Δοκιμαστικό σχόλιο
Του Δημήτρη
Γιαννακόπουλου
Η πλέον «χαριτωμένη» δήλωση των ημερών έγινε από τον
κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Τσιόδρα, σχετικά με την εμφάνιση της «δραχμής μετά το
ευρώ» στα τερματικά του Bloomberg. Ο κ. Τσιόρδας είπε: «Κάποιοι φαίνεται πως
βιάζονται να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ, είτε από ερασιτεχνισμό είτε από
σκοπιμότητα». Σοφή παρατήρηση…σοφότατη! Αυτό κάνουν εδώ και μια διετία
…
υπεύθυνα και με διαβολική συνέπεια.
«Το νόμισμα της Ελλάδας, όμως, αποτελεί πρωτίστως επιλογή του
ελληνικού λαού κι όχι των αγορών», συνέχισε ο συμπαθής Δ. Τσιόδρας. Δεν νομίζω,
δεν νομίζω! Στην περίπτωσή μας οι αγορές επέλεξαν την είσοδο, αυτές θα
καθορίσουν και την έξοδο, εάν συμφέρει πολιτικά και όχι στενά οικονομικά.
Άλλωστε και ως προς αυτό θα μπορούσαν να κάνουν μια δοκιμή, έστω σκόπιμα
ερασιτεχνικά!
«Επίσης οι ευρωπαίοι εταίροι σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν
ότι επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη» συμπλήρωσε ο εκπρόσωπος,
καταλήγοντας: «Ψυχραιμία λοιπόν. Πολλές φορές άλλωστε έχουμε δει ασκήσεις
προσομοίωσης, να μετατρέπονται σε κινήσεις κερδοσκοπίας». Πάντα, όχι απλώς
πολλές φορές! Η χρηματαγορά έκανε από την αρχή της κρίσης μια δοκιμή
κερδοσκοπίας με την ελληνική κρίση και μέχρι στιγμής καλά τα πάει, καθώς
βοηθήθηκε από το γερμανικό πείραμα αντοχής υλικών, άϋλων και ζωντανών.
Ψυχραιμία, λοιπόν, και ας κοιτάξουμε να εκμεταλλευτούμε την αντίφαση μεταξύ
δοκιμής και πειράματος!
Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να γίνει αυτό; Με την στρατηγική
μέθοδο που υπέδειξε, υποδηλωτικά και απίθανα έξυπνα (σκόπιμα) ή ερασιτεχνικά
(ποιος να ξέρει!) η Αλέκα Παπαρήγα: Περιμέναμε «σοβιέτ» και μας βγήκε
«Σημίτης», είπε με τα δικά της λόγια, σχολιάζοντας την παρουσίαση του
προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Άμα περιμένεις σοβιέτ και σου βγει Σημίτης, έχεις ήδη
μπερδέψει το γερμανικό πείραμα με την δοκιμή των χρηματιστών του λόμπυ. Μιλάμε
για αφηγηματική παράλυση όσων επιδίδονται σε δοκιμές και πειραματισμούς στην
πλάτη λαών και αλλοτριωμένων από την πατρωνία και τον καταναλωτισμό κοινωνιών.
Καλή η δήλωση της Αλέκας και συντροφικότατη, στον βαθμό που δεν αποτελεί
λαϊκίστικο ερασιτεχνισμό και στο μέτρο που «περάσει» έτσι διεθνώς.
Ψυχραιμία, πολλές φορές έχουμε δει πρακτικές κερδοσκοπίας να
μετατρέπονται σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ των κερδοσκόπων, εκεί που περιμένοντας
να σπεκουλάρεις με τα σοβιέτ σου βγαίνει Σημίτης. Τούτο αποτελεί άλλου τύπου
δοκιμή: στρατηγικής μορφής που ιστορικά εφαρμόστηκε από κάμποσους ικανούς
διπλωμάτες σαν τον Τρότσκι, όταν ως υπουργός εξωτερικών έκανε διαπραγματεύσεις
κατά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. «Σοβιέτ» περίμεναν οι Σύμμαχοι και
Γερμανοί, «Σημίτης» το έπαιζε ο παμπόνηρος Τρότσκι, με αποτέλεσμα, μέχρι να
καταλάβουν τι συμβαίνει, ο Λένιν είχε προλάβει να στρώσει την δουλειά στη
Ρωσία, όπως και τα σοβιέτ. Τι να κάνεις, φίλε μου, στην πολιτική ο χρόνος δεν
ξέρω αν είναι χρήμα, πάντως αν τον αντιμετωπίσεις ως χρήμα που τρέχει, χάθηκες.
