Την ώρα που πηγαίνουμε προς ‘’ περισσότερη Ευρώπη ‘’ ( άλλος ένας κενός επικοινωνιακά όρος ), η ενωμένη Ευρώπη μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ξεφουσκωμένο μπαλόνι .
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, στην Ιταλία οι ψηφοφόροι επαναστάτησαν και οι κάλπες βγάζουν τρελά αποτελέσματα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία ο κόσμος είναι συνέχεια στους δρόμους και σε λίγο ακολουθούν και οι Γάλλοι.
Την ίδια στιγμή, μέσα σ αυτήν την υποτιθέμενη Ένωση, ο καθένας είναι είτε μοναχικός καβαλάρης είτε ενεργεί για την.......
πάρτη του, παρόλο που η ευρωπαϊκή ιστορία των τελευταίων 50 ετών έκανε λόγο για μια διαρκή πρόοδο προς ένα κοινό μέλλον- που αποσυντίθεται πριν καν επιτευχθεί. ..
Έτσι, η Γαλλία εξακολουθεί να είναι μόνη στο Μάλι. Η Μεγάλη Βρετανία κάθε τρείς και λίγο απειλεί να εγκαταλείψει τον «Τιτανικό», η Γερμανία αν δεν αποφασίζει και διατάζει, πλουτίζει επιβάλλοντας καθολική δημοσιονομική λιτότητα και την ίδια ώρα (μόνη και ανενόχλητη, όπως είναι) τοποθετεί στρατηγικά τα πιόνια της στην σκακιέρα των αναδυόμενων χωρών.
Τελικά, πρέπει να μιλάμε για κρίση ταυτότητας της ευρωπαϊκής ένωσης που επί της ουσίας δεν προσδιορίστηκε ποτέ .
Κάθε μία από τις ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθεί, ακόμη και σήμερα, να θρέφει μνησικακία και υποψίες για τον εταίρο της, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι να μην αισθάνονται πολίτες τη ευρωπαϊκής Βαβέλ .
Σ ‘αυτό έχει συμβάλλει και η ανεπάρκεια της στρατιάς των υψηλόβαθμων αξιωματούχων που αμειβόμενοι πλουσιοπάρουχα και προσπαθώντας να διατηρήσουν τα προνόμια τους έχουν άποψη για όλα και λαμβάνουν αποφάσεις επί παντός, σε συνάρτηση με τις επιταγές των λόμπι που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες ή τα εθνικά συμφέροντα των χωρών που υπηρετούν .
Κι αν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού γίγαντα τρίζουν σήμερα είναι, ίσως, γιατί στηρίχθηκαν στον φόβο που προκάλεσαν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα .
Αρχικά ο φόβος καταπολεμήθηκε, δημιουργήθηκε μια ενιαία αγορά και αργότερα πήρε τη μορφή οράματος για περισσότερη δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωνική πρόοδο, αλληλεγγύη.
Στην Ευρώπη, λοιπόν, που μας έκανε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο, σήμερα επανήλθε ο φόβος και έγινε εργαλείο για την υποταγή μας σ αυτό που αποκαλούμε αγορές και σε μια νέα μίζερη ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, για την οποία δεν συναινέσαμε ποτέ .
Τα προβλήματα, οι ανησυχίες και οι απαιτήσεις των λαών για κοινωνική ασφάλεια, καλύτερη Παιδεία , πολυφωνία, εργασία, ελεύθερη διακίνηση ιδεών έγιναν αόρατα .
Παντού μιλούν για κρίση και απαντούν με ευχολόγια, ημίμετρα και καταστολή.
Σιγά σιγά έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα από το Νότο ως το Βορρά που περιορίζει, ολοένα και πιο πολύ, δικαιώματα και ελευθερίες. Πάρτε για παράδειγμα τα 2,5 εκ ευρώ που θα διαθέσει η ευρωπαϊκή ένωση ,όχι στους κατατρεγμένους που δημιούργησε, αλλά σε Euro Trolls για να διορθώνουν πολίτες που δεν συμφωνούν μαζί της.
Αυτό λέγεται χειραγώγηση και αποδεικνύει ότι οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες δεν έχουν κανέναν απολύτως σεβασμό ούτε για τις επιθυμίες ούτε και για τη γνώμη των πολιτών.
