Το δράμα των περισσοτέρων Ελλήνων σήμερα είναι πως περιμένουν ότι θα πάνε όλα χειρότερα. Περιμένουν ότι θα επιστρέψουμε στη δραχμή, όπως είναι ο διακαής πόθος αρκετών ανεγκέφαλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – ποιος να το πίστευε, ο Δημήτρης Στρατούλης ως αξιωματική αντιπολίτευση να υποδύεται το σκιώδη υπουργό Οικονομικών και ο.......
Θοδωρής Δρίτσας να υπερασπίζεται ουσιαστικά τον όχλο της αλητείας μερίδας επιχειρηματιών και κατοίκων της Ύδρας για το περιστατικό της απόλυτης ντροπής!
Το δράμα των περισσοτέρων Ελλήνων είναι πως περιμένουν ότι {σίγουρα οι άνθρωποι θα πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα}, όπως στην κατοχή, και θα τους μαζεύει η ειδική υπηρεσία με τα κάρα – νεκροφόρες του δήμου. Περιμένουν ότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν οι επαγγελματίες πολιτικοί όπως οι τραπεζολειχοί Γιάννης Τραγάκης, που είναι βουλευτής 38 χρόνια και διόρισε στο δημόσιο την κόρη του, τη νύφη του, το γαμπρό του και την αδερφή του.
Όπως ο Βύρων Πολύδωρας, ο οποίος στις 48 ώρες που διετέλεσε πρόεδρος της μεταβατικής Βουλής το Μάιο, πρόλαβε να διορίσει την κόρη του. Όπως ο Δημήτρης Σιούφας, που προσέλαβε στο δημόσιο την κόρη του, τον κουνιάδο και το γιό του κουμπάρου του!
Πιστεύω, όμως, ότι δειλά δειλά – αφού αυτό το χειμώνα φτάσουμε στον πάτο- θα αρχίσει να φαίνεται κάποιο φωτάκι. Υπό την έννοια ότι θα ξέρουμε πως, τουλάχιστον, δεν πάει πιο κάτω. Αυτό ήταν. Θα πάψουμε να έχουμε άγχος για το τι μας περιμένει αύριο. Δεν θα έχουν να μας πάρουν άλλα. Κάποια στιγμή νομοτελειακά θα εκλείψουν οι Τραγάκηδες, Πετσάλνικοι, Πάγκαλοι, Στρατούληδες και Σιούφες.
Δεν πιστεύω ότι ένα παιδί που γεννιέται σήμερα θα ξαναδεί αυτό τον εσμό τευτονικών τεράτων στην πολιτική σκηνή.
Όσοι την πάτησαν την πάτησαν. Η Ελλάδα σήμερα είναι η Ελλάδα του 1970. Και με πολύ αίμα της ψυχής θα ξανασηκωθεί. Θα χαμογελάσει πάλι. Δεν θα ξαναζήσει βέβαια την ψεύτικη χλιδή της εποχής Σημίτη. Αν έχετε καταλάβει ήδη βρίσκονται στον καιάδα της πολιτικής ιστορίας (μιάς και θυμήθηκα τον Σημίτη) όλοι αυτοί που ασέλγησαν πολιτικά πάνω στο λαό.
Από τον φυλακισμένο Τσοχατζόπουλο μέχρι τους. «χάι τεκ» υπουργούς του Παπανδρέου. Ποιος θυμάται τους Πεταλωτή, Μπιρμπίλη, Γερουλάνο;
Γι αυτό σας λέω, να είστε αισιόδοξοι. Θα είμαστε φτωχοί αλλά, τουλάχιστον, δεν θα έχουμε πάνω απ το κεφάλι μας όλους αυτούς. Και κάθε τετραετία που περνάει θα μπαίνουν στην πολιτικοί όλο και καλύτεροι άνθρωποι. Δημοκράτες, με ιδέες, με θέληση να προσφέρουν στα κοινά. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Και όχι για εμένα, για τα παιδιά και τις επόμενες γενιές.
Η υπαρξιακή στάση των περισσοτέρων Ελλήνων για τη μαύρη ζωή, που είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει τώρα, εικονογραφείται στο μυθιστόρημα του Ντίνο Μπουτζάτι «Η έρημος των Ταρτάρων». Εκεί, ένας αξιωματικός του στρατού που φιλοδοξεί να γίνει στρατηγός, περιμένει επ’ άπειρον στο φρούριό του την επίθεση κάποιων βαρβάρων, που ποτέ δεν φτάνουν.
Έτσι και στην Ελλάδα. Περιμένουμε, όχι να έρθουν οι βάρβαροι (γιατί είναι εδώ), αλλά να μη φύγουν ποτέ. Όμως θα φύγουν. Και μετά τη δυστυχία θα έρθει το φως.