Ο πιο αθώος που υπήρξε και θα υπάρξει ποτέ. Τον έπιασαν αδικιολόγητα, Τον έκραξαν κατά το κοινως λεγόμενο, Του «πέρασαν κουδούνια» και τον περιφέρανε σαν να ήτανε ζώο, Του φόρτωσαν όλον τον ποινικό κώδικα της εποχής, Τον τουλουμιάσανε και Τον έσυραν στη χειρότερη και πιο εξευτελιστική μορφή θανάτου που υπήρχε τότε, τη σταύρωση. Και το αποκορύφωμα; Τον......
έβαλαν να θανατωθεί ανάμεσα στην αφρόκρεμα των κακούργων της εποχής. Δύο δολοφόνοι και στη μέση ο Ιησούς. Ο ένας Τον ξεφώνιζε, Τον χλεύαζε, και ο άλλος Τον παρακαλούσε και Του ζητούσε να τον συγχωρέσει και να τον πάρει μαζί του στον Παράδεισο. Και έτσι η σταύρωση έγινε Σταύρωση και αυτός ο καούργος κατετάγη στον παράδεισο σαν άγιος. «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» ήταν τα λόγια του Ιησού. Του Ιησού που υπήρξε θύμα του θρησκευτικού, πολιτικού, και οικονομικού κατεστημένου που στο πρόσωπο Του έβλεπε ότι θα χάσει τα πρωτεία και την κονόμα, που λέμε σήμερα. Ο Ιησούς πέθανε για τα φθαρτά, για να πάρει όλη την ευθύνη για τις σαχλαμάρες μας. Για τις αμαρτίες και παρανοήσεις μας.. Και αναστήθηκε βγάζοντας μας λάδι. Ήξερε ότι πάμε πέρα από τα όρια μας. Ότι επικεντρωνόμαστε στο υλικό και παρατάμε το πνευματικό. Γνώριζε ότι θα του πούμε: « Εσύ κάτσε εκεί, εμείς εδώ καλά περνάμε!» και γι΄αυτό μας άφησε παρακαταθήκη το παράδειγμα Του εφαρμόζοντας τη διδασκαλία Του. Αυτός που άφησε να του κόψουν το νημα της ζωής Του για να μας μοιράσει απλόχερα την αγάπη Του. Τη Συγχώρεση. Την Καλωσύνη. Την Ελεήμονα Φύση Του. Την Απλότητα. Την Ταπεινοφροσύνη. Και το κυριότερο την Ελπίδα γιατί Πάντα Έρχεται η Ανάσταση Του. Που είναι και Ανάσταση μας. Εκεί που θολώνει το μυαλό υπάρχει η Ανάταση και η Ανάσταση. Υπάρχει η Κάθαρση και η Αποκατασταση. Να θυμόμαστε αυτό που λέει και ο Καζαντζάκης: «Καλή πραμάτεια ο Θεός και τελειωμό δεν έχει». Άχραντος, Άφατος, και Παντογνώστης προ πάντων των αιώνων.