Η σωτηρία της χώρας και η πόρτα του φρενοκομείου

Η κυβέρνηση Παπαδήμου φαίνεται υπονομευμένη από την αρχή. Πρώτον, διότι οι δυο βασικοί συνεταίροι, ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, δεν θέλουν να πετύχει, για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους ο καθένας. Δεύτερον, διότι τα προβλήματα που της έχουν φορτώσει είναι τέτοια που είναι ανθρωπίνως αδύνατον ο νέος πρωθυπουργός να τα βγάλει πέρα.

Ωστόσο, αυτή η απαισιόδοξη διαπίστωση μπορεί να αλλάξει. Οι δυο συνεταίροι είναι, πλέον, αποδυναμωμένοι. Περισσότερο ο Παπανδρέου, ο οποίος «κανονικά» πρέπει να πάει στο σπίτι του, αν δεν θέλει να γίνει ο μοιραίος άνθρωπος και για το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του. Βάζουμε εισαγωγικά στη λέξη «κανονικά», διότι ο τέως πρωθυπουργός- αν και μας είχε φλομώσει με τις.........

διακηρύξεις για νεωτερισμό και αντιεξουσιασμό- τις τελευταίες ημέρες συμπεριφέρθηκε σαν πολιτευτής, που θέλει να διασώσει την καρέκλα του. Και η «παιδική χαρά» που τον περιβάλλει είναι ικανή να τον πείσει να προσπαθήσει να επανέλθει. Ελπίζουμε όλοι οι άλλοι να τον πείσουν για το αντίθετο.

Ο Σαμαράς, από την άλλη, με την πρεμούρα που έχει να γίνουν γρήγορα εκλογές, θα κάνει το παν ώστε η κυβέρνηση Παπαδήμου να αποτύχει. Δεν θα το κάνει ευθέως ο ίδιος, δεν τον παίρνει, αλλά έχει γύρω του πλήθος «μουτζαχεντίν», που έχουν ήδη αναλάβει αυτό το «θεάρεστο» έργο.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να επιβιώσει μια κυβέρνηση υπό αυτούς τους όρους;

Πρώτον, αν στα δυο κόμματα που την στηρίζουν υπάρχουν δυνάμεις ικανές να αντισταθούν στους άλλους, οι οποίοι έχουν ήδη αρχίσει το πριόνισμα.

Δεύτερον, αν ο νέος πρωθυπουργός καταφέρει, έστω με τόσες αντιξοότητες, να τα φέρει βόλτα στους τρεις και κάτι μήνες που του απομένουν. Και αυτό θα το πετύχει υπό δυο απαράβατους όρους:

- Οτι δεν θα επιβάλει κανένα νέο φόρο. Και

- Οτι θα πείσει την Μέρκελ και τον Σαρκοζί να χαλαρώσουν κάπως την πίεση, ώστε να μπορέσει ο ίδιος να δημιουργήσει ένα σημαντικό απόθεμα εμπιστοσύνης μεταξύ των κυβερνώντων και της κοινής γνώμης. Προς τούτο πρέπει να τους εξηγήσει ότι αν, υπό τη δική τους ασφυκτική πίεση, η κυβέρνησή του αποτύχει, στην Ελλάδα θα χαθεί εντελώς ο έλεγχος. Διότι δεν θα υπάρχει ελπίδα.

Αν αποτύχει αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας, ποια άλλη θα πετύχει μετα τις εκλογές; Τα σημερινά μεγάλα κόμματα θα είναι αποδυναμωμένα και αναξιόπιστα. Τα κόμματα της Αριστεράς, που μπορεί να βγουν ενισχυμένα, έχουν εντελώς διαφορετικές επιδιώξεις και δεν μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ακόμη, όμως, κι αν μπορέσουν, η λύση αυτή θα είναι δραστική και δραματική ταυτόχρονα, καθώς η χώρα θα αποχωρήσει (είτε εθελοντικά είτε θα την αναγκάσουν) από την Ευρωζώνη.

Για τους λόγους αυτούς η επιτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ακόμη και οι αντίπαλοί της, που θέλουν η χώρα να έχει ομαλές εξελίξεις, πρέπει να εύχονται να τα καταφέρει.

Η σωτηρία της ψυχής (και της καρέκλας) ορισμένων μπορεί να είναι «μεγάλο πράγμα», που λέει και το τραγούδι. Όμως, η σωτηρία της χώρας είναι απείρως μεγαλύτερο.

Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή αν δεν σωθεί η ψυχή (και η καρέκλα) ορισμένων, λίγο το κακό. Θα πάνε πρώτα σε ψυχίατρο και μετά στο σπίτι τους. Στη δεύτερη, όμως, δηλαδή αν δεν σωθεί η χώρα, θα ανοίξει, για τους συντριπτικά περισσότερους, η πόρτα του φρενοκομείου.