του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Για να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στην κοινωνία το πρώτο είναι το ιστορικό υποκείμενο
της αλλαγής και το δεύτερο οι θεσμοί.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πρέπει να υπάρχει αυτό που λέμε
διαλεκτική σχέση.
Αν χωλαίνει το ένα δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό το
άλλο, γιατί και οι καλύτεροι θεσμοί μπορούν να ......
διαφθαρούν, όταν το ιστορικό
υποκείμενο της αλλαγής είναι διεφθαρμένο και το ιδανικότερο υποκείμενο της
αλλαγής μπορεί επίσης να διαφθαρεί, αν οι θεσμοί είναι έτσι διαμορφωμένοι, ώστε
να επιτρέπουν τη διαφθορά των ιστορικών υποκειμένων. Και οι δύο αυτοί
παράγοντες έλειψαν από την ελληνική κοινωνία και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που
φτάσαμε και δεν ξέρουμε που ακούμε θα καταλήξουμε, αν δεν αλλάξει τίποτε στους
δύο αυτούς βασικούς παράγοντες.
Ένας λοιπόν θεμελιακός πυλώνας της οποιασδήποτε αλλαγής
είναι οι θεσμοί, οι οποίοι αποτυπώνονται στο σύνταγμα. Μία από τις
κακοδαιμονίες της Ελλάδας, που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν είναι όχι μόνο
η παραβίαση του Συντάγματος, αλλά αυτό το ίδιο το Σύνταγμα, που διευκολύνει την
ασυδοσία σε όλα τα επίπεδα.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, Ενωτικού Κοινωνικού Μετώπου στα
δέκα σημεία για την έξοδο από την κρίση και συγκεκριμένα στη παράγραφο 6 με
τίτλο: «Δημοκρατία παντού. Ίσα
δικαιώματα για όλους και για όλα», ενώ στα επιμέρους παρουσιάζει κατά βάση σωστές
θέσεις, στο κεντρικό πρόβλημα της αλλαγής του Συντάγματος, που κατοχυρώνει ή
αναιρεί τις επί μέρους προτάσεις, δε λέει τίποτε απολύτως. Γίνεται σκόπιμα ή
από άγνοια ή αμέλεια;
Χωρίς την προβολή της θέσης για Συνταγματική Εθνοσυνέλευση,
που θα επεξεργαστεί και θα ψηφίσει ένα καινούργιο Σύνταγμα, όλα τα άλλα έχουν
μεν την αξία τους, δεν αγγίζουν όμως τον πυρήνα των προβλημάτων που πρέπει να
λυθούν, για να υλοποιηθεί ο στόχος που αναφέρει η παράγραφος 6.
Δεύτερο σημείο, που δεν αναφέρεται καθόλου και είναι εξίσου
θεμελιακό.
Το δεύτερο είναι το ιστορικό υποκείμενο της αλλαγής. Αν αυτό
το υποκείμενο έχει την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά της καταναλωτικής
κοινωνίας, δηλαδή της λογικής της αγοράς και της ιδεολογίας της
παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, πάλι δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε
αλλαγή.
Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία της Αριστεράς διέπεται από
αυτή τη νοοτροπία. Εννοώ στην πράξη και όχι στη θεωρία.
Παράδειγμα ο διαγκωνισμός σχεδόν μέχρι λίγο πριν από την
κρίση, για αύξηση μισθών και συντάξεων. Φαίνεται ότι το μόνο που την ενδιέφερε
ήταν το θέμα αυτό. Αυτό δείχνει ότι δεν είχε καταλάβει τίποτε έως σήμερα. Ας
ευχηθούμε ότι θα αλλάξει αυτό στο μέλλον.
Με μια τέτοια νοοτροπία η οποία εντάσσεται στα πλαίσια της αγοραίας
αγοράς δεν μπορεί να διαμορφώσει την ιδεολογική (πολιτισμική) ηγεμονία απέναντι
στις αντίπαλες δυνάμεις, τις δυνάμεις δηλαδή της αγοράς, που εκπροσωπούνται
κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Δηλαδή, για να γίνει το πρόβλημα πιο κατανοητό, αν οι
κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ή της Τρόικας μας έδιναν
χρήματα, θα είχε λυθεί το πρόβλημα;
Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο είναι οι καθοριστικοί παράγοντες της
οποιασδήποτε αλλαγής και μάλιστα προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση, όπως
τονίζεται στο πρόγραμμα μετ’ επιτάσεως: Ο βασικός θεσμός του κράτους, που
λέγεται Σύνταγμα και για την αλλαγή του οποίου δεν γίνεται λόγος και δεύτερο
πώς πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του ιστορικού υποκειμένου της
σοσιαλιστικής αλλαγής, για να προκύψει οτιδήποτε θετικό. Τουλάχιστον κάποιες
βασικές αξίες και αρχές, αλλά συγκεκριμένες. Π.χ. ήθος, ανιδιοτέλεια, συλλογικό
πνεύμα δράσης, έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης τώρα και όχι, όταν θα γίνει
κάποτε η αταξική κοινωνία.
Τώρα με το παράδειγμα και το υπόδειγμά μας πρέπει να
ανοίξουμε το δρόμο για το μέλλον. Τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα δεν έχουν
νόημα. Τώρα πρέπει να εφαρμόσουμε στο μέτρο
του δυνατού την κοινωνία της αλληλεγγύης την οποία θέλουν να υλοποιήσουμε
και στο μέλλον. Και πρέπει τώρα να το κάνει ο καθένας χωριστά με το παράδειγμά
του και όλοι μαζί σαν κοινωνικό σύνολο.
Μπορείς να βάζεις πεντακόσιες ταμπέλες στο κούτελό σου ότι
είσαι αριστερός, αλλά αυτό δε σε κάνει με τίποτε αριστερό στην πραγματικότητα. Η
γνήσιοι επαναστάτες είναι ελάχιστοι, οι ψευτοεπαναστάτες χιλιάδες. Αν ήταν
αντίστροφα, δεν θα ήμασταν σήμερα σ’ αυτά τα χάλια! Το σύνθημα ότι «θα πέσουμε
όλοι μας μέχρι του τελευταίου Παλαιστίνιου» είναι πολύ της μόδας και φοριέται
πολύ από την Αριστερά.
Το είπε και ο μακαρίτης ο Αντόνιο Γκράμσι: «Πρέπει από σήμερα να διαμορφωθούμε και να
διαμορφώσουμε αυτήν την αίσθηση υπευθυνότητας, κοφτερής και αμείλικτης, σαν το
σπαθί ενός εκδικητή. Η επανάσταση αποτελεί κάτι μεγάλο και φοβερό. Δεν είναι παιχνίδι
για ερασιτέχνες ή μια ρομαντική περιπέτεια»!