Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Απ’
τους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε,
εκεί
ζουν ηγεμόνες, που το μόνο που ξέρουν
είναι να
πουλούν και ν’ αγοράζουν» Λ. Βύρων
Οι Αριστοι των Αρίστων σ’ Αθήνα, Σπάρτη και
Θήβα,
«τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι»,
προτίμησαν
τον ηρωικό θάνατο απ’ τη δουλεία, αφήνοντας βαριά κληρονομιά
Οι
κάλλιστοι των καλλίστων του 21, σκοτώθηκαν ή προδόθηκαν πεθαίνοντας στη λησμονιά,
για τη χαμένη τιμή, τη δόξα και την ελευθερία μας.
Οι
καλύτεροι του Επους του 40 και του εμφυλίου, κι απ’ τις δυο μεριές,
Σκοτώθηκαν,
εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν.
Οι
εναπομείναντες πληβείοι πλαστογράφοι μιας.......
ένδοξης κληρονομιάς, μικρόψυχοι αναρριχητές της εξουσίας και Πολυτεχνίτες,
οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στην κατάντια της απόλυτης ανυποληψίας και στη
συλλογική κατάθλιψη.
Τ’
απομεινάρια των πρώην ελεύθερων πολιτών
της Αθήνας που γίναμε δούλοι του ΓΙΑΧΒΕ κ’ ύστερα δούλοι του νέου θεού ΧΡΗΜΑ
που μας εγκατέλειψε, μάταια περιμένουμε στη μέση της ερήμου, ένα νέο Θησέα
λυτρωτή ντυμένο στα λευκά, που θα μας ξαναδώσει τη χαμένη τιμή κι αξιοπρέπειά
μας
Για
δόξα είναι πια αργά. Το μόνο που ζητούν οι νεκροί και τα παιδιά μας, είναι να
τους ξαναδώσουμε πίσω τη χαμένη τιμή τους.
Απ’
τους δοτούς κι άτολμους αριβίστες, που κάθισαν στο σβέρκο μας με ψέματα και την
εύνοια εκείνων που πριν 70 χρόνια ήρθαν με μπότες και κράνη, δεν μπορούμε να
περιμένουμε τίποτα πια.
Εμείς,
οι δίχως Διαθήκη κληρονόμοι μια βαριάς κληρονομιάς, ή θα τολμήσουμε μια ηρωική
έξοδο απ’ τα τείχη του μυαλού μας, που μόνοι μας χτίσαμε ή, δίχως μάχη, θα
‘χουμε την τύχη των υπηκόων του Κάδμου, αφήνοντας πίσω μας μόνο τις στάχτες μας….
ή όπως το στάρι, θ’ αφήσουμε πίσω μας γόνιμους και καλύτερους σπόρους, που θα
καλλιεργηθούν για να γίνουν αυτό που μπορούν και πρέπει ή θα κονιορτοποιηθούμε,
θα γίνουμε αλεύρι, ψωμί για φάγωμα των τρωκτικών της αγοράς, κλείνοντας για
πάντα τον κύκλο της ζωής ενός, κάποτε, ένδοξου έθνους.
Άλλος
δρόμος τιμής δεν υπάρχει.