Κανένας λογικός άνθρωπος δεν αμφιβάλλει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ δυσάρεστη. Όχι μόνον από οικονομικής πλευράς αλλά και από πλευράς εθνικής αξιοπρέπειας. [1] Βέβαια τούτο το τελευταίο δεν φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Γι αυτό και ποτέ δεν κάναμε αυστηρή αυτοκριτική.
Αρκούμαστε στο ........
ρόλο του τοξικομανούς επαίτη που εκλιπαρεί για τη δόση του έχοντας πλέον απολέσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού.
Ακόμη κι αν κάποιοι υψώνουν φωνή, το κάνουν με τρόπο που μάλλον μας υποβιβάζει ή και μας γελοιοποιεί περισσότερο στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Αναρωτήθηκαν π.χ. ποτέ αυτοί που προτείνουν την στάση πληρωμών ποια θα είναι στην παγκόσμια κοινότητα η θέση ενός κράτους που συμπεριφέρθηκε σαν κοινός «μπαταχτσής»; Ποιος θα το ξαναδάνειζε και με τι όρους;
Ή έχουν την εντύπωση ότι συμπεριφορές του τύπου «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» μπορούν να γίνουν ανεκτές σε διεθνές επίπεδο επειδή εφαρμόστηκαν σε ένα κράτος με διαλυμένο μηχανισμό;
Ή μήπως έχει ίχνος λογικής η άποψη που υποστηρίζει ότι αφού με τα δανεικά αγοράζαμε τα δικά τους προϊόντα, δεν πρέπει να τους τα επιστρέψουμε;
Δυστυχώς δεν μας λείπουν μόνον χρήματα. Μας λείπει ο καλώς εννοούμενος εγωισμός, μας λείπει η αυτοεκτίμηση, μας λείπει εκείνο το ήθος που στο δίλημμα επιλογής μεταξύ θυσίας και ατίμωσης, μας προτρέπει να επιλέξουμε τη θυσία.
Και δεν εννοώ βέβαια τη θυσία της ζωής, όπως κάποιοι πρόγονοι που νομίζουμε ότι τους τιμούμε με τα επετειακά πανηγύρια. [2]
Τιμή γι αυτούς τους προγόνους θα ήταν να σκεφτούμε ως εξής:
Αυτοί έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα, είναι πολύ να δώσω κι εγώ 20 – 30 μέρες δουλειάς για τούτο τον έρμο τόπο;
Τότε θα δείχναμε ότι σεβόμαστε πραγματικά το αίμα των νεκρών μας.
Ξέρω τον οργισμένο αντίλογο του αναγνώστη. - Μα τι λέει τούτος ο ανόητος! Εδώ δεν βγαίνουμε πέρα μ’ αυτά που παίρνουμε, να δώσουμε κι όλας! Ίσως η απάντηση να ενοχλήσει κάποιους. Άλλωστε ευχάριστες απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 210 δις ευρώ. Οι εργάσιμες μέρες είναι περίπου 230 – 240. Κατά μέσο όρο παράγονται δηλαδή κάπου 900000 ευρώ την ημέρα. Αν λοιπόν αποφασίζαμε να θυσιάσουμε 30 μέρες από τις αργίες μας (104 Σαββατοκύριακα, 22 μέρες άδεια, 10 γιορτές και δεν υπολογίζω και τις «λούφες»), θα είχαμε μια μέση αύξηση στο ετήσιο ΑΕΠ περίπου 27 δις! Και μάλιστα χωρίς να βάλουμε από τη τσέπη μας ούτε ένα ευρώ. [3]
Αν μάλιστα φτάναμε σε τέτοιο σημείο φιλοπατρίας ώστε να χαρίσουμε αυτά τα μεροκάματα στο καταχρεωμένο κράτος, τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο αισιόδοξα! Θα πετυχαίναμε 5 στόχους!
Α) Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε σιγά - σιγά να εξοφλούμε μέρος των χρεών μας.
Β) Θα ανακτούσαμε μέρος της χαμένης μας αξιοπρέπειας.
Γ) Θα κερδίζαμε τον σεβασμό αυτών που μας οικτίρουν σήμερα.
Δ) Θα είχαμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε την βαρύτερη δυνατή ποινή για όποιον αγύρτη πολιτικό καταχραστεί έστω και ένα ευρώ από τον ιδρώτα μας.
Ε) Όλο και κάποιος επενδυτής θα σκέφτονταν: «Ρε, οι Έλληνες αποφάσισαν να δουλέψουν σοβαρά. Αξίζει να επενδύσω στον τόπο τους». Και σιγά – σιγά θα έπαιρνε μπροστά - έστω και αγκομαχώντας – η ατμομηχανή.
Ίσως βέβαια σκεφτεί κάποιος: Μα καλά, λίγο δουλεύω για να δουλέψω κι άλλο; Θα το δούμε κι αυτό.
Σήμερα ζούμε κατά μέσο όρο παραπάνω από 78 χρόνια.
Αυτό μεταφράζεται σε 28470 μέρες ή σε 683280 ώρες.
Ένας εργαζόμενος, έστω ότι εργάζεται 8 ώρες την ημέρα, 230 μέρες το χρόνο για 35 χρόνια. Οι συνολικές ώρες εργασίας του είναι 64400 ώρες.
Δηλαδή ζούμε 683280 ώρες και δουλεύουμε 64400. Κάπου 9,5 % του συνολικού χρόνου που ζούμε!
