Του Θανάση Νικολαΐδη
ΑΠ’ την ακρίβεια και τησπατάλη, στη φτήνια από ανάγκη. Δεν το συζητούσαμε για το φάρμακο-υπήρχε στοφαρμακείο. Δεν το’ χαμε καημό για το παραφουσκωμένο βιβλιάριο και το ταμείογονάτισε. Με το βιβλιάριο της γριούλας διαχειριστικό εργαλείο στα χέρια του πουεκτελούσε συνταγές του γιατρού, «εκτελώντας» το σύστημα και οι δυο τους, και μετον πελάτη κομπάρσο-συνεργό. Ό,τι μπορούσε έκαστος, το ίδιο και......
οι εταιρίες. Μετους φαρμακοβιομηχάνους να ανταμείβουν τους…λειτουργούς του «συστήματος»,μοναδικού στην Ευρώπη και δαπανηρότερου στον κόσμο. ΚΑΙ το Κράτος; Να χρωστάειστους «δανειστές» υγείας κι αυτοί να ξεσαλώνουν, αντί να στεναχωρούνται. Υπήρχετο «αντιφάρμακο». Ανατιμήσεις τρελές πάνω στην κρατική ασυνέπεια και στο φέσι.Οι τιμές να παίρνουν φωτιά και οι προμηθευτές να στήνουν πανηγύρι. Με τονγιατρό-επιστήμονα…συνταγολόγο (όχι τον κάθε γιατρό) και την υπερσυνταγολόγησήτου (για να φαντάζει «καλός» γιατρός στα μάτια του ασθενή) και με το αζημίωτοαμφοτέρων.
ΚΙ όταν η κρίση χτύπησε τηνπόρτα (και) στην παράγκα της υγείας, το μέτωπο στήθηκε σε χρόνο μηδέν. Μεταμπούρια και οχυρά, αρνήσεις και προσκόμματα. «Δεν ξέρω από κομπιούτερ» ογιατρός, «να μας ξοφλήσουν» ο φαρμακοποιός και το «οικοδόμημα» καταρρέει. Τοβλέπουν έντρομοι οι «λειτουργοί», σηκώνουν άσπρη σημαία και προσέρχονται σεδιάλογο. Με σκαστούς πυροβολισμούς στα (λεγόμενα) γενόσημα και για την τιμή τωνόπλων. Για τους κινδύνους(;) που διατρέχουμε από πλημμελείς έλεγχους του ΕΟΦ,λες κι ως τώρα κάποιος τους έλεγχε στο πανηγύρι της διακίνησης και εμπορίας τουφαρμάκου.
ΚΑΠΟΙΑ πράγματα γεννώνται απ’ την ανάγκη καιδεν ήταν αναγκαίο να μας ταρακουνήσει (μόνο) η κρίση. Μπορούσαμε να προλάβουμετο κακό και δεν το κάναμε. Να κλείσουμε την πληγή (απ’ τις μεγαλύτερες στην Ελλάδατης κομπίνας και της αρπαχτής) και πέρα…έβρεχε. Μας τρύπησε η βουκέντρα ταπισινά, μας περόνιασε το κρύο και τρέχουμε κρατώντας την ομπρέλα. Ξυπνητοί γιατο «αύριο που δεν έχει». Με την αγωνία του κυνηγημένου, και με την ψυχολογίατου μετανιωμένου(;).
ΚΑΙ, βέβαια, με μιαεκτεταμένη και σαφή διαβάθμιση της συμμετοχής στο έγκλημα, που κανέναν δεναφήνει «εκτός». Όσο κι αν ο καθένας αρέσκεται να καμαρώνει τα αγγελικά φτεράστους ώμους του ξετινάζοντας ψήγματα ή τόνους ενοχής. Όσο κι αν οι «πρωταίτιοι»και κυρίως υπεύθυνοι πασκίζουν για πρόσωπο αγγελικό πάνω σ’ εκείνο τηςπλεονεξίας και της σιχασιάς.