Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Θα
μπορούσα να πω, κυνικά, ποιος ενδιαφέρεται τώρα στο κόσμο, εξόν απ’ τα
ίδια τα θύματα της μνημονιακής πολιτικής, αν οι μισθοί και οι συντάξεις
στην Ελλάδα, και «στο βάθος» τα ίδια τα επιχειρηματικά κέρδη ΤΩΝ
ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ, πάνε στο επίπεδο της Βουλγαρίας ή όχι;
Το
έχω ξαναγράψει : το «Ελληνικό Πείραμα» στοχεύει, κατά τη δική μου
αξιολόγηση των πραγμάτων, εξόν από τη λεηλασία του ιδιωτικού εισοδήματος
και του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, εξόν από ευρύτερες στοχεύσεις
γεωστρατηγικού χαρακτήρα, στοχεύει το ίδιο αν όχι και περισσότερο, και
στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων «εθνολογικής» (ο όρος μάλλον είναι
αδόκιμος, αλλά, θα τον προσδιορίσω αμέσως παρακάτω) φύσεως, όπως, π.χ.
μέχρι πού μπορεί να φτάνουν οι ανοχές ενός θεωρούμενου μαχητικού και
διεκδικητικού λαού, σε πιέσεις που του ασκούνται, πώς.......
αντιδρά και πώς
διαμορφώνονται οι ψυχολογικές και άλλες άμυνές του, πώς μπορεί κανείς να
χειριστεί τις όποιες αντιδράσεις στα πλαίσια συγκεκριμένων στρατηγικών,
όπως είναι αυτές του «σαλαμιού» και του «σοκ και δέους», ποια είναι η
αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας, πώς μπορείς να διαχειριστείς τον
«συνολικό» θυμό ενός ολόκληρου λαού, τη «συνολική» αγανάκτηση, πώς θα
τον εκτονώσεις προς όφελός σου, κ.λπ.
Δίνοντας
τέτοια διάσταση, τέτοιου βάθους και βεβαίως τέτοιας έκτασης στο
«ελληνικό πείραμα», αναμφίβολα το κάνω διότι δεν έχω πειστεί ότι είναι
ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ που κατάδηλα όχι μόνο έχουν
επισύρει τα βλέμματα όλου του κόσμου πάνω μας, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΥΣΗΧΙΑ για
το πώς ο ελληνικός λαός αντιδρά στη κρίση, μια ανησυχία που ήταν έκδηλη
από μέρους ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ (ευρωπαϊκού και αμερικανικού) στις
πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Τόσος πια καημός, για το ποια κυβέρνηση
θα διαχειριστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας («επισήμως» αυτό
είναι που τους απασχολεί), ένα δημοσιονομικό πρόβλημα που δεν εκπροσωπεί
ούτε το 3% του αντίστοιχου συνολικού ευρωπαϊκού προβλήματος, και
βεβαίως, ούτε το 0,0000 και δεν ξέρω πόσα ακόμα μηδενικά πρέπει να βάλω,
για να το εκφράσω σαν ποσοστό του παγκόσμιου αντίστοιχου μεγέθους;
Βεβαίως
και η Ελλάδα είναι ένας «κρίκος» στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια
οικονομία, αλλά, ούτε από διαμάντι πια να ήταν δεν δικαιολογείται αυτός ο
«καημός» γι’ αυτόν τον «κρίκο», (ή μήπως υπάρχουν διαμάντια που εμείς
δεν θέλουμε ή απλά δεν μπορούμε να δούμε;), για το τι ο ελληνικός λαός
αποφασίζει, πώς αντιδρά κ.λπ.
Υπ’
αυτή την έννοια, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ναι μεν το
«πείραμα» διεξάγεται έχοντας ως «πειραματόζωο» τη χώρα μας, όμως, ο
Μεγάλος Στόχος, μάλλον είναι αλλού.
Ποιος θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος Μεγάλος Στόχος;
Αρκεί
κανείς να δει πώς απλώνεται το «πείραμα» σταδιακά, και πώς γίνεται από
αμιγώς ελληνικό ευρύτερο, ώστε ν’ αρχίσει τουλάχιστον να αποκτά μια
διαισθητική αντίληψη αυτής της Μεγάλης Στόχευσης.
