Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Η Αριστερά αντιμετωπίζει ένα πράγματι ΣΟΒΑΡΟ ΔΙΛΗΜΜΑ…
Το δίλημμα ΝΑ ΜΕΤΑΤΑΤΡΑΠΕΙ ΑΠΟ ΔΥΝΑΜΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ…
Αυτό το δίλημμα το αποδέχονται ΟΛΟΙ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ…
Το ΚΚΕ… (είναι ο «Λακεδαίμων»)…
Το
ΚΚΕ, εννοεί να μην επιθυμεί «δοκιμαστεί» σε επίπεδο ΥΠΕΥΘΥΝΗΣ
ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, παρά μόνο όταν τα πράγματα ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΝΟΪΚΑ ΓΙ’
ΑΥΤΌ…
Δηλαδή,
όταν θα έχουν επαληθευτεί οι προφητείες του (προφητείες που πάντως
προέρχονται ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΦΩΝΕΣ ΔΙΕΘΝΩΣ) για την
κατάρρευση της Ευρώπης, του ευρώ, και ........
μαζί μ’ αυτά της Ελλάδας…
Και
ίσως η κατάρρευση και του παγκόσμιου καπιταλισμού, κάτι που ΙΣΩΣ και ο
Μαρξ μάλλον να είχε αρχίσει να το εγκαταλείπει ως προοπτική στα ύστερα
χρόνια της ζωής του…
Και τότε, ελπίζει, ότι θα είναι η ώρα του…
Την
προοπτική, να συμβάλλει ΣΤΗΝ (ΕΣΤΩ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΑΤ’ ΑΥΤΌ) ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΩΝ
ΔΕΙΝΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, αν αυτό θα ήταν δυνατό μέσα από τη συμμετοχή του σε μια
ευρύτερα αντιμνημονιακή κυβερνητική σύμπραξη, κεντροαριστεράς και
κεντροδεξιάς, αυτό ούτε καν το συζητά…
Άλλωστε,
εν όψει της έλευσης της τελικής προοπτικής της κατάρρευσης Ευρώπης,
ευρώ, κ.λπ., κατά το ΚΚΕ «αντιμνημονιακό» ζήτημα δεν υπάρχει, ή, μάλλον
δεν είναι αυτό το πρωτεύον…
Ή
θα δοθεί το ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟ (έξοδος
από την Ευρώπη, από το ευρώ, ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος στην
Ελλάδα τουλάχιστον κ.λπ.), ή, ειδάλλως, ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ, ΠΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΤΑΙΡΟΣ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ
ΚΑΝΕΙ…
Κι αν καταλαβαίνω καλά τα επιχειρήματα του ΚΚΕ, περίπου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, είναι το alter ego της κρατούσας κατάστασης πραγμάτων…
Επομένως, γιατί κάποιος να ψηφίσει το alter ego κι όχι το γνήσιο ego…
Αλλά,
βλέπω την ίδια στιγμή, και άλλες, ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ
ΠΑΛΑΙΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ δισταγμούς ΚΑΙ στο χώρο της ανανεωτικής
Αριστεράς…
Να συνεργαστούν με τον «κεντροδεξιό» Καμμένο;
Υπόθεση εργασίας…
Και τι θα γίνει ΑΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΤΩΝ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ»;
Δεν
θα συνεργαστούν μαζί τους, ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΙΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ
ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ, που στη θεωρία και στη πράξη βρίσκεται μόνο στο επίπεδο της
ιδεοληψίας, ήδη από τη δεκαετία του ,80 για να μη πω και πιο πριν;
Εγώ αυτά εισπράττω και αυτά ερμηνεύω πολιτικά…
Και
ως απλός πολίτης, λέω : ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑ
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ, ΠΟΛΛΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΝ, ΚΑΙ Η
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΟΣΟΥΣ ΘΑ ΝΟΜΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ
ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΤΗΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ…
ΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ…
Δεν ξέρω πόσο διαφορετικό…
Πόσο νέο…
Αλλά, οπωσδήποτε, είναι κάτι άλλο…
Και όσο μικρό ΚΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ αυτό το άλλο, μην το υποτιμάτε…
Να θυμίσω εδώ το «Φαινόμενο της Πεταλούδας» (βλέπε π.χ. Dudley Lynch & Paul L. Cordis : Η στρατηγική του δελφινιού, εκδ. Νέα Σύνορα) :
¨ Για ένα καρφί χάθηκε το πέταλο
¨ Για ένα πέταλο χάθηκε το άλογο
¨ Για ένα άλογο χάθηκε ο καβαλάρης
¨ Για ένα καβαλάρη χάθηκε η μάχη
¨ Για μια μάχη χάθηκε το βασίλειο
Και μιας και ο λόγος περί Αριστεράς, να της θυμίσω (ιδίως στο ΚΚΕ), κάτι από τη δική της ιστορία…
Οι «μπολσεβίκοι» ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ…
ΉΤΑΝ –ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ- ΜΕΝΣΕΒΙΚΟΙ…
Χάρι
στην ατολμία και την έλλειψη ορθής πολιτικής εκτίμησης των εξελίξεων
από τους αντιπάλους τους, έγιναν πλειοψηφία, ΕΓΙΝΑΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ, και οι
αντίπαλοί τους ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΝΣΕΒΙΚΟΙ…
Πολλές φορές οι Ιστορία γράφεται, και ως εξέλιξη επιβραδύνεται ή επιταχύνεται, ΑΠΟ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ…
Βεβαίως, επανερχόμενοι στα καθ’ ημάς, υπάρχει και η άλλη προοπτική…
Ο
λαός ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΑΝΕΤΟΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΩΡΙΜΗ ΕΙΝΑΙ Η
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, να θεωρήσει
χαμένη τη ψήφο του προς αυτή, και από ψήφο προοπτικής διακυβέρνησης να
τη μετατρέψει σε ψήφο διαμαρτυρίας ΠΡΟΣ ΑΛΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΚΡΑ,
και βεβαίως, προς τον αναποτελεσματικό μεν πλην «σοβαρό» δικομματισμό…
Φοβούμαι
όμως, ΟΤΙ ΑΝ ΟΥΤΕ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΡΙΣΗ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΟΧΙ ΩΣ ΚΟΜΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΩΣ ΚΟΜΜΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΣ ΔΟΘΕΙ, και πολλή απλά ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΦΑ, ο λαός θα την αναθέσει το ρόλο που της είχε αναθέσει ίσαμε τα σήμερα : του διαμαρτυρόμενου!