Η Πυξίδα τρελάθηκε.

Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος

Ήταν μία από τις λίγες φορές που η ελληνική γραφειοκρατία μου επέτρεψε να τελειώσω γρήγορα τις δουλειές μου, όταν αποφάσισα να καπνίσω ναργιλέ. Συνηθισμένος καθώς ήμουν στο να πίνω τον καφέ μου γρήγορα, αποφάσισα να πληρώσω, όταν ο μαγαζάτορας, με απορημένο ύφος, με ρώτησε: «Από τώρα; Ο ναργιλές θέλει καμιά ώρα και όχι 20 λεπτά.» Είχε δίκιο, αλλά οι ..........
υποχρεώσεις πίεζαν. Έτσι, καπνίζουν το ναργιλέ στην Ανατολή… ήρεμα και αργά.

Επειδή ήταν πρωί, χάζευα στην τηλεόραση την παρέλαση των υποψηφίων βουλευτών. Ένας από αυτούς, της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου οι Έλληνες θα έπρεπε να αποφασίσουμε εάν είμαστε στη Δύση, δηλαδή στην Ε.Ε ή στην Ανατολή….

Τα μηνύματα, λοιπόν, που λάμβανα ήταν αντιφατικά: ο ναργιλές ανήκει στην Ανατολή και το εκλογικό αποτέλεσμα θα πρέπει να ανήκει στη Δύση. Η Ελλάδα τελικώς πού ανήκει; 

Εκ προοιμίου και χάριν οικονομίας της κουβέντας μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στον εαυτό της, γιατί πολύ απλά ανήκει σε μία γενικότερη συσσωμάτωση κρατών, που έχουν εκχωρήσει μέρος της ανεξαρτησίας τους σε ένα κοινό Διευθυντήριο, αυτού  των Βρυξελλών. Αυτό σε επίπεδο παρατήρησης και όχι σε επίπεδο σωβινιστικού παραπόνου.

Στην ουσία του, βέβαια, αυτό το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί ακόμα και είναι τόσο δυναμικό, που δεν μπορεί να απαντηθεί οριστικά.  Αν το δούμε ιστορικά, οι αρχαίοι Έλληνες πολεμούσαν την Ανατολή, Περσικοί Πόλεμοι, οι Βυζαντινοί προσπαθούσαν να  εκμεταλλευτούν τη Δύση, για να διασωθούν από την Ανατολή, και μόνο οι νεώτεροι Έλληνες, από την Επανάσταση του 21 και έπειτα προσπαθούσαν να  γνωρίσουν καλύτερα τη Δύση, ορισμένες φορές με θετικά και άλλες φορές με τραγελαφικά αποτελέσματα.

Έτσι το πού ανήκουμε, στην Ανατολή ή στη Δύση, αναβιώνει στις μέρες μας, με τις επικείμενες εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ψηφίζοντας Αριστερά, αυτομάτως βγαίνουμε εκτός Ευρώπης, εκτός Δύσης. Πώς μπορεί να γίνει αυτό γεωλογικά δεν ξέρω….

Το να προσπαθούμε να αποδώσουμε σε μία πολιτική επιλογή, δηλαδή το τι να ψηφίσουμε, και πολιτισμικό υπόβαθρο μπορεί να ακούγεται λογικό, αλλά είναι  ύπουλο καθώς και πραγματικά σωβινιστικό.

Με βάση τα παραπάνω, το να ψηφίσει κανείς Αριστερά σημαίνει ότι θέτει τον εαυτό του εκτός Ευρώπης. Δηλαδή, το να συζητήσουμε ότι θέλουμε μία διαφορετική Ευρώπη δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες μας; Αυτή η διαφορετική άποψη πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφραστεί, αν όχι μέσα από την πιο άμεση μορφή πολιτικού διαλόγου, που είναι οι εκλογές;

Λόγω γεωγραφίας, επομένως, η Ελλάδα μπορεί και φλερτάρει διαλεκτικά με τη Δύση και την Ανατολή. Ωστόσο, έχουμε αποβάλει την Ανατολή μέσα μας, γιατί δεν πιστεύουμε σε αυτοκράτορες και δεσπότες, αλλά έχουμε αποβάλει και τη Δύση από μέσα μας, μία Δύση του Αρίου νοικοκύρη, με την ξανθιά χωρίστρα και το Colgate χαμόγελο, που φιλά τη γυναίκα του και τα παιδιά του επιστρέφοντας από τη δουλειά. Γιατί αυτό μυρίζει υποκρισία.

Η Ελλάδα, λοιπόν, με το ναργιλέ και το μπεγλέρι στα χέρια, πίνοντας εσπρέσσο, μπορεί να ψηφίσει Αριστερά, γιατί έχει αποβάλει τα κομπλεξικά σύνδρομα και επιδιώκει μία διαφορετική Ευρώπη.

Ας γίνει, λοιπόν, στις 17 Ιουνίου…. της Ελλάδας στην Ευρώπη ψηφίζοντας Αριστερά και όχι της Ευρώπης στην Ελλάδα ψηφίζοντας τις δεξιές καρικατούρες, που μηρυκάζουν χριστιανοδημοκρατικά τσιτάτα, που βρωμοκοπάνε υποκρισία και καλλιεργούν φοβίες.