Με φόντο μια προβληματική κοινωνία που τις μένουν ελάχιστες πλέον αντοχές, πανηγύρισαν οι κυβερνώντες την επιτυχημένη κατά τη γνώμη τους ολοκλήρωση του κουρέματος (P.S.I.)
Κανένας από τους κυβερνώντες δεν ένοιωσε την ανάγκη και την υποχρέωση να μας πει καθαρά και ειλικρινά ότι ένα μεγάλο μέρος του κουρεμένου χρέους θα το πληρώσουν τα.........
ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή οι πολλαπλά δαρμένοι εργαζόμενοι. Αυτή τη φορά και δαρμένοι και κουρεμένοι.
Μετά το πρώτο πλήγμα που δεχτήκαν τα ταμεία από τα δομημένα ομολόγα, μετά τη μείωση των εσόδων λόγο της ανεργίας, έρχεται τώρα καπάκι και το κούρεμα για να τα οδηγήσει σε πλήρη μαρασμό. Και όμως τα λεφτά των ταμείων δεν είναι ούτε κρατικά έσοδα, ούτε κρατική περιουσία. Είναι λεφτά καθαρά των εργαζομένων που πληρώνουν για να νοιώθουν την ασφάλεια του αύριο όταν πια βιολογικά δεν θα είναι σε θέση να εργάζονται. Ένας κουμπαράς ελπίδας δηλαδή στην γλώσσα την απλή την καθημερινή που μιλάμε.
Αν υπήρχε πολιτική βούληση και ευαισθησία προς τον πολύπαθο Έλληνα εργαζόμενο, θα εύρισκε τρόπο η κυβέρνηση να να αφήσει έξω από το κούρεμα τα ασφαλιστικά ταμεία ή τουλάχιστον να βρει τρόπο να τους αναπληρώσει τη ζημιά. Όμως αυτό η κυβέρνηση δεν το έκανε, γιατί ακόμα συνεχίζει να εμμένει σε μια άνιση κατανομή των βαρών,σε μια πολιτική μονόπλευρης λιτότητας που επιλεκτικά τσακίζει μόνο τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Σε μια εποχή που κουρεύονται οι κατώτεροι βασικοί μισθοί και μειώνεται το επίδομα ανεργίας, δίνονται επιδεικτικά αυξήσεις σε συμβούλους και σε παρατρεχάμενους των Υπουργών. Σε μια εποχή που ο λαός υποβάλλεται σε αιματηρές θυσίες, που η ανεργία οδηγεί τη νεολαία να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας γιατί πρέπει να έχουμε κυβέρνηση πενήντα υπουργών και υφυπουργών, όταν στην μεγαλύτερη Ιταλία η κυβέρνηση απαρτίζεται από δεκαπέντε όλους και όλους υπουργούς;
Όλα αυτά είναι ενδείξεις ότι τους κυβερνώντες η κρίση ούτε τους άγγιξε ούτε καν τους ακούμπησε. Συνεχίζουν να ζουν ακόμα στην εποχή των παχιών αγελάδων λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα.
Ακόμα η κρίση φαίνεται να μην ακούμπησε τις «συμπαθείς» τάξεις των κερδοσκόπων της αγοράς που συνεχίζουν απτόητοι να ροκανίζουν τα μειωμένα εισοδήματα των καταναλωτών. Επίσης η κρίση δεν άγγιξε και εκείνους τους «υπερπατριώτες Έλληνες» κατάθετες της Ελβετίας που κανείς κυβερνητικός δεν νοιώθει την ανάγκη να τους ψάξει. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι με τον τρόπο που διαχειρίζονται τη κρίση και τα δυο κόμματα της κυβέρνησης, το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι μικρομεσαίοι, αυτοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στο σύστημα.
Και τα δυο μεγάλα κόμματα που μας κυβερνούν έριξαν τις φιλολαϊκές τους μάσκες. Αντί να κατανοήσουν το μέγεθος των ευθυνών τους για τη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα ζητούν από τους πεινασμένους να τρώνε λιγότερο. Αν πράγματι πονούσαν τον λαό που αύριο οραματίζονται να κυβερνήσουν, πρώτοι θα έδιναν το παράδειγμα στη λιτότητα, περιορίζοντας κρατικές σπατάλες και μειώνοντας μέρος των αποδοχών τους. Πολύ πιθανόν έτσι να μην χρειαζόταν οι τελευταίες περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Δεν μπορούν λοιπόν να θριαμβολογούν για το σώσιμο της χώρας όταν από πάνω τους υπάρχει ένας Ραϊχενμπαχ και γύρο τους οι στρατιές των άνεργων.
Ακούμε τον Ραϊχενμπαχ να μας δηλώνει ότι υπάρχουν λαοί που έχουν μικρότερους μισθούς και συντάξεις από τους Έλληνες, και αρχίζουμε να κατανοούμε πολύ καλά ότι σαν χώρα μας έχουν εντάξει στον άξονα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, και της Λεττονίας, τους αυριανούς εργασιακούς παράδεισους της Ευρώπης, όπου μισθοί και συντάξεις δεν ξεπερνούν τα 200 ευρώ. Σαν Λαός σαν κοινωνία, αρχίζουμε να αισθανόσαστε όπως αισθάνονται τα αρνιά που καταλαβαίνουν ότι πλησιάζει το Πάσχα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΥΚΤΑΣ
giorgosnuktas@hotmail.com