Αν σκεφτούμε τώρα ότι:
1) Δεν εργάζονται όλοι,
2) Κι αυτοί που εργάζονται, δεν εξαντλούν όλοι ολόκληρη την 35ετία,
3) Αρκετοί «κάνουν» ότι εργάζονται, και πληρώνονται για τη φυσική τους παρουσία, ίσως μάλιστα κάποιοι να πληρώνονται και μόνο για τη φυσική τους ύπαρξη.[4]
τότε το παραπάνω ποσοστό μειώνεται δραματικά. Ναι αλλά θέλουμε και να κοιμηθούμε! Σωστά! Και 227760 ώρες για ύπνο. (Κανονικό οχτάωρο επί 78 χρόνια!)
Και ο χρόνος μαθητείας;
Κι αυτό σωστό. 6 χρόνια Δημοτικό, 3 Γυμνάσιο, 3 Λύκειο και 6 πανεπιστήμιο, σύνολο 18 χρόνια (απλόχερα). 230 μέρες το χρόνο, 10 ώρες την ημέρα (αφού οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες μαθητές είναι οι σκληρότερα εργαζόμενοι Έλληνες). Σύνολο ωρών 41400.
(Και βέβαια δεν πάνε όλοι στο Πανεπιστήμιο ούτε όλοι οι μαθητές εργάζονται σκληρά)
Καιρός να σκεφτούμε δυο πράγματα.
α) Πως δαπανούμε τις υπόλοιπες 349720 ώρες.
(683280 – 64400 – 227760 – 41400 = 349720).
Πρόκειται για το 51 % του χρόνου της ζωής μας!
β) Δουλεύουμε παραγωγικά, το πολύ 9,5 % του χρόνου μας και θέλουμε να ζούμε άνετα το 100 %! Μήπως είναι υπερβολική απαίτηση;
Και η ερώτηση που μας τρώει το μυαλό τόση ώρα. Ναι αλλά υπάρχουν κάποιοι που ζουν πολυτελώς και δεν δουλεύουν καθόλου. Μα, . . . αυτούς τους θέλουμε να υπάρχουν.
Αποτελούν το ιδανικό μας γιατί ελπίζουμε κάποτε να γίνουμε σαν αυτούς.
Βλέπετε ο καπιταλισμός δεν επιβιώνει γιατί είναι το καλλίτερο σύστημα.
Επιβιώνει γιατί επιτρέπει στους αφελείς να ονειρεύονται!
* * * * * * * * *
[1] Ήδη (πέραν των άλλων προσβολών) μας πρότειναν να αλλάξουμε και όνομα!. Ο ελληνικής καταγωγής ευρωβουλευτής των Γερμανών Φιλελεύθερων κ. Χατζημαρκάκης εισηγείται να καθιερωθεί ως διεθνής ονομασία της Ελλάδας το "Hellas" αφού το όνομα
"Ελλάδα" στο εξωτερικό συνδέεται με ένα διαλυμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Βέβαια το «Hellas» ελάχιστα διαφέρει από στο γαλλικό «Helas» που σημαίνει «αλλοίμονο».
[2] Ευτυχώς που τέλειωσαν οι πόλεμοι γιατί αλλιώς, με το μυαλό που κρατάμε θα βρίσκαμε αφορμή για χορούς και για πανηγύρια όλο το χρόνο.
[3] Αναγνωρίζω ότι τα μεγέθη ΑΕΠ και μέρες εργασίας δεν είναι ακριβώς ανάλογα, είναι όμως συναυξανόμενα. Και επί τέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν στρώσουμε τον κωλαράκο μας στη δουλειά, δεν θα βγούμε από την κρίση με τις διάφορες βαρύγδουπες οικονομικές αναλύσεις. Έχω διαβάσει ότι μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί (με πλήρως κατεστραμμένες οικονομίες) εφάρμοσαν κάτι ανάλογο. Η θεαματική τους ανάπτυξη δείχνει αν ήταν σωστό το μέτρο.
[4] Πολλοί από μας έχουμε δει «εργαζόμενους» που δεν αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν. Ίσως μάλιστα να είμαστε κι εμείς μέσα σ’ αυτούς. Αλλά η αυτοκριτική και η αυτοαξιολόγηση δεν φτάνει τόσο βαθειά στον τόπο μας.
Βέβαια το «Hellas» ελάχιστα διαφέρει από στο γαλλικό «Helas» που σημαίνει «αλλοίμονο».
[2] Ευτυχώς που τέλειωσαν οι πόλεμοι γιατί αλλιώς, με το μυαλό που κρατάμε θα βρίσκαμε αφορμή για χορούς και για πανηγύρια όλο το χρόνο.
[3] Αναγνωρίζω ότι τα μεγέθη ΑΕΠ και μέρες εργασίας δεν είναι ακριβώς ανάλογα, είναι όμως συναυξανόμενα. Και επί τέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν στρώσουμε τον κωλαράκο μας στη δουλειά, δεν θα βγούμε από την κρίση με τις διάφορες βαρύγδουπες οικονομικές αναλύσεις. Έχω διαβάσει ότι μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί (με πλήρως κατεστραμμένες οικονομίες) εφάρμοσαν κάτι ανάλογο. Η θεαματική τους ανάπτυξη δείχνει αν ήταν σωστό το μέτρο.
[4] Πολλοί από μας έχουμε δει «εργαζόμενους» που δεν αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν. Ίσως μάλιστα να είμαστε κι εμείς μέσα σ’ αυτούς. Αλλά η αυτοκριτική και η αυτοαξιολόγηση δεν φτάνει τόσο βαθειά στον τόπο μας.
Ευθύλογοςvacon28@gmail.com