Όμως μακριά από τις κάμερες και τη «βιτρίνα» της πρωτεύουσας, στις μικρότερες πόλεις και τα χωριά, οι άνθρωποι στερούνται τα βασικά αγαθά, φτάνουν στο σημείο ακόμη και να πεθαίνουν από την πείνα, ανέφεραν εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και πρόσφυγες που κατάφεραν να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Το σύστημα κεντρικής διανομής τροφίμων έχει καταρρεύσει και οι κακές καιρικές συνθήκες κατέστρεψαν πολλές σοδειές, αφήνοντας τη χώρα να εξαρτάται από την εξωτερική βοήθεια...
«Η διανομή τροφίμων στην Πιονγκγιάνγκ δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν της υπόλοιπης χώρας γιατί (η πρωτεύουσα) είναι η βιτρίνα της Βόρειας Κορέας», εξήγησε ο Γεόμ Κουνάγκ-Τζιν, ένας εξόριστος στη Νότια Κορέα που βοηθά τους λιποτάκτες της Βόρειας. «Στην Πιονγκγιάνγκ οι άνθρωποι παίρνουν κάτι, σε άλλες περιοχές η διανομή έχει σταματήσει εντελώς. Οι άνθρωποι στρέφονται στη μαύρη αγορά για να επιβιώσουν», πρόσθεσε.
Τη δεκαετία του 1990, κατά τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον Κιμ Γιονγκ-Ιλ, ένας τρομερός λιμός στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες Βορειοκορεάτες, σε μια εποχή που η χώρα χρηματοδοτούσε τις έρευνες για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων. Ακόμη και σήμερα τα τρόφιμα σπανίζουν. «Κανείς δεν τρώει τρία γεύματα την ημέρα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να φάνε τουλάχιστον μία φορά», είπε ο Λι Χάε-Γιουνγκ, ο πρόεδρος της Ένωσης Βορειοκορεατών Προσφύγων. «Οι μισοί από τους φίλους μου που έμειναν εκεί είτε πέθαναν από την πείνα είτε έχουν καταντήσει ανάπηροι, δεν έχουν ούτε δόντια», τόνισε.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, έξι εκατομμύρια άνθρωποι - δηλαδή το ένα τέταρτο του πληθυσμού- χρειάζεται κατεπειγόντως επισιτιστική βοήθεια.
Ο Τζόναθαν Ντάμοντ, του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος, επισκέφθηκε φέτος της Βόρεια Κορέα. Είδε ένα παιδάκι τεσσάρων ετών, τόσο αδύναμο που δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο και εφτάχρονους μαθητές, τόσο υποσιτισμένους που δεν μπορούσαν ούτε να παίξουν έξω. «Οι καθημερινές μερίδες φαγητού μειώθηκαν σε μερικές πατάτες κατ' άτομο, το ένα τρίτο απ' ότι ήταν στο παρελθόν», σημείωσε.
Οι «Καλοί Φίλοι», μια μη κυβερνητική οργάνωση που εδρεύει στη Σεούλ, διαβεβαιώνουν ότι πολλοί χωρικοί τρώνε μόνο χυλό από χόρτα. Όμως συχνά τα παιδιά δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα τα αγριόχορτα και τα άχυρα-που τα ανακατεύουν με καλαμπόκι, όταν έχουν- και πεθαίνουν.
Οι κάτοικοι υποφέρουν επίσης από έλλειψη θέρμανσης, κάτι που μετατρέπει σε εφιάλτη το βαρύ χειμώνα.
«Στην Πιονγκιάγνκ υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα για δύο ώρες την ημέρα, στην υπόλοιπη χώρα καθόλου», υποστήριξε ένας πρόσφυγας που συμμετέχει στις εκπομπές του Ανοιχτού Ραδιοφώνου για τη Βόρεια Κορέα. Μερικές φορές οι κάτοικοι αναγκάζονται να κάψουν τα έπιπλά τους για να ζεσταθούν.
Τη δεκαετία του 1960 η Βόρεια Κορέα ήταν πιο πλούσια από τη Νότια, όμως η κατάσταση αντιστράφηκε τη δεκαετία του 1990, όταν σταμάτησε η βοήθεια από την πρώην ΕΣΣΔ. Σήμερα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Βόρεια Κορέα είναι περίπου 20 φορές μικρότερο από αυτό της Νότιας. Το 2009 η κυβέρνηση έκανε μια απότομη αναπροσαρμογή του νομίσματός της που όμως αποδείχτηκε καταστροφική καθώς οι πολίτες φτώχυναν ακόμη περισσότερο.
Το καθεστώς ακολουθεί επίσης μια πολιτική καταστολής με αποτέλεσμα μόνο την τελευταία δεκαετία να έχουν οδηγηθεί σε στρατόπεδα 200.000 αντικαθεστωτικοί, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Η οργάνωση υποστηρίζει ότι οι κρατούμενοι σε αυτά τρώνε ποντίκια και σπόρους που βρίσκουν στα περιττώματα των ζώων.
Βίντεο που τράβηξε κρυφά το 2010 ένας Βορειοκορεάτης δημοσιογράφος που εργαζόταν για το ιαπωνικό περιοδικό Rimjingang, έδειχνε μια αδύνατη, 23χρονη κοπέλα να μαζεύει χορτάρια. Όταν ο δημοσιογράφος την ρώτησε τι τρώει, εκείνη απάντησε απλά: «τίποτα» . Λίγους μήνες αργότερα, βρέθηκε νεκρή.