Και μέσα σ’ όλα, στην Ευρώπη του σήμερα, στην Ευρώπη δηλαδή που νοιάζεται μόνο για το χρήμα και την ανταγωνιστικότητα, δεν έχουμε πια το δικαίωμα να ζούμε καλά.
Δεν έχουμε δικαίωμα να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας.
Έχουμε πλήθος από οικονομικές υποχρεώσεις αλλά όχι δικαιώματα για δωρεάν Υγεία, Εκπαίδευση, για διαφορετική άποψη, κι ας μας αφήνουν να νομίζουμε το αντίθετο.
Απ άκρη σ’ άκρη , διεξάγουν πολιτικές με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ψέματα, χειραγώγηση, απόρριψη, προπαγάνδα. Ξυπνούν τα άκρα, τον λαϊκισμό και τον φασισμό και με το νόμπελ Ειρήνης στο χέρι δημιουργούν κοινωνική μιζέρια, παρακμή, μαρασμό, ανισότητες, ανεργία, ξεπουλούν σε δημοπρασίες μεταξύ πλούσιων και ισχυρών εθνικό πλούτο έναντι δήθεν ‘’απαιτήσεων’’ και χρηματοδοτούν προληπτικούς πολέμους, όπως στη Λιβύη .
Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα .
Μια διαιρεμένη Πολιτεία με διχασμένους πολίτες και τεχνοκράτες που έχουν ξεχάσει να εργάζονται για το καλό τους, και στους οποίους σε λίγο θα έχουν απομείνει μόνο τα Κοινοβούλια και οι σημαίες τους
Όσο για την Ευρώπη του αύριο …Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ζούμε μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται εξαιρετικά ασταθής, όπου όλα μπορούν να συμβούν -ακόμη και τα χειρότερα .
Ζούμε σε στιγμή μεγάλης ανησυχίας και, παράλληλα, μεγάλης ελπίδας- όσο κι αν ακούγεται παράδοξο αυτό.
Τα επόμενα 50 χρόνια θα αλλάξουν πολλά απο τα δεδομένα που γνωρίζουμε .
Η Κίνα θα αντιπροσωπεύει το 1/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ . Οι ΗΠΑ αναμένεται να διατηρήσουν ένα σημαντικό ποσοστό ..
Και η Ευρώπη ?
Δεν ξέρω αν σας λέει κάτι, αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα στην ομιλία ανάληψης των καθηκόντων του, δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομά της .
ίσως να βιάζετε να μας σβήσει από τον χάρτη. Εκείνος .
Εμείς όμως ;
Είμαι σίγουρη πως μέσα μας, παρά τα κακώς κείμενα, η Ευρωπαϊκή φλόγα δεν έχει σβήσει, όπως και το όραμα που κληρονομήσαμε από όσους μόχθησαν για να μας ενώσουν. Και δεν μιλώ για την σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία .
Το ότι έγραψα ένα άρθρο που, ίσως, ξεπερνά τα όρια του ευρωσκεπτικισμού είναι γιατί σαν Ευρωπαία όχι σαν Ελληνίδα ή Γαλλίδα πολίτης, αγαπώ και πιστεύω ακόμη στην Ευρώπη που μου έδωσε τόσα κι ας τα παίρνει πίσω .
Σαν Ευρωπαία δημοσιογράφος νοιώθω υποχρέωση να γίνομαι καθρέφτης της, να ασκώ κριτική και να βρίσκομαι απέναντί της, αν θέλω να γίνει καλύτερη και να ξαναπάρει μπροστά .
Στην Ευρώπη, λοιπόν, του σήμερα γίνεται πλέον επιτακτική η ανάγκη για την αποκατάσταση της ισότητας και προπαντός της αλληλεγγύης και της επικράτησης εκείνης της λογικής που θα επαναφέρει τις πολιτικές εκεί όπου ο πολίτης θα είναι η προτεραιότητα κι όχι το χρήμα …
Η Ευρώπη σήμερα θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει. Αν θέλει το όραμα να σβήσει ή να ξαναπάρει σάρκα και οστά .
Αύριο θα είναι αργά