Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Πόσο σίγουρο είναι το μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο ότι δεν θα καταβροχθισθεί;
Αφού
όλα αυτά τα μέτρα που παίρνουν, σίγουρα δεν βοηθούν την
ανταγωνιστικότητα, σίγουρα δεν βοηθούν στην δημοσιονομική εξυγίανση,
σίγουρα βοηθούν στο βάθεμα της ύφεσης που στραγγίζει τα δημόσια έσοδα
ώστε με τη σειρά τους να επιδεινώνουν το δημόσιο χρέος αφού δεν μπορούν
να το εξυπηρετούν, και όλα αυτά για τον αυτονόητο λόγο ότι με μια
πολιτική ΠΟΥ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, όλοι οι παραπάνω
στόχοι αυτοαναιρούνται, γεννάται το.....
εύλογο ερώτημα : περί τίνος λοιπόν
πρόκειται;
Είναι τρελοί οι άνθρωποι;
Η απάντηση είναι μια και είναι απλή.
Οι άνθρωποι είναι πολύ λογικοί.
Εξυπηρετούν το συμφέρον τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το συμφέρον τους δεν είναι να πάρουν ένα 5% τόκο, αλλά να λεηλατήσουν τον δημόσιο ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ…
Ό,τι πρόκειται να χάσουν από τόκους και κεφάλαιο θα το αναπληρώσουν στο πολλαπλάσιο μέσω της λεηλασίας του παραπάνω πλούτου.
Τρελοί συνεπώς δεν είναι. Αν υπάρχουν τρελοί, πρέπει να τους αναζητήσουμε αλλού…
Αυτό
που είναι όμως άξιο απορίας, είναι οι αυταπάτες μέσα στις οποίες ζουν
τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα της χώρας, το λεγόμενο μεγάλο κεφάλαιο…
Αυτοί
οι άνθρωποι πιστεύουν ότι συμπαρατασσόμενοι ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ με τα παγκόσμια
συμφέροντα που πάνε να επιβάλλουν την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση
των κρατών που αποτελούν τον στόχο των επιθέσεών τους, θα καρπωθούν ΚΙ
ΑΥΤΟΙ ανάλογα οφέλη…
Η
υποψία ότι ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που επιτίθενται, στην Ελλάδα
π.χ., για να μείνουμε στα καθ’ ημάς, δεν έρχονται για να καταπιούν μόνο
τον μικρομεσαίο επιχειρηματικό χώρο, μα έχουν ως στόχο ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ
ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, αυτό, ως φαίνεται, δεν τους περνά καθόλου απ’
το μυαλό…
Ίσως να πιστεύουν ότι θα είναι ΚΑΙ το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ο μεγάλος ωφελημένος…
Προσωπικά,
όμως, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΞΕΝΗΣ
ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, δεν είναι, μαζί με τον μεγάλο δημόσιο πλούτο,
(αξιοποιημένο και αξιοποιήσιμο, π.χ. το φυσικό αέριο), ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ
ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ, ΚΥΡΙΩΣ Ο ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΣ….
