Rebranding Greece ή οι γαμάτοι Έλληνες.

Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος

Εδώ και αρκετό καιρό ακούγεται ότι η Ελλάδα, λόγω της κρίσης, θα πρέπει να αποκαταστήσει τη φήμη της στο εξωτερικό και να δώσει ένα νέο νόημα στο όνομα «Ελλάς».  Αυτό στη γλώσσα των διαφημιστών ονομάζεται “brand name”, δηλαδή το όνομα-κατατεθέν, που αποτελεί και το πρώτο κάλεσμα.

Έχει ξεκινήσει, λοιπόν,  μίας μεγάλης εμβέλειας επιχείρηση, προκειμένου να επαναπροσδιοριστεί η αξία της χώρας μας και αναλογικά αυτή να αποτελέσει τον .......
πόλο έλξης για ξένους επενδυτές.  Η προσπάθεια αυτή ονομάζεται «Re-branding Greeece».  Και γνωστά ονόματα του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου την έχουν ήδη χρηματοδοτήσει.

Έτσι, οι κύριοι αυτοί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν  το όνομα της χώρας μας και αυτός ο επαναπροσδιορισμός, με τη σειρά του, να αποτελέσει τον πόλο έλξης για ξένες επενδύσεις.

Από αυτήν την προσπάθεια, δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Μερικά από αυτά είναι τα κάτωθι

1.    Προφανώς και χρειάζεται η Ελλάδα ξένες επενδύσεις, αλλά σε ποιο επίπεδο; Του να δουλεύουν οι Έλληνες με πενιχρό μισθό και τα προϊόντα να πωλούνται σε άλλες αγορές πανάκριβα;  

2. Αρκετό καιρό τώρα συζητούμε να αναπτύξουμε την ελληνική επιχειρηματικότητα και να στραφούμε στα δικά μας παραγόμενα αγαθά. Γιατί τότε στρεφόμαστε πάλι στο εξωτερικό;

3.   Έστω ότι ο αφελής ξένος έρχεται, για να επενδύσει στην Ελλάδα. Πόσο καιρό θα χρειαστεί, προκειμένου να «στήσει» την επιχείρησή του;

Αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο αυτή η προσπάθεια είναι κάπως πρόωρη. Το «ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα» και γι’αυτό έλα να επενδύσεις είναι ένα στερεότυπο αρκετά παλαιό, από τη δεκαετία του 60. Η προσπάθεια αυτή, απλώς, το αναβιώνει χωρίς να προσφέρει κάτι νέο.

 Βέβαια, όσον αφορά την Ελλάδα, η θάλασσα, οι αρχαιότητες και το φαγητό είναι τα στοιχεία εκείνα, για τα οποία ο τουρίστας θα θελήσει να έρθει. Για τους ίδιους όμως λόγους θα θελήσει να πάει και στην Τουρκία ή στην Αίγυπτο.

Άρα πώς θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί η Ελλάδα από αυτά τα στερεότυπα και να προσελκύσει τουρίστες και ξένους επενδυτές, δημιουργώντας και την αίσθηση ότι όντως κάτι διαφορετικό γίνεται εδώ πέρα;

Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη ούτε και απλή.  Αυτό που χρειάζεται δεν είναι μόνο η πάταξη της γραφειοκρατίας ή ο περιορισμός του σπάταλου κράτους. Χρειάζονται και άλλα.

 Το βασικότερο, όμως, είναι ότι χρειάζεται χρόνος και επιτέλους όχι άλλο αυτομαστίγωμα του τύπου ήμασταν έτσι και γι’αυτό την πατήσαμε ή κάναμε το άλλο….

Θέλει να αλλάξουμε νοοτροπία, να απαλλαγούμε από το ραγιαδισμό μας, να αντιληφθούμε ότι είμαστε και εμείς Ευρωπαίοι και όχι μόνο Βαλκάνιοι ή Μεσανατολίτες.

Θέλει να μη διπλοπαρκάρουμε, να μην πετάμε το αποτσίγαρο στην παραλία, να περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά μας, να μην επιζητούμε το μέσο, για να κάνουμε τη δουλειά μας γρηγορότερα από τους άλλους, θέλει….θέλει….θέλει…

Γιατί μπορεί το λίφτινγκ(βλ.«Δώσε στην Ελλάδα μια ευκαιρία») να δίνει την εντύπωση της ανανέωσης αλλά θα μπορούσε να αποτελεί και στοιχείο χλευασμού. Επομένως, θα πρέπει να επιλέξουμε: αποδοχή-ωρίμανση-μετάνοια-αλλαγή προς το πιο εξευγενισμένο ή θα είμαστε σαν τις  γεροντομπεμπέκες διατηρώντας τις παθογένειές μας ως κράτος και νομίζοντας ότι οι Ευρωπαίοι θα βάζουν μια ζωή πλάτη, για να μας σώσουν, επειδή εμείς είμαστε οι γαμάτοι Έλληνες;


skepseis