Γράφει ο Ευθύλογος
Μπορεί ένα
ικανό ποσοστό ψηφοφόρων να αδιαφορεί ή να χαίρεται με το μετεκλογικό μπάχαλο ή ακόμη
να αισθάνεται «κομματική υπερηφάνεια» για τις «αμετακίνητες» θέσεις του
κόμματος που ψήφισε. Υπάρχει όμως ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ψηφοφόρων που όχι
μόνο δεν αδιαφορεί και δεν χαίρεται αλλά ανησυχεί γι’ αυτά που συμβαίνουν στο
εσωτερικό και ντρέπεται γι αυτά που ακούγονται στο εξωτερικό εις...........
βάρος μας.
Πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να καταλάβουμε ότι οι εκλογές δεν γίνονται ούτε για να προκύψει ακυβερνησία ούτε για να ερμηνεύει ο καθένας μας το εκλογικό αποτέλεσμα κατά το δοκούν, δίκην χρησμού.
Οι εκλογές γίνονται για να αναδείξουμε κυβέρνηση!
Γι αυτό και ήταν επίδειξη πολιτικού θράσους (με δεδομένη κατά προσέγγιση την δύναμη του κάθε κόμματος) η άρνηση συνεργασίας που διατυμπάνιζαν προεκλογικά οι λαλίστατοι αρχηγοί καθώς και η επιδίωξη της αυτοδυναμίας. [1]
Μόνον πολιτικά αστοιχείωτοι μπορούσαν να διεκδικούν αυτοδυναμία και μόνον διανοητικά καθυστερημένοι μπορούσαν να πιστεύουν την επίτευξή της.
Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η προεκλογική περίοδος επιτρέπει λεκτικές υπερβολές, φραστικές «ρουκέτες» και ασύστολα ψεύδη, (στην Ελλάδα ζούμε) η μετεκλογική κατάσταση που προκύπτει πολλές φορές, αλλάζει σε τέτοιο βαθμό το πολιτικό τοπίο, ώστε η εμμονή σε προεκλογικές ψηφοθηρικές κορώνες να αποτελεί καταστροφικό λάθος.[2]
Η κατάσταση της Ελλάδας σήμερα είναι τέτοια, που όλα τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν σαν κύριο προεκλογικό τους σύνθημα το
«Θα συνεργαστούμε και με τον διάβολο ακόμη για το καλό της Ελλάδας».
Και εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα (με ευθύνη όλων των κομμάτων), «καλό» είναι ακόμη και το «μη χείρον».
Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή ούτε για επίδειξη «πολιτικής πυγμής» για εσωτερική κατανάλωση, ούτε για προσπάθεια προσπορισμού κομματικών κερδών.
Άλλωστε κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν είναι άμοιρος ευθύνης για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας.
Ασφαλώς το μέγιστο ποσοστό των ευθυνών βαρύνει τα κόμματα που στήριξαν τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, αλλά και τα κόμματα που ποτέ δεν κράτησαν την κουτάλα της εξουσίας δεν υστερούν;
Δεν γνώριζαν το Δημόσιο Χρέος;
Αν δεν το γνώριζαν ήταν ανάξιοι για εκπρόσωποί μας.
Αν το γνώριζαν γιατί ποτέ δεν ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό και γιατί πλειοδοτούσαν σε όλα τα μαξιμαλιστικά αιτήματα των υψηλόμισθων εργαζομένων και αργόμισθων;
Γιατί υιοθετούσαν κάθε προκλητική κινητοποίηση;
Δεν γνώριζαν ότι κάθε ώρα εργασίας που χάνεται, είναι ζημιογόνα για την εθνική οικονομία;
Δεν γνώριζαν ότι οι αποκλεισμοί λιμανιών, οι καθημερινές πορείες και οι βανδαλισμοί καταστρέφουν τη χώρα;
Δυστυχώς «Ουδείς αθώος του αίματος της Ελλάδας».
Είναι υποκρισία το όψιμο ενδιαφέρον των πολιτικών για τους μη προνομιούχους και για τους άνεργους αλλά και για την αξιοπρέπεια της χώρας μας στο εξωτερικό. Όποιος ενδιαφέρεται για την αξιοπρέπεια της πατρίδας του δεν την φέρνει με την συμπεριφορά του στο επίπεδο του επαίτη.
Ενημερώνει πολύ πιο πριν τον λαό για την κατάσταση και δρα σε τρεις άξονες.
Α) Πείθει τους πολίτες της χώρας ότι πρέπει να ζήσουν στο επίπεδο των οικονομικών δυνατοτήτων τους.
Β) Περιορίζει τις οικονομικές ανισότητες ώστε να μη δημιουργούνται πικρίες και δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Γ) «Στύβει» το μυαλουδάκι του (όταν υπάρχει) και βρίσκει τρόπους για να μετατρέψει την παρασιτική και μεταπρατική οικονομία σε παραγωγική.
Δυστυχώς εδώ δεν έγινε τίποτε από τα παραπάνω. Γιατί αυτά απαιτούν σοβαρή και σκληρή δουλειά και από τον λαό και από την ηγεσία.