Έχω την αίσθηση ότι το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο ζει μέσα σε ένα κλίμα
ταξικού εφησυχασμού και ταξικού μεγαλοϊδεατισμού, ότι είναι απρόσβλητοι,
ή ακόμα ότι το παιχνίδι γίνεται ΚΑΙ γι΄ αυτούς…
Το παιχνίδι ότι μπορεί να γίνεται ΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΓΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ, μάλλον δεν τους απασχολεί ποσώς…
Διότι,
για να το πω απλά, όσα πρόκειται να φάνε οι διεθνείς τοκογλύφοι από
αυτούς, δεν πρόκειται να φάνε από δέκα εκατομμύρια Ελλήνων, κι αν ακόμα
τους πάρουν το τελευταίο ευρώ…
Και
το τι σημαίνει «μεγάλο κεφάλαιο», «μεγάλο συμφέρον» στην Ελλάδα, ΣΕ
ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ
ΣΥΜΦΕΡΟΝ, δεν έχετε παρά να σκεφθείτε το «μεγαλύτερο όνομα» που σας
έρχεται εδώ στη χώρα μας, βάλτε με το νου σας ένα ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ όσο μεγάλο
κι αν φαντάζεστε ποσό ως ενδεικτικό του πλούτου που αντιστοιχεί στο
πρόσωπο αυτό, ή εν πάσει περιπτώσει στο τζάκι αυτό, και ακολούθως
διαιρέστε το δια του χίλια για να πάρετε μια εικόνα της δύναμης των
ξένων τοκογλύφων που έχουν κάνει κατοχή στη χώρα μας…
Και να το επαναλάβω. Οι ξένοι τοκογλύφοι, για να το πω όσο πιο παραστατικά γίνεται, χέστηκαν για τον 12ο ή τον 13ο
μισθό, χέστηκαν για τις συντάξεις, ή για το 5% επιτόκιο που θα πάρουν…
Όλα αυτά, είναι η προθέρμανση για το κυρίως παιχνίδι, που θα είναι ο
ΜΕΓΑΛΟΣ πλούτος της χώρας, ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ…
Εκεί θα γίνει το μεγάλο φαγοπότι…
Όλα τα υπόλοιπα που συζητάμε στα πλαίσια αυτής της προθέρμανσης, ΕΙΝΑΙ ΨΙΧΟΥΛΑ…
Και
ως γνωστόν, με ψίχουλα μπορεί να ασχολούμαι εγώ, ο γείτονάς μου, ο
απλός λαός, έως τη βαθμίδα της μικρομεσαίας ας πούμε τάξης, αλλά τούτοι
οι παγκόσμιοι παίκτες, με ψίχουλα δεν ασχολούνται… Αυτοί πάνε για τα
μεγάλα κομμάτια της πίτας, εκεί που δεν έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί,
ούτε καν οπτική επαφή με το αντικείμενο… Αυτοί τα ψίχουλα τα μοιράζουν,
δεν τα τρώνε…
Και,
για να το υπενθυμίσω εκ νέου κι αυτό, αυτοί οι άνθρωποι χέστηκαν και
για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Κι όχι μόνο αυτό, μα
για να έχεις ανταγωνιστική οικονομία, πρέπει πρώτα να έχεις αγορά, ΚΑΙ Η
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ, αυτή την αγορά, την στραγγαλίζει μέρα με τη μέρα… Τι
ανταγωνιστικότητες ονειρεύονται; (Αναφέρομαι εδώ στους δικούς μας τους
φιλομνημονιακούς –όσοι έμειναν τέλος πάντων)… Τι ανταγωνιστικότητα
μπορεί να έχει μια αγορά πραγματικό πτώμα; Κι εκτός αυτού τι λέμε τώρα;
Ότι έρχονται οι ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΞΕΝΩΝ ΑΓΟΡΩΝ και τους έπιασε ο
καημός πώς θα προσθέσουν στην παγκόσμια αγορά ένα ακόμα ανταγωνιστή
τους, πώς δηλαδή θα μειώσουν το δικό τους κομμάτι στη πίττα για να το
καρπωθούν άλλοι, π.χ. μια αυριανή ανταγωνιστική ελληνική αγορά, και
μεθαύριο να προστεθεί και η πορτογαλική, και η ιρλανδική, και η
ισπανική, και πάει λέγοντας; Είπαμε μας «αγαπάνε», για να μας «σώσουνε»
ήρθανε, αλλά τόσο πια μεγάλες αγάπες που μοιράζουν κομμάτια πίτας, ΤΑ
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ;
Έλεος! Έλεος!
Βάλτε κάποιοι αυτό το ρημάδι να δουλέψει…
Δεν πάνε οι άνθρωποι να μας κάνουμε Νορβηγία ή Ελβετία…
Ινδία πάνε να μας κάνουν…