Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Ο συνομιλητής μου, ανήκει στη λεγόμενη «μνημονιακή παράταξη». Του αναγνωρίζω ότι είναι καλόπιστος όσο κι αν διαφωνώ μαζί του.
Μια και μόνο ερώτησή του, είναι αυτή που αποτέλεσε την αφορμή για τούτο το άρθρο.
«Ας,
πούμε μου είπε, ότι έρχεται στην εξουσία μια κυβέρνηση συνεργασίας από
τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα. Πιστεύεις ότι μετεκλογικά θα
τιμήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις»;
Μιας και τον..........
συνομιλητή μου, όπως είπα, τον εκτιμώ, προσφέρθηκα να κάνω ακόμα πιο δύσκολο το ερώτημά του.
Του
είπα πως αν εγώ ήμουν στη θέση του θα ρώταγα : «Ας, πούμε μου είπε,
ότι έρχεται στην εξουσία μια κυβέρνηση συνεργασίας από τα λεγόμενα
αντιμνημονιακά κόμματα. Πιστεύεις ότι μετεκλογικά θα τιμήσουν τις
προεκλογικές τους δεσμεύσεις, ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, ακόμα κι αν το ήθελαν
πράγματι, θα το μπορούσαν»;
Στο
πρώτο ερώτημα, αν θα τηρούσαν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, υπάρχει
τούτη η απάντηση κατά τη γνώμη μου : σίγουρα, η προϊστορία της συνέπεια
του πολιτικού λόγου στο πολιτικό μας γίγνεσθαι, ΔΕΝ συνηγορεί σε μια
θετική απάντηση στο ερώτημα.
Όμως,
όπως πολλές φορές έχω πει, οι δυνάμεις του αντιμνημονιακού μπλοκ, ΔΕΝ
έχουν να μας «δειγματίσουν» προηγούμενα παραδείγματα ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ
συμπεριφοράς, διότι απλά ποτέ δεν υπήρξαν κυβέρνηση στο παρελθόν.
Κι
όπως επίσης έχω σημειώσει και πάλι σε άλλα άρθρα μου, είναι από τα
μειονεκτήματα (ή ίσως από τα πλεονεκτήματα, όπως ισχυρίζομαι) του
δημοκρατικού πολιτεύματος, ότι σε υποχρεώνει να προχωράς ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ
και ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ.
Ένα
όμως η Ιστορία διδάσκει : ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος να επιμένεις
σ’ ένα προηγούμενο λάθος, αρνούμενος να δοκιμάσεις κάτι άλλο.
Και πάντα υπάρχει κάτι άλλο.
Το
η «δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», το επικροτώ, με την προϋπόθεση ότι το
αδιέξοδο δεν το θεσμοθετείς, κάτι που άλλωστε συνιστά και στρέβλωση της
δημοκρατίας.
Στο
δεύτερο ερώτημα, αν θα μπορούσαν να ασκήσουν μια ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ
πολιτική, που θα αναιρούσε τα μνημονιακά αδιέξοδα, απαντώ ευθέως : ΔΕΝ
αρκεί να γνωρίζεις το ΤΙ πρέπει να γίνει, είναι αναγκαίο να έχεις και
ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να το υλοποιήσεις.
Αποτελεί αυτή η προϋπόθεση παρωνυχίδα;
Θα απαντήσω :
Αποτελεί
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΣΥΧΝΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, όταν οι πολιτικές
πρέπει από ένα απλό κείμενο σε ένα χαρτί, να μετουσιωθούν σ’ αυτό που
λέω πραγματικότητα του πεζοδρομίου.
Και
μια συχνή αιτία της παραπάνω αποτυχίας, είναι ότι ενίοτε, όποιος έχει
και τη καλύτερη ιδέα, δεν είναι πάντα και ο καλύτερος να την εφαρμόσει!
Πολλές
καλές ιδέες, δυστυχώς βούλιαξαν και βουλιάζουν, διότι λείπει ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ
ΑΤΟΜΟ, που θα τις κάνει πράξη, εκείνο το άτομο, που έχει καταθέσει μια
ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Πολλές καλές ιδέες, είναι επίσης γνωστό, ότι άλλοι είναι που τις συνέβαλαν και άλλοι που τις αξιοποίησαν.
Εν κατακλείδι, για να κλείσω το σύντομο αυτό άρθρο.
Η
απάντηση στον τίτλο που έθεσα : «Μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση αρκεί για
να μας βγάλει απ’ το μνημονιακό αδιέξοδο;» είναι : όχι κατ΄ ανάγκην.
Η
απάντηση αυτή, αν οδηγεί σε κάποιου είδους προβληματισμό, είναι αυτός :
ότι τα κόμματα που φιλοδοξούν να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη
αντιμνημονιακή πρόταση, οφείλουν να παρουσιάσουν και ένα αξιόπιστο
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ που να πείθει ότι είναι σε θέση να κάνουν ΕΡΓΑ ΤΑ
ΛΟΓΙΑ.