μην καταρρεύσει
ψυχολογικά, έτσι και ο πολιτικός δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με τα
καθημερινά προβλήματα των ψηφοφόρων του. Και Τρίτον, διότι ισχύει ο αρχέγονος κανόνας που
λέει «μην προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον να πάει κόντρα στο προσωπικό-ταξικό
του συμφέρον. Τι κοινό μπορεί να έχει ένας των 8.500 ευρώ το μήνα με έναν με τα
ίδια τυπικά προσόντα που παίρνει 850! (Σύμφωνα με την Liberation, οι έλληνες βουλευτές ανήκουν στην κατηγορία των καλύτερα αμειβόμενων
στην Ευρώπη και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ και την eurostat οι έλληνες εκπαιδευτικοί
οι κατώτερα αμειβόμενοι στην Ευρωζώνη).
Καιρός είναι να πάρουν οι
εκπαιδευτικοί την παιδεία στα δικά τους χέρια.