Για τον ιστορικό του μέλλοντος η τελευταία εβδομάδα, με την παρολίγον κατάρρευση της Κύπρου, δεν θα είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα επεισόδιο της μακράς κρίσης που βιώνουμε από το 2009.
Όπως πριν από τρία χρόνια είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα καλπάζοντα spreads και την περιθωριοποίηση των κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έτσι και τώρα έπρεπε να κάνουμε κάτι για την τραπεζική «φούσκα» της Κύπρου.
Μόνο που αυτή τη φορά τα κάναμε μαντάρα. Και οι ..............
Βρυξέλλες αλλά και η Κυπριακή κυβέρνηση έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ας τα πάρουμε, όμως, ένα ένα.
Λάθος νούμερο 1:
Οι δανειστές πρότειναν το «κούρεμα» των καταθέσεων. Είναι απορίας άξιο το πώς σκέφτηκαν ένα τέτοιο μέτρο, όταν οι μισές τουλάχιστον τράπεζες της Ευρωζώνης έχουν σημαντικό πρόβλημα ρευστότητας. Είναι σαν να είπαν στους καταθέτες «πάρτε τα λεφτά σας και τρέξτε».
Λάθος νούμερο 2:
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, μετά το περίφημο όχι, έκανε τα πάντα για να επιβεβαιώσει τα αρνητικά στερεότυπα που κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Άντε να τους πείσεις πως δεν είσαι «οικονομία – καζίνο», όταν γυρνάς την πλάτη σου στους εταίρους σου και τρέχεις να ικετέψεις τη Ρωσία για μερικά δισ ρούβλια. Όταν, μάλιστα, μετά το όχι του Πούτιν επιστρέφεις σαν να μην έγινε τίποτα, στη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη, δείχνεις τουλάχιστον καιροσκόπος – αν όχι «όπου φυσάει ο άνεμος».
Λάθος νούμερο 3:
Η τρόικα δεν μας έπεισε σχετικά με τον πραγματικό λόγο που δεν έβαλε αυτή τα 5 δισ του αρχικού «κουρέματος». Προς τι τα περσινά πανηγύρια για το μόνιμο μηχανισμό στήριξης, αν αυτός δεν μπορεί να αντλήσει τα αναγκαία κεφάλαια για την ανακεφαλαιοποίηση των Κυπριακών τραπεζών; Αλλά και το επιχείρημα περί μη βιωσιμότητας του χρέους, σε περίπτωση που δεν συμμετάσχουν οι τράπεζες στην όλη προσπάθεια, δεν έπεισε. Όταν η Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο χρέος επί του ΑΕΠ της, πώς είμαστε τόσο κατηγορηματικοί ότι στην περίπτωση της Κύπρου 5 δισ παραπάνω θα κάνουν τη διαφορά;
Λάθος νούμερο 4:
Η επικοινωνιακή αδυναμία της Ευρώπης να αποφύγει τον περαιτέρω διχασμό μεταξύ δυνατών και αδυνάτων, πλουσίων και φτωχών κρατών. Θα έλεγε κανείς πως μετά από τόσες αντιδράσεις, η κα. Μέρκελ θα δρούσε πιο κομψά. Αυτό δεν έγινε ποτέ και, δυστυχώς για την Ευρώπη, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως το οικοδόμημα της Ε.Ε δρα τιμωρητικά και εκδικητικά.
Κάπως έτσι φτάσαμε και στο τέλος του Κυπριακού σίριαλ. Η ζωή στη Μεγαλόνησο θα συνεχιστεί κανονικά – έστω και με κουτσουρεμένες καταθέσεις – και το φάντασμα της ευρωπαϊκής κρίσης θα συνεχίσει να πλανάται από πάνω μας, όσο το αντιμετωπίζουμε με τα ίδια ημίμετρα.
Μέσα στη θλίψη των ημερών, το μόνο θετικό είναι η εικόνα σταθερότητας που επέδειξε η Ελλάδα. Η άμεση απόφαση για εξαγορά των υποκαταστημάτων των κυπριακών τραπεζών, έδειξε πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Διασωληνωμένοι μεν – αλλά ακόμα ζωντανοί.