Εμείς αποφεύγουμε ακόμη και τη λέξη «δουλειά». Χρησιμοποιούμε εναλλακτικές λέξεις όπως «ανάπτυξη», «ανταγωνισμός», «αναδιάρθρωση», «αναθέρμανση» κλπ.
Κανένας δεν τολμάει να κοιτάξει στα μάτια το λαό και να του πει ότι πρέπει να δουλέψει παραγωγικά γιατί φοβάται ότι θα εισπράξει την απάντηση:
«Να δουλέψεις πρώτα εσύ ρε μαλάκα!»
Ας αφήσουμε λοιπόν τους νέους ανένδοτους, δεν μας ταιριάζουν.
Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιτείνει με τη στάση του το χάος στο οποίο βρισκόμαστε. Ενδεχομένως να υπάρχουν ομάδες που επιθυμούν το χάος. Είτε γιατί έχουν υποστεί τέτοια ζημιά που αδιαφορούν για τα πάντα, είτε γιατί καραδοκούν να κερδοσκοπήσουν, όπως π.χ. οι καταθέτες των 600 δισεκατομμυρίων € σε ξένες τράπεζες. Υπάρχει όμως ένα πολλαπλάσιος αριθμός πολιτών που δεν επιθυμεί το χάος αλλά την χρηστή διακυβέρνηση. Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Και τον πρώτο λόγο τον έχουν οι πολιτικοί σχηματισμοί.
Για αυτό έχουν χρέος, όχι μόνο να βάλουν «νερό στο κρασί τους», αλλά και ρετσινόλαδο αν χρειαστεί.
Το κράτος οφείλει και να λειτουργήσει και να μεριμνήσει όσο γρηγορότερα γίνεται υπέρ των ασθενέστερων και να δημιουργήσει παραγωγική οικονομία και να παρουσιάζει στο μέλλον περίσσευμα και να αρχίσει σταδιακά να εξοφλεί το χρέος. Δεν μπορεί ένα κράτος να συμπεριφέρεται σαν κοινός «μπαταχτσής». Η παγκόσμια οικονομία δεν αναγνωρίζει κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω». Ακόμη και στα ζάρια και στα χαρτιά, το χρέος πληρώνεται μεταξύ των παιχτών. Πόσο μάλλον μεταξύ κρατών.
Απλά ας φροντίσουμε στο μέλλον να μην την ξαναπάθουμε.
βάρος μας.
Πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να καταλάβουμε ότι οι εκλογές δεν γίνονται ούτε για να προκύψει ακυβερνησία ούτε για να ερμηνεύει ο καθένας μας το εκλογικό αποτέλεσμα κατά το δοκούν, δίκην χρησμού.
Οι εκλογές γίνονται για να αναδείξουμε κυβέρνηση!
Γι αυτό και ήταν επίδειξη πολιτικού θράσους (με δεδομένη κατά προσέγγιση την δύναμη του κάθε κόμματος) η άρνηση συνεργασίας που διατυμπάνιζαν προεκλογικά οι λαλίστατοι αρχηγοί καθώς και η επιδίωξη της αυτοδυναμίας. [1]
Μόνον πολιτικά αστοιχείωτοι μπορούσαν να διεκδικούν αυτοδυναμία και μόνον διανοητικά καθυστερημένοι μπορούσαν να πιστεύουν την επίτευξή της.
Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η προεκλογική περίοδος επιτρέπει λεκτικές υπερβολές, φραστικές «ρουκέτες» και ασύστολα ψεύδη, (στην Ελλάδα ζούμε) η μετεκλογική κατάσταση που προκύπτει πολλές φορές, αλλάζει σε τέτοιο βαθμό το πολιτικό τοπίο, ώστε η εμμονή σε προεκλογικές ψηφοθηρικές κορώνες να αποτελεί καταστροφικό λάθος.[2]
Η κατάσταση της Ελλάδας σήμερα είναι τέτοια, που όλα τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν σαν κύριο προεκλογικό τους σύνθημα το
«Θα συνεργαστούμε και με τον διάβολο ακόμη για το καλό της Ελλάδας».
Και εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα (με ευθύνη όλων των κομμάτων), «καλό» είναι ακόμη και το «μη χείρον».
Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή ούτε για επίδειξη «πολιτικής πυγμής» για εσωτερική κατανάλωση, ούτε για προσπάθεια προσπορισμού κομματικών κερδών.
Άλλωστε κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν είναι άμοιρος ευθύνης για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας.
Ασφαλώς το μέγιστο ποσοστό των ευθυνών βαρύνει τα κόμματα που στήριξαν τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, αλλά και τα κόμματα που ποτέ δεν κράτησαν την κουτάλα της εξουσίας δεν υστερούν;
Δεν γνώριζαν το Δημόσιο Χρέος;
Αν δεν το γνώριζαν ήταν ανάξιοι για εκπρόσωποί μας.
