Έχουμε, λοιπόν, επιτέλους κυβέρνηση. Τρικομματική (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Έχουμε και αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτά δεν αρκούν εκ προοιμίου για να διώξουν τα γκριζόμαυρα σύννεφα που έχουν μαζευτεί πάνω από τον ελληνικό ουρανό.
Όπως και αν εξελιχθούν από εδώ και στο εξής τα πράγματα, αυτή η κυβέρνηση θα σηματοδοτήσει την οριστική και πλήρη αλλαγή του πολιτικο-οικονομικού και κοινωνικού σκηνικού στην Ελλάδα. Μια αλλαγή που θα εξαρτηθεί, όμως, κατά πολύ από το αν η νέα κυβέρνηση θα........
πετύχει να αναστρέψει την κατιούσα πορεία που εξαθλιώνει την ελληνική κοινωνία ή θα αποτύχει και θα καταρρεύσει μέσα στο πρώτο τρίμηνο.
Στην πρώτη περίπτωση, πιθανότατα θα υπάρξει εύλογος χρόνος για τη δημιουργία νέων κινήσεων, πολιτικών ρευμάτων με σχετικές μετατοπίσεις, συμμαχίες, συνεργασίες. Θα υπάρξει η δυνατότητα «ανάσας» και καθαρής σκέψης για κάθε πολίτη, ώστε να αποφασίσει τι είναι αυτό πλέον που τον εκφράζει και πιστεύει ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε μια νέα εποχή, σε ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς θυμό, αλλά και πέρα από παραμύθια με δράκους στα οποία πίστεψε επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες.
Στην δεύτερη περίπτωση, φοβάμαι πολύ ότι οι αναταράξεις θα είναι εξαιρετικά βίαιες σε μια κοινωνία που ήδη βιώνει οριακές καταστάσεις. Κι αυτό θα οδηγήσει σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί και με το θλιβερό φαινόμενο της αύξησης επιρροής φασιστικών δυνάμεων (που εκπροσωπούνται πλέον και στο Κοινοβούλιο) στο εσωτερικό της χώρας, το μείγμα γίνεται εξαιρετικά εκρηκτικό.
Πάντως, όπως και να έχει, οι σημερινοί κομματικοί σχηματισμοί, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είναι υποχρεωμένοι να ανανεωθούν, να μετεξελιχθούν, να αναζητήσουν νέες δομές λειτουργίας αλλά και φρέσκιες ιδέες όπως και συμμαχίες εντός κι εκτός συνόρων, ώστε να σηματοδοτήσουν την επόμενη μέρα.
Οι πολίτες αναμένουν να δουν έστω και μια αχτίδα φωτός στον θεοσκότεινο σήμερα ορίζοντα. Το πολιτικό προσωπικό έχει την κύρια ευθύνη. Το «ναι» σε όλα οδήγησε σε καταστροφή. Αλλά και η άρνηση σε όλα είναι αδιέξοδη.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα επικίνδυνο σημείο καμπής. Ένας λαός που βιώνει οικονομική ασφυξία, με τεράστιο ποσοστό ανεργίας -ειδικά στους νέους- και αποσαρθρωμένη δημόσια διοίκηση περιμένει με σφιγμένα τα δόντια να δει στροφή πολιτικής που θα οδηγεί σε ανάκαμψη.
Και γι αυτό απαιτείται σύγκλιση θέσεων, ανατροπή δεδομένων, καθαρές αποφάσεις για μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης και όχι μόνο, ρηξικέλευθες προτάσεις, αναμόρφωση φορολογικού συστήματος με ορίζοντα 10ετίας, αναζήτηση νέου παραγωγικού μοντέλου…
Η νέα κυβέρνηση δεν έχει περίοδο χάριτος. Πρέπει να τρέξει με γρήγορο ρυθμό και να δώσει σαφή δείγματα αλλαγής πολιτικής από τις πρώτες της κινήσεις. Διαφορετικά το καλοκαιράκι δεν θα είναι απλά καυτό αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο…