Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Ήρθε η ώρα να αξιοποιήσω το μοναδικό όπλο που νόμιμα έχω στη
διάθεσή μου για να πολεμήσω όλους αυτούς που με έχουν εξαγριώσει, εξαθλιώσει,
εξοργίσει.
Το μοναδικό όπλο που είναι νόμιμο και που μπορεί να φέρει
ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Όχι βέβαια από μόνο του σαν «δικό» μου όπλο, αλλά σαν
μέρος μια αποτελεσματικής ομοβροντίας από .........
πολλούς ακόμα πολίτες, συμπολίτες
ομοιοπαθείς.
Πολίτες που προσδοκώντας ένα καλύτερο «αύριο», ξεγελάστηκαν
από τα συνήθη ψέματα των πολιτικών, πίστεψαν όπως πάντα τα ψεύτικα τα λόγια τα
μεγάλα και πλήρωσαν αυτή την εξαπάτηση με εξαθλίωση, με ανεργία, με οικονομική
ύφεση χωρίς προοπτική ανάπτυξης, με απελπισμένες ενέργειες που σε χιλιάδες
συμπολίτες μας στοίχησαν την ίδια τους τη ζωή, βυθίζοντας στο πένθος χιλιάδες
οικογένειες συγγενών και φίλων, με ένα αβέβαιο μέλλον για τις επερχόμενες
γενεές.
Ότι σήμερα δεν είναι εύκολη η επανάληψη της ίδιας κοροϊδίας
είναι φανερό και έγινε βεβαιότητα από τις προεκλογικές ομιλίες και
συγκεντρώσεις των λεγόμενων μεγάλων κομμάτων, όπου παραβρέθηκαν μόνο κάποιοι
«εντεταλμένοι» που δεν ήταν αρκετοί για να καλύψουν τα κενά. Καθώς όλοι μας
γνωρίζουμε πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και με δεδομένο την σύντομη επανάληψη
των εκλογών, που στο διάστημα αυτό ήλθαν τα πάνω κάτω τόσο στο πολιτικό σύστημα
όσο και στη ζωή των πολιτών, ήταν επόμενο στα στρατόπεδα των κομμάτων εξουσίας
να έχει επικρατήσει ο πανικός του χαμένου. Είναι δύσκολο να γίνει συνείδηση ότι
επήλθε πλέον το τέλος του δικομματισμού, ότι τελείωσε το άσπρο ή μαύρο.
Θα ψάξουμε και άλλες πιθανότητες. Δεν χρειαζόμαστε απλούς
«διαχειριστές» ξένων αποφάσεων. Δεν χρειαζόμαστε αρνητές του εθνικού
συμφέροντος και της εθνικής αξιοπρέπειας, αυτής που οι «μεγάλοι αρχηγοί» μας
προτρέπουν να ξαναβρούμε ψηφίζοντάς τους. Πως είναι δυνατόν να την βρούμε με
αυτούς όταν με αυτούς τη χάσαμε;; Δεν χρειαζόμαστε πλέον κούφιες αγορεύσεις από
επιτήδειους χειριστές της γλώσσας, έστω και αν διαθέτουν πανεπιστημιακούς
τίτλους που τους απαξιώνουν με τις ενέργειες και τις αποφάσεις τους.
Δεν χρειαζόμαστε με λίγα λόγια απατεώνες πολιτικάντηδες που
εκλιπαρούν την ψήφο για να σκαρφαλώσουν στην εξουσία και από Δευτέρα «που σε
είδα που σε ξέρω».
Θέλω όλα να αλλάξουν. Με πρώτο και καλύτερο, με άμεση
προτεραιότητα την αλλαγή του συντάγματος. Ένα σύνταγμα που έχει κατά κόρον παραβιαστεί
από αυτούς που έχουν καθήκον να το εφαρμόζουν και να το προστατεύουν και όχι να
το χρησιμοποιούν σαν «πλυντήριο» των ανομιών τους.
Θέλω τη δικαιοσύνη να έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει
άμεσα και να βάζει φρένο στις όποιες μωροφιλοδοξίες των παραβατικών πολιτικών
ακόμα και με άμεση επιβολή ποινών όπου διαπιστώνεται πρόθεση.
Θέλω οι υποψήφιοι πολιτικοί να γνωρίζουν αποδεδειγμένα όλα
τα άρθρα του συντάγματος και όχι ο κάθε τυχάρπαστος να γίνεται βουλευτής επειδή
ένα αφελές κοινό ψηφίζει με βάση την αναγνωρισιμότητα, τον ηθοποιό, τον
ποδοσφαιριστή, τον γόνο του «τζακιού», τον τραγουδιστή ή τους συγγενείς τους
νομίζοντας ότι αυτοί θα του λύσουν τα προβλήματα.
Θέλω οι νόμοι που ψηφίζονται να είναι σύμφωνοι με τις
διατάξεις του συντάγματος και όχι να κρίνονται εκ των υστέρων
«αντισυνταγματικοί» και άρα αυτοί που τους ψήφισαν να αποδεικνύονται ηλίθιοι.
Θέλω αυτοί που επέλεξα να με κυβερνήσουν να γνωρίζουν το
χρέος τους και όχι να παραδίνουν τη χώρα βορά των κερδοσκόπων και των
τοκογλύφων με την υπογραφή μνημονίων, που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να
διαβάσουν.
Θέλω όλοι αυτοί που μου διέψευσαν τις ελπίδες για ένα
καλύτερο αύριο να πάνε σπίτι τους. Αρκετό είναι το κακό που έκαναν σε μένα
προσωπικά, στα παιδιά μας, στους συμπολίτες μου και στη χώρα μου.
Θέλω την ώρα που θα ρίχνω στην κάλπη το «βόλι» μου, να έχω
στο νου μου τους συμπολίτες μου που η άθλια πολιτική των μέχρι τώρα «αρχόντων»
κατέστησε άνεργους, άστεγους, άσιτους που ψάχνουν γωνιά να απαγκιάσουν.
Θέλω να έχω στο νου μου τις στρατιές των νέων, της ελπίδας
της χώρας μου που τους κατάστρεψαν τα όνειρα και τις ελπίδες για το μέλλον
τους.
Θέλω να έχω στο νου μου όλους όσους απελπισμένοι τερμάτισαν
τη ζωή τους όπως τον 38χρονο λέκτορα γεωλογίας που κρεμάστηκε στην Αθήνα, τον
35χρονο ιερέα που έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στη Βόρεια Ελλάδα, τον
23χρονο φοιτητή που αυτοπυροβολήθηκε, τον 77χρονο φαρμακοποιό που
αυτοπυροβολήθηκε στο Σύνταγμα και μαζί πυροβόλησε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα,
τον δάσκαλο που αυτοκτόνησε στην Ξάνθη, και τόσους, μα τόσους άλλους.
Δεν θέλω να μαθαίνω ότι οι συμπατριώτες μου στις χώρες του
εξωτερικού αντιμετωπίζονται σαν περιθωριακοί επειδή κάποιοι ηλίθιοι πολιτικοί
αποκάλεσαν τους «υπηκόους» τους διεφθαρμένους, και ότι «μαζί τα έφαγαν».
Δεν θέλω να αισθάνομαι ανασφάλεια να περπατώ στους δρόμους
της πόλης μου και μέσα στο σπίτι μου.
Δεν θέλω να δεχθώ ότι η Δημοκρατία που λέμε ότι γεννήθηκε
στη χώρα μας επέστρεψε σ αυτή και αυτοκτόνησε.
Όλα αυτά τα «θέλω» θα έχω στο μυαλό μου την ώρα που θα πάω
για να ρίξω το «βόλι» μου, για να μη κάνω το μέγα λάθος για να μετανιώνω τη
Δευτέρα.