Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Το ταγκό του θανάτου…
«Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς, και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.»
Το
ταγκό είναι ένας χορός ερωτικός, γεμάτος πάθος… Ο έρωτας όμως και το
πάθος, όταν η ισορροπία ξεφεύγει, και όταν η αγκαλιά γίνεται μια παγίδα
που σου δυσκολεύει την αναπνοή, τότε πληγώνουν και μερικές φορές
γίνονται θανατηφόροι… Το ταγκό, είναι ένας χορός και ένα πάθος, που
δίνουν ζωή, διότι, εξόν από συναίσθημα που αποπνέουν οι ..........
χορευτές, εδώ το
αγκάλιασμα του κάθε παρτενέρ είναι τόσο όσο πρέπει…
Όταν
τούτη η σωστή απόσταση και η ισορροπία δεν υπάρχει, κι όταν ο
εναγκαλισμός γίνεται τόσο πιεστικός που σου κόβει την ανάσα, τότε,
τούτος ο χορός, μπορεί να μετατραπεί σε χορό θανάτου…
Η
Ελλάδα, εδώ και μερικές δεκαετίες χορεύει τούτο το ταγκό με τον πιο
πιστό θαυμαστή και ορκισμένο «υπηρέτη» της : το Πολιτικό Σύστημα…
Όλα
είχαν αρχίσει σχεδόν ειδυλλιακά… Το ζευγάρι φαίνονταν «ταιριαστό» και
σχεδόν αποτελούσαν τους ιδανικούς παρτενέρ ο ένας για τον άλλον…
Αλλά, κάποια στιγμή, η ισορροπία σε τούτο το ταγκό, χάθηκε…
Ο εναγκαλισμός του Πολιτικού Συστήματος, έγινε τόσο σφιχτός, που κατάντησε επικίνδυνος για τη ζωή της…
Η Ελλάδα, αρχίζει εξαιτίας τούτης της κατάστασης να χάνει τις αισθήσεις της, όχι όμως ακόμα ολότελα…
Ο
παρτενέρ της δεν την σφίγγει τόσο όσο χρειάζεται για να μη σωριαστεί
κάτω κάνοντας τις ομολογουμένως δύσκολες φιγούρες ενός τεχνικά
απαιτητικού χορού, μα τη σφίγγει τόσο, λες και υπάρχει μια πρόθεση να
της κάνει κακό…
Το ταγκό, έχει μετατραπεί σχεδόν σε χορό θανάτου…
Γιατί άραγε;
Η Ελλάδα αντιδρά…
Μα,
όλοι εκείνοι που όταν άρχιζε ο χορός, με τις καλύτερες των προϋποθέσεων
να είναι ένα χαρούμενο πάρτι, αποτελούσαν το κοινό που απολάμβανε το
χορό του ζευγαριού, χάθηκαν, και τη θέση τους τη πήραν άλλοι, ξένοι, που
μάλλον περιμένουν με ανυπομονησία το «μοιραίο»… Το ελπίζουν, αν όχι
προσεύχονται γι΄ αυτό… Τούτοι οι ξένοι φορούν άσπρες ποδιές και λένε ότι
είναι γιατροί… Ήρθαν λένε να βοηθήσουν την Ελλάδα, γιατί πληροφορήθηκαν
πως ο παρτενέρ της κινδύνευε να τη πνίξει στην αγκαλιά του…
Και ανέθεσαν τη θεραπεία της, στον ΙΔΙΟ παρτενέρ….
Αλλά, η Ελλάδα επιμένει να είναι ζωντανή…
Είναι περισσότερο ανθεκτική από όσο ήλπιζαν…
Και
ανησυχούν μήπως τελικά, με κάποιο τρόπο, μπορέσει και απεμπλακεί απ’
τον καλοσχεδιασμένο θανατηφόρο εναγκαλισμό του παρτενέρ της…
Και όσο το «μοιραίο» δεν συμβαίνει, τόσο ατονεί και η δύναμη του θανατηφόρου αυτού εναγκαλισμού…
Ο χορός, δεν έχει ακόμα τελειώσει…