Βασικές παρανοήσεις…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης 

Σχολιανά 194

Είναι ανάγκη να αποφευχθούν κάποιες κρίσιμες παρανοήσεις.

Είναι άλλο πράγμα η γενικευμένη αμφισβήτηση ενός πολιτικού συστήματος (στο σύνολό του), και είναι άλλο πράγμα ο μηδενισμός, δηλαδή, τα να περιέλθει η πολιτική πραγματικότητα της χώρας, σε ένα κενό. Αν, λ.χ., υπάρχουν χίλιοι σοβαροί λόγοι που κάνουν κάποιο να αμφισβητεί τη χρησιμότητα των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, υπάρχουν άλλοι τόσοι, να αμφισβητηθούν και τα κόμματα που δεν.............

άσκησαν εξουσία.

Όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι άλλης τάξεως και περιεχομένου ευθύνη όσων άσκησαν εξουσία και άλλης τάξεως και περιεχομένου όσων παγίως βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, και μάλιστα, με τα δεδομένα του ελληνικού πολιτικού διπολισμού, η αντιπολίτευση αυτή, ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ, ενίοτε να περιορίζεται ακόμα και στο 15% σε ορισμένες περιπτώσεις.

Είναι σημαντικό να ξεχωρίσουμε τι πράγμα αμφισβητείται.

Αμφισβητείται η αθλιότητα, η παρακμή, η διαπλοκή, η ανικανότητα και άλλες τέτοιες ποιοτικές παράμετροι της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος.

Αμφισβητούνται επίσης οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως οι εχθροί αυτών των αρνητικών αξιών.

Όμως, την ίδια στιγμή, είναι εξίσου αληθές, ότι μέσα σε όλα τα κόμματα, υπάρχουν πολιτικές «συνιστώσες», που θα ήθελαν τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά.

Μάλιστα, αυτές οι «συνιστώσες» είναι και οι ίδιες περιθωριοποιημένες από τις κυρίαρχες κομματικές ελίτ, υφιστάμενες ακόμα και κομματικούς αποκλεισμούς ή και κομματικές διώξεις.

Όμως, κι αυτές οι «υγιείς συνιστώσες», δεν έχουν απεριόριστο πολιτικό άλλοθι την αντίδρασή τους.

Όταν διατείνονται ότι αποτελούν το «υγιές» κομμάτι του κομματικού τους οργανισμού, αλλά το κυρίως κομματικό σώμα έχει σαπίσει πολιτικά τουλάχιστον, τότε, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ως ενδιαίτημά τους αυτό το σαπρό σώμα, ή αν πρέπει να αποχωριστούν εντελώς απ’ αυτό.

Από ένα σημείο και πέρα, το επιχείρημα της «υγείας» εντός ενός αποσυντιθέμενου σώματος, μετατρέπεται σε πρόφαση και μόνο «υγεία» δεν μπορεί να εκφράζει.

Αυτές οι υγιείς δυνάμεις, όσες εν πάσει περιπτώσει θεωρούν ότι δεν ανήκουν στο περιεχόμενο του ίδιου τσουβαλιού στο οποίο η κοινωνία έχει βάλει τον παλαιοκομματισμό με όλα του τα χαρακτηριστικά, οφείλουν, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΚΡΙΣΗΣ, και διατηρώντας τις όποιες τους πολιτικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, να συναντηθούν και συγκροτήσουν μια ενιαία εθνική αντίσταση κατά του ξένου κατακτητή.

Σε περιόδους κατοχής, δεν επικρατούν οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, με εξαίρεση τα άκρα.

Επικρατεί ο πατριωτικός αγώνας κατά του ξένου κατακτητή.

Η γόνιμη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση απαιτεί ελεύθερη Πατρίδα.

Τούτη τη στιγμή, η Πατρίδα δεν είναι ελεύθερη.

Οι προτεραιότητες είναι άλλες.

Τούτη τη στιγμή το ότι αυτός ήταν καποτε πασοκτζής, αυτός ήταν κάποτε νεοδημοκράτης, αυτός ήταν κάποτε ΚΚΕ, αυτός ήταν κάποτε ΣΥΡΙΖΑ, δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, κεντρώος, ή ότι εξακολουθούν να είναι πολιτικά σήμερα ό,τι και στο παρελθόν, τούτες τις στιγμές δεν μου λέει τίποτα.

Καλά κάνανε και ήτανε ό,τι ήτανε, καλά κάνουνε και είναι ό,τι είναι.

Το να πω, όμως, ότι αυτός ήταν εκεί ή παραδίπλα, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΠΑΙΖΕ ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ, ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, αυτό ναι.

Το ερώτημά μου ΣΗΜΕΡΑ είναι τούτο. ΣΗΜΕΡΑ, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ;

Σίγουρα, δεν μπορεί κανείς να πάρει μια γομολάστιχα και να σβήσει το πολιτικό σύστημα συνολικά και με μια. Όχι ότι δεν θα το ήθελα αν θα ήταν δυνατό να γίνει χωρίς να περιέλθουμε σε χάος, αλλά, απλά, θεωρώ ότι πρακτικά δεν είναι εφικτό, θεωρώ ότι τέτοιοι αυτοματισμοί είναι ουτοπικοί.

Η αλλαγή πάει βήμα – βήμα. Σβήνεις πρώτα τον ένα, αναδεικνύοντας στη θέση του κάποια άλλη πολιτική δύναμη που ίσαμε σήμερα δεν είχε δοκιμαστεί σε ζητήματα εξουσίας.

Το κρίσιμο εδώ είναι ο χρόνος.

Αν μια πολιτική δύναμη ΕΞΟΥΣΙΑΣ σε απογοήτευσε, το ολέθριο θα είναι να αποφάσεις να απαλλαγείς μετά από 5, 10,  15, 20 30 χρόνια!

Η απαλλαγή πρέπει να είναι ΑΜΕΣΗ.

Σε εξέλεξα, διότι μου είπες ότι θα κάνεις 1, 2, 3, 4, 5 πράγματα μέσα σε τέσσερα χρόνια. Άντε να μην κάμνεις, 1 ή 2 (κι αυτά όχι από τις πιο κρίσιμες στοχεύσεις).

Αλλά, από τα 5 πράγματα, το να μην κάνεις κανένα, κι εγώ να σου δίνω ευκαιρίες για να με ξανακοροϊδέψεις, αυτό, είναι ακριβώς που ο λαός πληρώνει ως δικό του λάθος τούτη τη εποχή.