Η
κοινωνική ισοπέδωση, η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση, φαίνεται καθαρά
πια, να εξαπλώνεται ως μεταστατικό φαινόμενο εν είδει ημισελήνου στη
Νότια Ευρώπη, για να συναντήσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Όλη
αυτή η περιοχή, τείνει να καταστεί ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ένα είδος «ειδικής
οικονομικής ζώνης», που τα φτηνά εργατικά και οι πλουτοπαραγωγικοί τους
πόροι που θα αποτιμώνται σε τιμές μιας φτωχής χώρας, στην ουσία θα
παρέχουν αξιόλογες πρώτες ύλες και φτηνό εργατικό δυναμικό σε όσες
επιχειρήσεις του ανεπτυγμένου ευρωπαϊκού και όχι μόνο Βορρά, θα θέλουν
να επενδύουν σε «εργασιακούς παραδείσους» και σε παραδείσους φτηνών
πλουτοπαραγωγικών πόρων.
Βεβαίως,
εκείνο που ίσως να διαφεύγει στους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους
επιχειρηματίες του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά, είναι ότι σύντομα, όταν θα
έχει ολοκληρωθεί το πείραμα στις χώρες που θα συνιστούν τυπικά ή άτυπα
κατά τα ανωτέρω ένα είδος «ειδικών οικονομικών ζωνών», ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Η
ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΕΙΡΑ. Διότι, κι εκεί, σύντομα θ΄ αρχίσουν να τους θυμίζουν το
πόσο «πλουσιοπάροχα» πλέον αμείβονται ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΟΥΣ
ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, το πόσο «σπάταλο» είναι πλέον το Κράτος τους ΣΕ ΣΧΕΣΗ
ΜΕ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΩΝ «ΕΙΔΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΖΩΝΩΝ», κι επομένως, αν νομίζουν
ότι τα λίγα μεγασυμφέροντα που τρεχόντως ρυθμίζουν τις τύχες της
Ευρώπης, ότι θα τους χαρισθούν, πλανώνται πλάνην οικτρά.
Άλλωστε,
πολύ νωρίς θ’ αρχίσουν να νιώθουν τις πρώτες «πιέσεις» όταν οι
εξαθλιωμένοι της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, θα φτάνουν ως τσουνάμι
στις χώρες τους, όχι ως λαθρομετανάστες, αλλά ως νόμιμοι «εσωτερικοί
μετανάστες», πιέζοντας προς τα κάτω τις δικές τους ΑΝΩΤΕΡΕΣ αμοιβές.
Το
ελληνικό πείραμα, συνεπώς, εκτός απ’ τα άλλα ενδιαφέροντά του, έχει και
τούτη τη διεθνή διάσταση (και βεβαίως, δεν έχω πει ακόμα τίποτα για τη
διεθνή γεωστρατηγική του διάσταση, ένα θέμα που το αφήνω για ένα άλλο
άρθρο).
Βεβαίως, τίθεται και το ζήτημα των πολιτικών ηγεσιών των χωρών αυτών της εξαθλιωμένης ημισελήνου.
Πρόκειται για ηγεσίες ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΒΟΥΒΕΣ, πολιτικά υποταγμένες στη θέληση του Βερολίνου.
Το Βερολίνο μιλά, αυτές οι βουβές ηγεσίες απλά ακούν.
Το Βερολίνο σκέπτεται, αυτές οι ηγεσίες απλά επαναλαμβάνουν τη σκέψη του Βερολίνου.
Το Βερολίνο αποφασίζει, αυτές οι ηγεσίες απλά συστρατεύονται με την απόφαση, μουρμουρίζοντας ή μη, αδιάφορο.
Άλλωστε, πάντα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην έδρα του ισχυρότερου.
Και όλοι οι δρόμοι εδώ και καιρό, οδηγούν ΜΟΝΟ στο Βερολίνο.
Κι
όσοι προς στιγμή αποκλίνουν της διαδρομής, πολύ σύντομα υποχρεώνονται
δημόσια να δηλώσουν την επαναφορά τους στον «ορθό δρόμο».