Να πιάσουμε πάτο; Οχι ευχαριστώ

Η Γερμανία είναι για την Ελλάδα, ειδικά στη σημερινή ιστορική και οικονομική περίοδο, ο διασώστης  ή ο δυνάστης της, ανάλογα με τη σκοπιά που καθένας βλέπει το ελληνικό πρόβλημα.

Όμως, είναι Γερμανοί αυτοί που τα τελευταία δυο χρόνια έχουν κάνει τις πιο καίριες διαπιστώσεις για τα αίτια και τα αποτελέσματα της κρίσης. Οι πιο πρόσφατες έγιναν από την έγκυρη εφημερίδα Suddeutsche Zeitung υπό τον τίτλο «Η ατυχία του......

να είσαι Ελληνας» (ίσως αυτός ο τίτλος να είναι το μοναδικό λάθος του άρθρου της).

Γράφει ο αρθρογράφος της: «Το πρώτο από τα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας ετοιμάστηκε πριν από ενάμισι χρόνο, αλλά τα πακέτα αυτά δεν κατάφεραν να σώσουν κανέναν. Απεναντίας η κατάσταση στη χώρα χειροτερεύει μήνα με το μήνα». Και συνεχίζει: «Μοιραίο και θεμελιώδες λάθος ήταν ότι τα μέτρα αυτά έχουν αποδειχθεί προ πολλού ως αντιπαραγωγικά και η χώρα κοντεύει να αυτοκαταστραφεί από  την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας».

Δεν αθωώνει την Ελλάδα και τους πολιτικούς της η γερμανική εφημερίδα. Κάθε άλλο, αφού διαπιστώνει ότι η κρίση και τα χρέη είναι σύμπτωμα της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Και αυτή δεν πρόκειται να περάσει, αν δεν μπορέσει να εξυγιάνει το  ανύπαρκτο και διεφθαρμένο κράτος. «Ο κρατικός μηχανισμός έχει μόνο την ικανότητα να σαμποτάρει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης», αναφέρει.

Ιδού, λοιπόν, το καίριο πρόβλημα και η λύση του. Οι ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν αυτόν τον μηχανισμό. Και  οι ευρωπαίοι  πρέπει να αλλάξουν τη συνταγή διάσωσης, ώστε να μη γίνει συνταγή ολοκληρωτικής καταστροφής.  Από το «πρέπει» ως την υλοποίηση του στόχου η απόσταση είναι, δυστυχώς, μεγάλη. Όμως, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να ελπίζουμε;

Ακούμε συχνά ότι, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα,  πρέπει «να πιάσει πάτο», ώστε να έχει ελπίδες να αρχίσει η ανάκαμψη. Το συμπέρασμα αυτό κρύβει μεγάλη δόση αλήθειας, με τη σκέψη ότι «δεν πάει παρακάτω».

Όμως, στη  δική μας περίπτωση μπορεί να κρύβει έναν θανατηφόρο κίνδυνο: η χώρα να βρεθεί μεν στον πάτο, αλλά να μην καταφέρει να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Να πνιγούμε, δηλαδή, όλοι μαζί. Γι’ αυτό ο κατήφορος πρέπει να σταματήσει ΤΩΡΑ. Το 2012 πρέπει να είναι το έτος της πάση θυσία ανασυγκρότησης, ώστε η χώρα να βγει από το σπιράλ του θανάτου «διαρκής λιτότητα-ύφεση-ανεργία».
Για να μη πάμε-και  μείνουμε- στον πάτο.