Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Παρακολουθώ τις δημόσιες τοποθετήσεις του Μανώλη Γλέζου.
Ο Μανώλης Γλέζος λειτούργησε τις τελευταίες δεκαετίες ως μύθος στη χώρα.
Θρυλική μορφή, θα έλεγα.
Διευκρινίζω αμέσως, προς αποφυγή παρεξηγήσεως, ότι ως............
άνθρωπος δεν σέβομαι κανένα μύθο.
Δεν υποκλίνομαι σε καμιά θρυλική μορφή.
Μόνο στην αλήθεια και την ελευθερία υποκλίνομαι.
Με ενδιαφέρον, λοιπόν, άκουσα την άποψή του για το χρήμα. Το χρήμα που δεν πρέπει να διαφεντεύει τους ανθρώπους!
Συγκινητικό! Το διαβάζω από τα μαθητικά μου χρόνια στο Ευαγγέλιο. Και
από παιδί ασπάσθηκα αυτή τη θέση. Αργότερα, στα φοιτητικά μου χρόνια
στη Γαλλία, διάβασα το βιβλίο του Jacques Ellul «Ο άνθρωπος και το
χρήμα» (θεολογική και πολιτική προσέγγιση) και ασπάσθηκα διπλά αυτή τη
θέση.
Απέναντι, όμως, στις φιλοσοφικές μας αντιλήψεις που οδηγούν τη ζωή μας, ορθώνεται η αναγκαιότητα.
Μεταξύ αναγκαιότητας και ελευθερίας διαμορφώνεται η ύπαρξή μας.
Η αναγκαιότητα, που στην ιστορία του ανθρώπου όρισε και διαμόρφωσε τις σχέσεις και τις μορφές εξουσίας.
Η πολιτική, στο βαθμό που προτάσσει – όπως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να προτάσσει – τη διαρκή διεύρυνση της ελευθερίας, αποτελεί εναντίωση στην ανάγκη.
Όταν δεν είναι αυτό η πολιτική, τότε γίνεται εργαλείο εξουσίας και εξουσίασης. Το είδαμε πολλές φορές στην ιστορία.
Δεν αρκεί, λοιπόν, η φιλοσοφικού τύπου τοποθέτηση για το χρήμα.
Απαιτεί μια αντίστοιχη πολιτική στάση, γιατί διαφορετικά η ορθότητα της
διακήρυξης υποκρύπτει ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας.
Η συζήτηση περί χρήματος, όπως φιλοσοφικά διακηρύσσεται, αποτελεί ένα
τέχνασμα, για να μην πω πανουργία, που δεν προωθεί συγκεκριμένη και
ομολογημένη πολιτική, αλλά διαμορφώνει μια θολή ατμόσφαιρα, μέσα στην
οποία ο καθένας μπορεί να κρύβει τις πραγματικές του πολιτικές
προθέσεις.