Tου Πέτρου Τρουπιώτη
Για την σημερινή κατάσταση
στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια η χώρα είναι σαφές ότι ευθύνονται
κατά κύριο λόγο όσοι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν κυβερνήσει την χώρα.
Όλοι αυτοί που είχαν
την εξουσία στα χέρια τους, την όποια εξουσία, και ή οδήγησαν τα πράγματα σε κάθε
είδους προβληματικές καταστάσεις, ή μετείχαν σε παράνομες , ποινικού χαρακτήρα κινήσεις
ή ακόμα και ενώ έβλεπαν δεν..........
μίλαγαν ή απλώς δεν έκαναν την δουλειά την οποία τους είχε εμπιστευτεί ο ελληνικός λαός.
μίλαγαν ή απλώς δεν έκαναν την δουλειά την οποία τους είχε εμπιστευτεί ο ελληνικός λαός.
Και έτσι φτάσαμε στην
σημερινή κρίση. Μια κρίση που εμφανίζεται κυρίως ως οικονομική όμως είναι παράλληλα
κρίση αξιών, κρίση κοινωνική, κρίση πολιτική και κρίση πολιτιστική.
Είναι μια κρίση που έχει πλήξει το σύνολο της ελληνικής πολιτείας και γι αυτό είναι πολύ δύσκολο να βγούμε
από αυτή.
Γιατί μπορεί οι πολιτικοί
μας να αξιοποίησαν προς όφελος τους την εξουσία τους, μπορεί να αδιαφόρησαν για
την καλλιέργεια συνείδησης, εργατικότητας και άλλων αξιών στον λαό , γι αυτό έξαλλου
και κρίνονται σκληρά πια, όμως και εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου , δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν
ξέραμε τίποτε. Ότι πέσαμε από τα σύννεφα. Ότι τελικά εμείς είμαστε αμέτοχοι στο όλο
πάρτι.
Βεβαία, το μαζί τα φάγαμε του κ Πάγκαλου είναι όχι απλώς υπερβολικό
αλλά και πολύ κυνικό να το λέει κάποιος που είναι στο κεντρικό τραπέζι και τρώει
και όταν έρχεται ο λογαριασμός ζητά να πληρώσουν ίσια και οι όρθιοι στην είσοδο του ρεστοράν
που ήπιαν ένα ποτήρι νερό, αφού" μαζί τα φάγαμε"… Όμως ειναι σαφές ότι όλοι ξέραμε,
όλοι βλέπαμε τι γινόταν , ίσως μάλιστα να βολευόμαστε είτε γιατί είχαμε άμεσο συμφέρον
, είτε γιατί είχε συμφέρον κάποιος φίλος μας, είτε γιατί έτσι υπήρχε ευφορία
στην κοινωνία και μπορούσαμε να κινηθούμε και εμείς άνετα.
Θυμάμαι πάντα μια μικρή
ιστορία που έλεγε ο μακαρίτης δυστυχώς πια, πεθερός μου, ο κ Νίκος , ένας άνθρωπος
ακέραιος, εργατικός και κυρίως συμπονετικός με ολους τους άλλους.
Εργαζόταν στα γραφεία
των ΗΣΑΠ. Όταν λέει η εταιρεία λειτουργούσε
ως ιδιωτική επιχείρηση , στο γραφείο του ήταν δυο υπάλληλοι Και μάλιστα για την εργασία που είχαν, χρειαζόταν
… ενάμιση υπάλληλος. Τόση ήταν η δουλειά που είχαν.
Όταν η εταιρεία κρατικοποιήθηκε
, μέσα στο επόμενο εικοσαήμερο στο γραφείο προσετέθη και τρίτη υπάλληλος, η οποία
όπως αντιλαμβάνεστε δεν είχε και κανένα αντικείμενο εργασίας .Και βέβαια δεν είχε
και καμία ειδικότητα ή ικανότητα…, άλλο όμως αυτό. Είχε όμως κατάλληλες
γνωριμίες
Μέσα στους επόμενους μήνες
προσετέθη και τέταρτος για την δουλειά που μπορούσε να κάνει …ενάμιση υπάλληλος.
Στην διαμαρτυρία του προ
της διοίκηση της εταιρείας , ότι είναι πολλοί υπάλληλοι και δεν χρειάζονται, η απάντηση
του αρμοδίου ήταν , "τι σε νοιάζει κ Νίκο, άσε να φάει κανένας ψωμί. Εμείς τα πληρώνουμε;".
Μάλιστα το επόμενο έτος
προετέθησαν άλλοι δυο υπάλληλοι…
Και βεβαία η εργασία δεν αυξήθηκε, Ίσως μάλιστα με την μηχανοργάνωση
να μειώθηκε.
Αν λοιπόν σε μια μικρή
υπηρεσία όπως ο ΗΣΑΠ, σε ένα μόνο γραφείο, αυτή ήταν η κατάσταση, αντιλαμβάνεστε
ποια ήταν αντίστοιχα η κατάσταση σε όλο τον τεράστιο δημόσιο τομέα.
Θα μου πείτε, από εκεί
δημιουργήθηκε το οικονομικό χρέος. Όχι μόνον Αλλά αυτό συνέβαλε και οικονομικά αλλά
και δημιουργώντας γενεές εργαζομένων χωρίς απασχόληση, και καλλιεργώντας τις δομές
για κάθε είδους σκάνδαλα, τους μηχανισμούς
τρωκτικών. Την κουλτούρα του μπορώ να τα έχω όλα χωρίς καμία προσπάθεια.
Και σημειώστε έκφραση
του αρμοδίου. Τι σε νοιάζει, από την τσέπη
μας τα πληρώνουμε.
Και όμως, για σκεφτείτε.
Τώρα τα πληρώνουμε όλοι από την τσέπη μας. Και ίσως πληρώνουν και όσοι δεν έφταιγαν.