Η εργασιακή εφεδρεία είναι η εκδοχή της ανθρωποφαγίας που εδώ και πολλούς – πολλούς μήνες ζουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το αποτέλεσμα είναι και στις δύο περιπτώσεις ότι υπάρχουν θύματα, ωστόσο το νόημα της εργασιακής εφεδρείας δεν περιορίζεται στην “δημοσιονομική εξυγίανση”. Πάρτε το ελληνικό Δημόσιο και δείτε, ποιό είναι το πραγματικό του πρόβλημα; Μήπως ότι είναι σπάταλο; Όχι. Γιατί αυτό σε άλλες εποχές δεν ήταν καν (τόσο μεγάλο) πρόβλημα, ενώ θεωρητικώς αυτή η σπατάλη συνδέεται (και) με μία κακώς εννοούμενη “κοινωνική πολιτική” - αν ........
δεχθούμε ότι οι πολιτικοί που το διαμόρφωσαν είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και αυτή την παράμετρο. Στο μπροστινό μέρος, βεβαίως, είχαν την εξαργύρωση των διορισμών με ψήφους...
Το πραγματικό ζητούμενο για το ελληνικό Δημόσιο δεν είναι να λιγοστέψουν οι υπάλληλοι και να περικοπούν τα κονδύλια της μισθοδοσίας. Το πραγματικό ζητούμενο είναι να αλλάξει η λογική και η δομή του, να εισαχθεί η έννοια της αξιολόγησης και της – όχι μόνο κατ' όνομα – αξιοκρατίας. Να αντιμετωπιστεί ο ιός της ρουσφετολογίας, του κομματισμού και της ανεξέλεγκτης σπατάλης.
Η εργασιακή εφεδρεία είναι μία πρώτη δοκιμασία, ένα τεστ. Είναι η πρώτη ευκαιρία στην ιστορία του ελληνικού Δημοσίου να αυτο-αξιολογηθεί. Να καθίσει κάτω και να δει από μόνο του, πού έχουν γίνει τα λάθη. Πού υπάρχει πραγματικά περιθώριο για περικοπές προσωπικού. Να λειτουργήσει, ίσως για πρώτη φορά, με αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης αναγκών και εργαζομένων και να αποφασίσει, ξεχνώντας κομματικές ταυτότητες και “γνωριμίες”. Αν επρόκειτο για ιδιωτική επιχείρηση, θα λέγαμε απλά ότι έφτασε η ώρα να αυτο-εξυγιανθεί.
Τα στοιχεία που έχουν στείλει μέχρι στιγμής υπηρεσίες και οργανισμοί στο υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης, παραπέμπουν σε φιάσκο. Για κάθε 10 υπαλλήλους που αποχώρησαν το 2011 από την υπηρεσία τους, μόνο ένας οδηγήθηκε σε καθεστώς προσυνταξιοδότησης. Ταυτόχρονα, ο ΟΟΣΑ κρούει τον κώδωνα σε μία έκθεση που δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα “Die Welt” (φαντάζομαι, όχι τυχαία), επισημαίνοντας τον πλημμελή έλεγχο της κυβέρνησης σε ανώτατα στελέχη του Δημοσίου, την έλλειψη επικοινωνίας για καθημερινά ζητήματα μεταξύ υπαλλήλων και – το “κερασάκι στην τούρτα” - καταλογίζοντας ευθύνες σε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ για σύσταση ανύπαρκτων τμημάτων και οργανισμών, όπου έπαιρναν θέσεις επί σειρά ετών οι “ημέτεροι”.
Τα δύο μεγάλα κόμματα συμφώνησαν ότι ο Λουκάς Παπαδήμος είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να “κλειδώσει” την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Μέρος της αποτελεί και η εργασιακή εφεδρεία, καθώς το μέγεθος και η έλλειψη αποτελεσματικότητας του ελληνικού Δημοσίου θεωρείται – και όχι άδικα, νομίζω – ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. O Λ.Παπαδήμος με την μεταβατική του κυβέρνηση αναλαμβάνει να την διεκπεραιώσει. Να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Η ευθύνη, όμως, δε μπορεί να πέσει μόνο στους δικούς του ώμους. Η ευθύνη ανήκει και πρέπει να αναληφθεί από (όλα) τα κόμματα. Ας μη νομίζουν, ότι όλοι εμείς δεν το καταλαβαίνουμε.