Γράφει ο Βασίλης Τσούγκαρης
Σε μια χώρα διαλυμένη, μια χώρα κινδυνολογίας και εκβιασμών
προς τους πολίτες της, μια χώρα που τα τελευταία χρόνια πεταχτήκαν στον κάλαθο
των αχρήστων αγώνες και δικαιώματα για τα οποία στο παρελθόν χύθηκε αίμα, ένας κύριος
– καίριος τομέας υπό διάλυση είναι.......
αυτός της παιδείας.
Καταργήθηκαν μαθήματα και, τα προοδευτικά νομοσχέδια όπως τα
σχεδίασαν οι «αρμόδιοι» έχουν σαν αποτέλεσμα από τις βαθμίδες εκπαίδευσης να βγαίνουν
ΟΧΙ οι αυριανοί επιστήμονες, αλλά τα αυριανά….. τούβλα.
Η «πρόοδος και η καινοτομία» σε όλο της το μεγαλείο.
Μέσα σε αυτά, τα αποτελέσματα δηλαδή των καινοτόμων σχεδιασμών
για την παιδεία, είναι και η άνθηση (με τις ευλογιές του κράτους) της
παραπαιδείας.
Πολλά τα γεγονότα στα πλαίσια της κρίσης και των περικοπών.
Συγχωνευσεις σχολείων, κλείσιμο (ναι φέτος το έχουμε ΚΑΙ
αυτό) σχολείων λόγο μη ύπαρξης κονδυλίων τόσο για τη θέρμανση τους όσο και για
πολλές άλλες ανάγκες, ελλείψεις σε χίλια δυο πράγματα που κάνουν τους μαθητές πλέον
να είναι απλοί «επισκέπτες» στα ιδρύματα αυτά στα κατά τα άλλα «εκπαιδευτικά».
Απεργίες δασκάλων και καθηγητών, «αργίες» στα μαθήματα λόγο εκλογών
και γενικά όλα όσα συμβαίνουν στη τριτοκοσμική –ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Οι μαθητές, ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως των βαθμίδων εκπαίδευσης είναι εξοργισμένοι
με το αβέβαιο η καλύτερα σκοτεινό μέλλον που σχεδιάζουν γι αυτούς οι εκσυγχρονιστές.
ΘΕΛΟΥΝ, (και με το δίκιο τους) ΑΠΑΙΤΟΥΝ ένα καλύτερο αύριο.
Μόνο που στην χώρα του μνημονίου, στη χώρα του ξεπουλήματος
ΟΛΩΝ, δεν απαιτούν, αλλά ΕΠΑΙΤΟΥΝ.
Επαιτούν για τα αυτονόητα…
Καμιά φορά μέσα στα αυτονόητα συμπεριλαμβάνουν και πολλά παράλογα
αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Η παιδεία είναι καζάνι που βράζει όπως όλη η χώρα.
Πάρα πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα, Λύκεια, ΑΕΙ και ΤΕΙ βρίσκονται
υπό κατάληψη για διάφορους λόγους.
Θα ήθελα σαν γονιός να σταθώ στον «τρόπο» που γίνονται οι καταλήψεις
αυτές, σε κάποιες μικρολεπτομέρειες που σίγουρα, απασχολούν όλους.
Είναι καλό τα παιδιά μας να μάθουν να ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ για τα δικαιώματα
τους στην μάθηση, στον μέλλον τους.
Ακόμα και με αυτή τη μορφή αγώνα, την κατάληψη.
Μόνο που αναρωτιέμαι, τι είδους αγώνας είναι αυτός που δίνουν,
και για ΠΟΙΟ πράγμα αγωνίζονται όταν καταστρέφουν το χώρο του σχολείου που
είναι υπό κατάληψη.
Είναι αγώνας διεκδίκησης το να βάζει ο μαθητής το μηχανάκι
του ΜΕΣΑ στο σχολικό κτίριο και να κάνει διάφορα με αυτό στους διαδρόμους;
Είναι αγώνας το να προκαλεί καταστροφές επιδεικνύοντας τα προσόντα
του βάνδαλου;
Είναι αγώνας το να μη ξέρει ΓΙΑΤΙ κάνει την κατάληψη, απλά
να πηγαίνει σε αυτήν μόνο και μόνο για να ξεφύγει από το σπίτι και να χάσει μαθήματα;.
Είναι αγώνας το μεθύσι στο υπό κατάληψη σχολείο και ο γεμάτος
με σπασμένα μπουκάλια χώρος;
Είναι αγώνας, τέλος, η μηδενική περιφρούρηση της κατάληψης,
και η συμμετοχή εξωσχολικών στους βανδαλισμούς σε βάρος τόσο των κτιρίων όσο και σε βάρος των παιδιών
μας , τα αποτελέσματα των οποίων θα πληρώσουμε ΕΜΕΙΣ οι γονείς στο τέλος ίσως
και με τον ποιο επώδυνο τρόπο;
Αυτές οι σκέψεις με απασχολούν βλέποντας το παιδί μου, το παιδί
του φίλου μου, τα παιδιά μας να κάνουν κατάληψη!
Βασίλης Τσούγκαρης