Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε λείψει έντεκα χρόνια από την ελληνική πολιτική σκηνή. Όταν επέστρεψε, έμοιαζε να είχε ενσωματώσει στην πολιτική του συμπεριφορά τα διδάγματα που είχε αποκομίσει από την ανώμαλη κοινοβουλευτική περίοδο που προηγήθηκε της δικτατορίας. Και λόγω του κύρους του, επέβαλε εξαρχής το δικό του ύφος στη λειτουργία του...
κοινοβουλευτισμού τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η Βουλή εκείνη είχε εκ των πραγμάτων δύο βασικούς παίκτες. Ο Καραμανλής ήξερε ότι ο πραγματικός του πολιτικός αντίπαλος ήταν ο αρχηγός του τρίτου κόμματος και τον επέλεξε αμέσως για συνομιλητή. Δηλαδή τον αναβάθμισε, τον ανύψωσε, τον τίμησε. Τον αναγόρευσε οιονεί αρχηγό της αντιπολίτευσης και είχε τη σοφία να περιμένει και το νεοπαγές κίνημά του να ωριμάσει. Αντιλαμβανόταν ότι το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν είναι ατομικό άθλημα και η ποιότητα των παικτών αντανακλά και στους αντιπάλους τους. Γνώριζε ότι και ο ίδιος κέρδιζε από τη μονομαχία με έναν αξιόμαχο, αξιοσέβαστο και υψηλού επιπέδου αντίπαλο και για αυτό φρόντιζε η συμπεριφορά του να υπογραμμίζει πάντα το κύρος και το εκτόπισμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Η πικρή εμπειρία της αλληλοεξόντωσης των πολιτικών της προδικτατορικής Βουλής γινόταν χρήσιμο μάθημα. Χωρίς ουδέποτε να υποσταλεί η οξύτητα της αντιπαράθεσης εκατέρωθεν, οι δύο ηγέτες διετήρησαν πάντα έκδηλο τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση, γεγονός που απέβη ευεργετικό για το επίπεδο αυτού που αργότερα μάθαμε ότι ονομάζεται πολιτικός πολιτισμός.
Ο Αντώνης Σαμαράς επίσης έλειψε έντεκα χρόνια από το πολιτικό προσκήνιο. Δεν προκύπτει ότι τον προίκισαν με αντίστοιχη σοφία. Από την πρώτη μέρα της πρωθυπουργικής του θητείας είναι εμφανές ότι έδωσε εντολές κατεδάφισης, εξευτελισμού, εξόντωσης, εκμηδενισμού του κύριου πολιτικού του αντιπάλου. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η απομείωση του κύρους του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταβυθίζει το επίπεδο του διαλόγου που συμμετέχει και ο ίδιος. Δεν φαίνεται να διδάσκεται από τον ιδρυτή.
Ο Καραμανλής είχε επιλέξει να απευθύνονται στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ πρόσωπα της πολιτικής παιδείας και του κύρους ενός Λαμπρία και ενός Τσαλδάρη. Ο Σαμαράς ανέθεσε σε κάποιον άγραφο Κεδίκογλου την εργολαβία “Κατεδαφίσεις -ισοπεδώσεις Τσίπρα και παντός ΣΥΡΙΖΑ”. Ο Καραμανλής ανεγνώρισε απέναντί του ένα νεαρό ελπιδοφόρο πολιτικό κόμμα με ανωριμότητα και εφηβική ορμή και του έδωσε χώρο και σεβασμό να ενηλικιωθεί. Ο Σαμαράς δείχνει να ακολουθεί την αρχή “τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά”. Επιτρέπει στα στελέχη του να διυλίζουν ή να παραποιούν την παραμικρή δήλωση των αντιπάλων για να δημιουργούν ασύμμετρες, υπονομευτικές εντυπώσεις. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην αναπόφευκτη πολιτική εφηβεία δεν ωφελεί ούτε τον ίδιο ούτε τη Δημοκρατία και δεν φαίνεται να διαθέτει το μεγαλείο που δίδαξε ο πρώτος αρχηγός, της κατανόησης, της ευρυχωρίας, της υπομονής, της ανοχής. Αυτήν τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας φαίνεται ότι θέλουν να εξελιχθούν. Ας τους αφήσουν.