Εμείς, δεν πρέπει να κερδίσουμε χρόνο, πρέπει να κατασκευάσουμε χρόνο για την
ανάπτυξη πολιτικής, οικονομίας και διπλωματίας μέσα στη γενικότερη κρίση. Για
να συμβεί αυτό πρέπει να μεταβάλλουμε τον χωρόχρονο του «παιχνιδιού», όπως σας
έλεγα πριν από δύο χρόνια. Και αυτό δυστυχώς μόνο με το κόλπο «Σοβιέτ-Σημίτης»
αντιμετωπίζεται. Προς θεού δεν εννοώ την πολιτική πρακτική Σημίτη, ούτε την
«διπλωματία» του στην εξωτερική πολιτική. Την ρωσική κουλτούρα στις
διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς υπονοώ, που πολύ μοιάζει με το σημερινό
διαπραγματευτικό προφίλ του Recep Tayyip Erdoğan.
Δεν ήθελα να σας μπερδέψω, με αυτούς τους υπαινιγμούς. Μια
δοκιμή έκανα κι εγώ για να δω αν μπορούμε να συνεννοηθούμε, δίχως να
μακρηγορούμε και να …καρφωνόμαστε. Είναι μάλλον στιγμή να συγκρατήσουμε την
ορμή μας και να μετατρέψουμε τον θυμό μας σε στρατηγική που συγκυριακά μπορεί
να φρενάρει το πείραμα στην Ελλάδα και να αποσυντονίσει τους δοκιμαστές
νομισματικών παιγνίων.
Ας αποσαφηνίσουμε λοιπόν καταρχήν ότι στην Ελλάδα δεν
υπάρχει ζήτημα δραχμής. Πρόβλημα με το σκληρό και σπανίζον, πλέον, ευρώ
υπάρχει. Και τούτο δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά μέγα διεθνές ζήτημα της
συγκυρίας, που δεν αφορά μόνον στην ευρωζώνη και στην Γερμανία, αλλά σε ολόκληρο
τον κόσμο. Δεν είναι ζήτημα απλώς δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά κρίσιμο
πρόβλημα ανταλλαγών, συσσώρευσης, νομισματικής σταθερότητας και διαμόρφωσης της
αξίας παγκοσμίως. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να αποτελεί πιόνι στην σκακιέρα της
διεθνούς πολιτικής στα χέρια είτε των Γερμανών, είτε των χρηματιστών.
Μπορεί ο ελληνικός λαός να μην επαναστάτησε κατά την
διάρκεια του πειράματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατάλαβε το είδος του
πειράματος. Στον βαθμό που το κατάλαβε, μοιάζει να επιθυμεί να δοκιμάσει τις
αντοχές αυτών που μάθανε να κάνουν δοκιμές εκ του ασφαλούς. Αν κάποιοι έχουν
αποφασίσει να αποσταθεροποιήσουν το διεθνές σύστημα χρησιμοποιώντας την Ελλάδα,
θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό, όπως εξελίσσονται πολιτικά τα πράγματα στην
χώρα μας, γίνεται μία δύσκολη περιπέτεια που ενέχει κινδύνους και γι’ αυτούς.
Αν πάψει η χώρα να είναι δεδομένη και να κινείται είτε στο πλαίσιο της
στρατηγικής των Γερμανών, είτε σε εκείνο του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και
καταστεί ηλεκτρισμένο πιόνι, μόνον να κερδίσει θα έχει από την εξέλιξη της
κρίσης.
Προφανώς όσοι συνεχίζουν να πολιτεύονται με το δίλημμα «ευρώ
ή δραχμή», όχι απλώς δείχνουν ανίκανοι να αντιληφθούν τις διπλωματικές
δυνατότητες της χώρας, αλλά με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο συνεχίζουν να
παίζουν το παιχνίδι Γερμανών- «Bloomberg», αδυνατώντας ίσως να παραδεχτούν ότι
ο χειρότερος ερασιτεχνισμός ή η εγκληματικώτερη σκοπιμότητα συνδυάζονται με την
διατήρηση της χώρας στην παγκόσμια σκακιέρα ως πιονιού, με το οποίο ο ένας
εκβιάζει τον άλλον κι όλοι μαζί τον ελληνικό λαό. Από το δεν είμαστε εκβιάσιμοι
άλλο πλέον, θα πρέπει να ξεκινήσει η δοκιμή για μια νέα δημοκρατική
μεταπολίτευση στην Ελλάδα. «Δεν είμαστε πλέον πιόνι, αλλά παίχτες», θα έπρεπε
ίσως να είναι το σύνθημα που εσωτερικεύει κάθε απόπειρα προοδευτικής πολιτικής
στην χώρα.