Αν το γνώριζαν γιατί ποτέ δεν ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό και γιατί πλειοδοτούσαν σε όλα τα μαξιμαλιστικά αιτήματα των υψηλόμισθων εργαζομένων και αργόμισθων;
Γιατί υιοθετούσαν κάθε προκλητική κινητοποίηση;
Δεν γνώριζαν ότι κάθε ώρα εργασίας που χάνεται, είναι ζημιογόνα για την εθνική οικονομία;
Δεν γνώριζαν ότι οι αποκλεισμοί λιμανιών, οι καθημερινές πορείες και οι βανδαλισμοί καταστρέφουν τη χώρα;
Δυστυχώς «Ουδείς αθώος του αίματος της Ελλάδας».
Είναι υποκρισία το όψιμο ενδιαφέρον των πολιτικών για τους μη προνομιούχους και για τους άνεργους αλλά και για την αξιοπρέπεια της χώρας μας στο εξωτερικό. Όποιος ενδιαφέρεται για την αξιοπρέπεια της πατρίδας του δεν την φέρνει με την συμπεριφορά του στο επίπεδο του επαίτη.
Ενημερώνει πολύ πιο πριν τον λαό για την κατάσταση και δρα σε τρεις άξονες.
Α) Πείθει τους πολίτες της χώρας ότι πρέπει να ζήσουν στο επίπεδο των οικονομικών δυνατοτήτων τους.
Β) Περιορίζει τις οικονομικές ανισότητες ώστε να μη δημιουργούνται πικρίες και δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Γ) «Στύβει» το μυαλουδάκι του (όταν υπάρχει) και βρίσκει τρόπους για να μετατρέψει την παρασιτική και μεταπρατική οικονομία σε παραγωγική.
Δυστυχώς εδώ δεν έγινε τίποτε από τα παραπάνω. Γιατί αυτά απαιτούν σοβαρή και σκληρή δουλειά και από τον λαό και από την ηγεσία.
Εμείς αποφεύγουμε ακόμη και τη λέξη «δουλειά». Χρησιμοποιούμε εναλλακτικές λέξεις όπως «ανάπτυξη», «ανταγωνισμός», «αναδιάρθρωση», «αναθέρμανση» κλπ.
Κανένας δεν τολμάει να κοιτάξει στα μάτια το λαό και να του πει ότι πρέπει να δουλέψει παραγωγικά γιατί φοβάται ότι θα εισπράξει την απάντηση:
«Να δουλέψεις πρώτα εσύ ρε μαλάκα!»
Ας αφήσουμε λοιπόν τους νέους ανένδοτους, δεν μας ταιριάζουν.
Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιτείνει με τη στάση του το χάος στο οποίο βρισκόμαστε. Ενδεχομένως να υπάρχουν ομάδες που επιθυμούν το χάος. Είτε γιατί έχουν υποστεί τέτοια ζημιά που αδιαφορούν για τα πάντα, είτε γιατί καραδοκούν να κερδοσκοπήσουν, όπως π.χ. οι καταθέτες των 600 δισεκατομμυρίων € σε ξένες τράπεζες. Υπάρχει όμως ένα πολλαπλάσιος αριθμός πολιτών που δεν επιθυμεί το χάος αλλά την χρηστή διακυβέρνηση. Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Και τον πρώτο λόγο τον έχουν οι πολιτικοί σχηματισμοί.
Για αυτό έχουν χρέος, όχι μόνο να βάλουν «νερό στο κρασί τους», αλλά και ρετσινόλαδο αν χρειαστεί.
Το κράτος οφείλει και να λειτουργήσει και να μεριμνήσει όσο γρηγορότερα γίνεται υπέρ των ασθενέστερων και να δημιουργήσει παραγωγική οικονομία και να παρουσιάζει στο μέλλον περίσσευμα και να αρχίσει σταδιακά να εξοφλεί το χρέος. Δεν μπορεί ένα κράτος να συμπεριφέρεται σαν κοινός «μπαταχτσής». Η παγκόσμια οικονομία δεν αναγνωρίζει κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω». Ακόμη και στα ζάρια και στα χαρτιά, το χρέος πληρώνεται μεταξύ των παιχτών. Πόσο μάλλον μεταξύ κρατών.
Απλά ας φροντίσουμε στο μέλλον να μην την ξαναπάθουμε.
<∙><∙><∙><∙><∙><∙><∙><∙><∙><∙>
[1] Είναι τόσα τα προβλήματα της Ελλάδας
σήμερα που ακόμη κι αν κάποιο κόμμα επετύγχανε την (ούτως ή άλλως ανέφικτη)
αυτοδυναμία, θα ήταν αδύνατο χωρίς συνεργασίες να σχηματίσει αποτελεσματική
κυβέρνηση.
[2] Ως γνωστόν το λάθος στην πολιτική
είναι χειρότερο από το έγκλημα.
Ευθύλογος
vacon28@gmail.com
vacon28@gmail.com
«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για σένα. Αναρωτήσου τι μπορεί να κάνεις εσύ για την πατρίδα».
Αν όχι τώρα, πότε;
Ο ίδιος.