Του Στρατή Μαζίδη
Διάβασα με ενδιαφέρον την ανοικτή επιστολή του Θάνου Τζήμερου μετά
τις εκλογές και ομολογώ πως τη χάρηκα αρκετά. Όχι χαιρέκακα αλλά γιατί
είναι όμορφο να βλέπεις κάποιον να ξεσπά και να εκφράζει τα συναισθήματά
του. Βαρεθήκαμε πια τους φτιασιδωμένους πολιτικούς με το συνηθισμένο
γνωστό ξύλινο πολιτικό λόγο.
Ίσως αυτό να ήταν και η γεννεσιουργός αιτία αυτής της επιστολής.
Όπως και να χει, ο Θάνος Τζήμερος απέτυχε, αισθάνθηκε..........
αγανάκτηση και
την αποτύπωσε εγγράφως. Επειδή όμως κλείνοντας δήλωσε ότι η “Δημιουργία
Ξανά” τώρα ξεκινά, πολύ φοβάμαι ότι και στην επόμενη εκλογική
αναμέτρηση πάλι θα γράφει οργισμένες επιστολές.
Γιατί; Διότι πολύ απλά δεν κατάλαβε τους λόγους που απέτυχε.
Ούτε η Εκκλησία του φταίει, ούτε οι προ 15ετιας πελάτες του, ούτε οι αδηφάγοι bloggers, ούτε κανείς…
Η ΔΗ.ΞΑ. προσγειώθηκε απότομα γιατί:
> ενώ αρχικά παρουσιάστηκε ως κάτι το φρέσκο, το καινούριο, το
διαφορετικό, το αντι-συστημικό, το “πολιτική χωρίς πολιτικούς” τελικά
κατέληξε μέρος του συστήματος που υποτίθεται πως κατήγγειλε καταλήγοντας
να συνεργάζεται με ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόσωπο όπως ο Στέφανος
Μάνος.
> απέκτησε κι αυτή συνιστώσες που όμως δεν αποδείχθηκαν
ευπρόσδεκτες στο βασικό κορμό οδηγώντας τελικά και στη δική του
αποσύνθεση.
> ταυτίστηκε με το Μνημόνιο ενώ αρκετά αξιόλογα στελέχη της
πίστευαν ότι σαφώς πρέπει να αλλάξουμε πολλά στη χώρα αλλά όχι κάτω από
ένα ταπεινωτικό υπόδουλο καθεστώς. Υποστήριζαν δηλαδή ότι η Ελλάδα είχε
ανάγκη ενός δικού της εσωτερικού και όχι επιβεβλημένου από το εξωτερικό
μνημονίου. Εντάσσοντας όμως ο κος Τζήμερος τη ΔΗΞΑ στο μνημονιακό μπλοκ
καλώντας πχ μετά τις 6 Μαΐου τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να
συγκυβερνήσουν, και με το ΣΥΡΙΖΑ στα πρόθυρα της εξουσίας, οι
μνημονιακοί ψηφοφόροι του δεν είχαν κανένα λόγο να ρισκάρουν την άνοδο
της αριστεράς και να μην ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία ώστε να κερδίσει τις
εκλογές, όπερ και εγένετο.
> η δημοσιοποίηση της επιστολής του κου Τζήμερου προς την Άνγκελα
Μέρκελ με ύφος υποτακτικό προς αυτή και μισελληνικό προς την πατρίδα του
συνιστώντας της να μας στείλει όλους στο διάολο, σε μια εποχή όπου από
τον αντι-αμερικανισμό περνάμε στον αντι-γερμανισμό έπαιξε το ρόλο της.
> ο επικεφαλής της από ένας εργατικός άνθρωπος που κατάφερε με
σκληρή δουλειά να αναδείξει ένα νέο φορέα, μεταμορφώθηκε τελικά σε
πολιτικό της ίδιας συνομωταξίας με αυτούς που υποτίθεται πως ήθελε να
στείλει στην πολιτική σύνταξη παραμερίζοντας τόσο την οικογένειά του όσο
και την εργασία του.
Αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη ο Θάνος Τζήμερος είναι ένας
επαναπροσδιορισμός ξανά, δε γνωρίζω όμως κατά πόσο έχει καεί το όποιο
πολιτικό κεφάλαιο κατάφερε να δημιουργήσει στο διάστημα μέχρι τις 6
Μαΐου.