Μήπως δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε;

Του Πέτρου Τρουπιωτη 

   

   Το μεγαλο ερώτημα που τίθεται πια , ανεξάρτητα από την εξέλιξη του θέματος « Κύπρος» τόσο στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι « που πηγαίνει η Ένωση».

 Και δυστυχώς το ερώτημα ,αυτή την φορά , δεν αποτελεί απλώς «case study» για κάποιους αναλυτές, κάποια ινστιτούτα μελετών ή έστω ερευνητές και ..........
φοιτητές που κάνουν διδακτορικό. Αυτή την φορά πρόκειται για ερώτημα που βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Δεδομένα που δεν υπήρχαν (τουλάχιστον τόσο εμφανώς) πριν από μερικούς μήνες.

 Ερωτήματα που τίθενται από παντού πια, προκύπτουν από τα γεγονότα και αυξάνονται συνεχώς…

  Και δυστυχώς τα ερωτήματα αυτά ξεκινούν όχι από «κακόβουλους εχθρούς της Ένωσης», ή αντιευρωπαϊστές ή «αμερικανούς που δεν θέλουν ισχυρή την Ευρώπη», όπως ως τώρα χαρακτηρίζονταν όσοι έθεταν τέτοια ζητήματα.

 Αυτή την φορά τα ερωτήματα προέρχονται από κινήσεις μελών της Ένωσης που υποτίθεται ότι όχι απλώς μετέχουν σε αυτή αλλά και παλεύουν για την ενοποίηση της σε όλους τους τομείς. Από χώρες που « μάχονται για την ύπαρξη και ισχυροποίηση της Ένωσης». Δυστυχώς όπως φαίνεται στα λόγια μόνον…

   Η κρίση που μαστίζει την ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, μια κρίση που επεκτείνεται χωρίς προβλέψιμα χαρακτηριστικά, μια κρίση που αλλάζει πορεία και δεδομένα, μια κρίση που πλήττει την κοινωνική συνοχή χωρών , και μάλιστα  άγρια , προέρχεται μεν από λάθη επιλογών αρκετών ευρωπαϊκών χωρών, αλλά επεκτείνεται και γενικεύεται από την επίμονη των «μεγάλων» αυτών χωρών να επιβάλλουν και μάλιστα « δια πυρός και σιδηρού» ένα σκληρό οικονομικό ( αρά και κοινωνικό )πρόγραμμα σε όλη την Ευρώπη και μαλλιάστε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αδιαφορώντας επίσης για το αν μπορεί το πρόγραμμα αυτό να εφαρμοστεί, για το ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή των χώρων, αλλά και αγνοώντας, προφανώς συνειδητά, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κοινωνίας και οικονομίας.

   Η προσπάθεια για βίαιη προσαρμογή με όπλο την οικονομική ισχύ, εκτός από το ότι δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να προχωρήσει, εκτός από το ότι προκαλεί αντιδράσεις κάθε είδους μια και θίγεται το εθνικό φιλότιμο, εκτός από το ότι γιγαντώνουν τα κάθε είδους ακραία « εθνικιστικά κινήματα» ανεξαρτήτως χρώματος σε πολλές χώρες, προκαλούν και βαρύ πλήγμα στην συνοχή της ήδη προβληματικής Ευρωπαϊκής συνοχής.

  Η Ευρωπαϊκή συνοχή, η ευρωπαϊκή πολιτική και πολιτιστική ενοποίηση , προϋπόθεση κοινωνική συνοχή των ιδίων των χωρών και σταθεροί οικονομικό σύστημα. Προϋποθέτει ελπίδα θετικού μέλλοντος και ευημερίας. Προϋποθέτει οι Ευρωπαίοι πολίτες να νοιώθουν ίσιοι με τους άλλους ευρωπαίους και να μην θεωρούν ότι σύρονται σε κάτι αναγκαστικά και με υποτιμητικούς ορούς.

 Μόνον που τώρα , οι βίαιη πίεση ορισμένων χωρών με την ανοχή άλλων μεγάλων χώρων, προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Διεγείρει όλα τα αρνητικά για ντον ένωση και το μέλλον της ανακλαστικά των λαών.

 Αδυνατίζει  τις φωνές όλων όσων επιθυμούν και επιδιώκουν μια μεγάλη Ομοσπονδιακή Ευρώπη, ενοποιημένη πολιτικά , πολιτιστικά ,οικονομικά και κοινωνικά.

  Και επειδή όσοι βιαίως πιέζουν τα πράγματα δεν είναι αφελείς, προκύπτει άμεσα το ερώτημα. Μήπως κάποιοι επιθυμούν τώρα , που δυνάμωσαν πάλι σε όλους τους τομείς την διάλυση της Ένωσης ή έστω την αποδυνάμωση της και την μετατρεπτής σε μια χαλαρή τελωνειακή ένωση…

 Και αν ναι, μήπως δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε;;;

ptroupiotis@yahoo.gr