Ανάπτυξη ή λιτότητα; Και τα δύο σου απαντούν σχεδόν μονότονα όσοι ασπάζονται τυφλά την πολιτική του Βερολίνου. Μα πόση λιτότητα μπορεί να αντέξει μια χώρα;Είναι η δεύτερη ερώτηση. Όση χρειαστεί για να σταθεροποιήσουμε τα πλεονάσματα, είναι η δεύτερη απάντηση…Γνωρίζουν, φυσικά ότι η πολιτική που ακολουθούν στην Ελλάδα είναι «βαρέλι χωρίς πάτο». Αυξάνουν φόρους, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, επομένως βγάζουν χρήματα από την αγορά οδηγώντας σε συρρίκνωση το ΑΕΠ με αποτέλεσμα δυνητικά να επιβαρύνουν το λόγο ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ που η σταθεροποίηση του υποτίθεται ότι είναι και ο στόχος της ακολουθούμενης πολιτικής.
Μήπως είναι πολύ αργά; Προβληματισμός επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, η συζήτηση για το κατά πόσο αποτελεσματικά είναι τα μέτρα λιτότητας στις υπερχρεωμένες χώρες για την αναθέρμανση της οικονομίας συνεχίζεται μέσα από τις στήλες του ευρωπαϊκού τύπου με τους σχολιαστές να θεωρούν ορατό τον κίνδυνο διάσπασης.
Οι περισσότεροι, πλέον, γνωρίζουν ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ, καμιά φορά μπορεί να αποβεί και αντιπαραγωγικό, όπως σημειώνει η Handelsblatt. Μετά από τρία χρόνια αυστηρής πολιτικής λιτότητας η Ευρώπη έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Οι φωνές που λένε ότι έχει έρθει η στιγμή που θα πρέπει να μετακινηθεί η ισορροπία προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης, δυναμώνουν.
Έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση υπάρχει ο κίνδυνος η απόλυτη λιτότητα να καταστρέψει τις ίδιες τις κυβερνήσεις αλλά και αυτό που θέλουν να διασώσουν, την ευρωπαϊκή ενότητα με το ευρώ κοινό νόμισμα... Αυτή η «βάρβαρη» χωρίς αλληλεγγύη πολιτική απομακρύνει τους πολίτες από ότι εκφράζει σήμερα η ΕΕ. Οι Αντιευρωπαϊκές θέσεις γίνονται ενδιαφέρουσες και ακούγονται ευκολότερα από τα εξαθλιωμένα τμήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας αλλά, πλέον, γίνονται οι δημοφιλέστερες στις χώρες του νότου και φυσικά στην Ελλάδα.
Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτό συμβαίνει γιατί η Ευρώπη καταπολεμά την χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας της. Για να λάβουν την απάντηση, ότι αυτό γίνεται με τη χειρότερη στρατηγική. Το κοινωνικό κράτος και οι Ευρωπαϊκές αξίες, όπως αλληλεγγύη, συνοχή και ευημερία, υποχωρούν. Οι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αντιδράσουν άμεσα σε αυτήν την εξέλιξη, γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο όλοι οι κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες είναι δραματικά αρνητικοί. Και μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα αισιοδοξίας και προσδοκίας ποντάροντας στην παθητική στάση των ελλήνων στα απανωτά μέτρα, ωστόσο το καζάνι βράζει. Ο αριθμός των ανέργων στην Ευρωζώνη ανέρχεται σήμερα σε 20 εκατομμύρια, με την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια. Παράλληλα τα χρέη δεν έχουν υποχωρήσει, απλώς τα αντικαθιστούν με κρατικά δανεικά . Η ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά μπαίνει στο τούνελ της γενικευμένης ύφεσης, ενώ παράλληλα δεν υπάρχουν πολιτικές δυναμικής ανάπτυξης.
Είμαστε μάρτυρες μιας βίαιης αναδιανομής πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω με έναν επικίνδυνο συνδυασμό διεύρυνσης των οικονομικών και των κοινωνικών ανισοτήτων. Η ευρωπαϊκή οικονομία οδηγείται σε αδιέξοδο με τις πολιτικές λιτότητας να οδηγούν σε βαθύτερη κρίση με υπονόμευση και αχρήστευση του κοινωνικού κράτους. Στην Ελλάδα η οικονομία, που συνεχίζει τη καθοδική πορεία προς την Άβυσσό και την αποσταθεροποίηση, σε λίγο δεν θα μπορεί να διαχειριστεί τη ανθρωπιστική κρίση και θα οδηγηθεί σε βαθύ διχασμό. Πολλοί αναλυτές μιλούν για "μοιραία ύφεση", στην Ελλάδα που για μεγάλη χρονική περίοδο θα μείνει παγιδευμένη. Η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθύ σκοτάδι και στα χρόνια των μνημονιακών επιλογών έχουν μεταλλαχθεί οι κοινωνικοί και οικονομικοί συσχετισμοί. Μέσα στη κρίση και στην αγωνία και τον αγώνα για τη επιβίωση δεν κοιτάμε γύρω μας…
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε κοινωνικό οικονομικό Φρανκενστάιν της Ευρώπης. Η χώρα έχει υποβληθεί σε όλα τα είδη των οικονομικών πειραμάτων. Παραβιάζουν κάθε έννοια δικαίου και ηθικής και οδηγούν τη χώρα σε τραγωδία. Δεν μπορείς να αναδιαρθρώσεις ένα έθνος, πριν του προσφέρεις μια σωτηρία, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι να το καταστρέψεις. Όταν θα κοιταχτούμε στον «καθρέφτη» θα τρομάξουμε από τη εικόνα του…Φρανκενστάιν, τότε θα είναι αργά!