Είμαι και εγώ ένας αγανακτισμένος και οργισμένος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα υποστεί τις συνέπειες του Μνημονίου και θα περάσει όπως όλους εσάς δύσκολα τα επόμενα χρόνια. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς από εμάς που να πιστεύει ότι θα τα επόμενα χρόνια δεν θα είναι δύσκολα.
Δεν είμαι αναγακτισμένος και οργισμένος επειδή θα φτωχύνουμε. Έτσι και αλλιώς δεν ήμουν ποτέ πλούσιος. Δεν είμαι.........
αγανακτισμένος επειδή θα περάσουμε δύσκολα χρόνια. Έτσι και αλλιώς μάθαμε στα δύσκολα. Δεν είμαι αγανακτισμένος ότι θα χάσω τα υλικά αγαθά μου. Με αρκούν και τα πνευματικά μου. Δεν είμαι αγανακτισμένος επειδή θα πληρώνω φόρους. Χαλάλι οι φόροι για το καλό της πατρίδας μου. Δεν είμαι αγανακτισμένος ότι θα μείνω νηστικός. Θα μας κάνει και καλό.
Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι παρέδωσα τη πατρίδα μου στο Γερμανικό ζυγό χωρίς να αντισταθώ, χωρίς να παλέψω, χωρίς καν να διαμαρτυρηθώ. Είμαι έξαλλος επειδή δεν βγήκα στους δρόμους. Δεν διαδήλωσα. Δεν φώναξα. Δεν έριξα καν μια πέτρα. Δεν βγήκα καν από το σπίτι. Ούτε καν σηκώθηκα από το καναπέ μου.
Η μόνη μου «αντίσταση» ήταν μερικά status στο facebook και κάποια like σε «συντρόφους» και «συναγωνιστές». Είμαι και εγώ μέλος της γενιάς των Ελλήνων που είναι συμμέτοχη στο έγκλημα του ξεπουλήματος της πατρίδας μου.
Είμαι και εγώ ένας από τους νέους που παράδωσαν λευκώ επιταγή στους ανίκανους και ανάξιους πολιτικούς μας. Αλλά δεν τους κατηγορώ. Δεν τους κατηγορώ επειδή τους επέτρεψα να με ξεπουλήσουν. Ή τουλάχιστον δεν προσπάθησα να τους εμποδίσω. Δεν κατηγορώ τους τραπεζίτες που τα έφαγαν. Δεν τους κατηγορώ επειδή και εγώ ήμουν μέλος μιας διαφθαρμένης και διαπλεκόμενης κοινωνίας. Και ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκα για αυτό. Απλά ονειρευόμουν ότι κάποια μέρα ίσως και εγώ «τα φάω» από κάποιους άλλους.
Σήμερα νιώθω λιγότερο Έλληνας και λιγότερο Κύπριος. Όχι επειδή θα χαθεί ποτέ ο Ελληνισμός. Δεν θα χαθεί ποτέ. Νιώθω λιγότερο Έλληνας και λιγότερο Κύπριος επειδή τόσα χρόνια Ιστορίας στο σχολείο, έμαθα «τις αξίες και ιδανικά του Έλληνα» μόνο στη θεωρία και δεν τα εφάρμοσα στη πράξη.
Νιώθω ότι πρόδωσα τους προγόνους μου. Οι δικοί τους αγώνες, οι δικές τους θυσίες, οι δικές τους επαναστάσεις, το δικό τους αίμα, χύθηκαν και χάθηκαν ΑΔΙΚΑ. Άδικα επειδή εγώ ως νέος της γενιάς μου δεν συνέχισα τον δικό τους αγώνα.
Δεν χρειαζόταν να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στα βουνά. Μια αντίσταση χρειαζόταν, μια διαμαρτυρία. Κάτι ρε παιδί μου. Να δείξω σε αυτούς που ψήφισα ότι έχω απαιτήσεις, δικαιώματα, διεκδικήσεις.
Δεν το έκανα. Παραδόθηκα αμαχητί. Με τα χέρια ψηλά και τα πόδια ανοικτά.
Υποτακτικά στη Τρόικα από την οποία ίσως να μην απεμπλακούμε ποτέ. Τώρα μας πήραν τα λεφτά μας. Αύριο θα μας ξεπουλήσουν και την άλλη μισή πατρίδα. Μεθαύριο θα ζουν με τα πετρέλαια μας..
Νιώθω ανίκανος λογοδοτήσω στις προηγούμενες γενιές. Ήμουν ανάξιος τους απόγονος.
Το μόνο που μας απομένει είναι μια απολογία. Απολογία προς την επόμενη γενιά, στα παιδιά μας. Με την ευχή να μην πάρουν από εμάς. Να μην μας αντιγράψουν. Να είναι λίγο πιο επαναστάτες, πιο διεκδικητικοί, πιο απαιτητικοί.
Να μην τα περιμένουν πάντα όλα από τους άλλους.
Ας παραδειγματιστούμε από το παρελθόν μας, από την Ιστορία μας, από τους προγόνους μας. Λαός που δεν μαθαίνει από τα λάθη της Ιστορίας του, είναι καταδικασμένος να τα ξαναζήσει.