Προσοχή: Ανοιχτή δεξιά στροφή!

Γράφει ο Βαγγέλης Λιακόγκονος

     Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να οδηγεί, μια είναι η –αδικαιολόγητη, ίσως, μα- κύρια φοβία μου: οι στροφές. Πάντα απέφευγα τις διαδρομές που επεφύλασσαν μεγάλες, «ανοιχτές» στροφές. Μου δημιουργούν ανασφάλεια, αίσθηση απώλειας ελέγχου και επερχόμενου κινδύνου.

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα τον απαραίτητο διαχωρισμό σε αριστερές και δεξιές, πάντα όμως «ανοιχτές», μιας και οι παρωπίδες δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην όποια πολιτική οπτική ή τοποθέτηση. Μέχρι ενός σημείου, όμως…

Αφορμή, προφανώς, η σύνθεση της.......
μεταβατικής συγκυβέρνησης των δύο «παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας» που ολοένα χάνουν αξιοπιστία, προτίμηση και κατά συνέπεια δυναμική, αλλά και της παράταξης που εκφράζει, εδώ και 12 περίπου χρόνια την «πάλη ενάντια στον αφελληνισμό».

Συμβολή στον παραπάνω διαχωρισμό, είχαν φυσικά και οι αριστερές ιαχές, τρεις στον αριθμό, που όμως, σε συνέχεια του δρόμου που χάραξε ο δικομματισμός, φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων αρνούμενες να συμμετάσχουν έστω και συμβολικά στην -προσωρινή, επιφορτισμένη με συγκεκριμένο έργο- κυβέρνηση, προεδρευόμενη από άνθρωπο που δεν έχει καταγράψει, τουλάχιστον ακόμη, πολιτικά χιλιόμετρα. Όλα τα παραπάνω, σε μια περίοδο που δεν διακυβεύεται απλώς το μέλλον της χώρας, αλλά (πλέον) και το διεθνιστικό πλαίσιο συνεννόησης των κρατών -μελών της Ευρωζώνης.

Συνοψίζοντας, Κ.Κ.Ε, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΔΗΜ.ΑΡ επέλεξαν να σταθούν απέναντι και όχι δίπλα στην κυβέρνηση συνεργασίας, ακόμη και εν μέσω αυτών των εξελίξεων, απλά επειδή έτσι είθισται -λες και πρόσφατα έλαβαν τέτοια εντολή από τους ψηφηφόρους τους μέσω κάποιου οιονεί δημοψηφίσματος.

Αντίθετα, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ), εκφραστής μιας -κατά πολλούς- «ακροδεξιάς φωνής», συμμετέχει στην κυβέρνηση, γεγονός που επαναφέρει στη μνήμη τρομακτικές εικόνες από τη δράση στελεχών του. Η άμετρη αλληλοϋποστήριξη του σημερινού υπουργού Υποδομών Μάκη Βορίδη με τον ακροδεξιό ηγέτη του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου Ζαν-Μαρί Λεπέν, ανασύρεται από το αρχείο για να υπενθυμίσει θέσεις και κοινές υπογραφές σε «ντουέτα εθνικοφροσύνης».

Η προώθηση –μεταξύ άλλων- του συγγράμματος με τίτλο «Ελληνική Δημιουργία Υπεροχής και Γραικύλοι», αλλά και δηλώσεις του τύπου «ο Έλλην τις ώρες του κινδύνου είναι μπετόν αρμέ» από τον υφυπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, στοιχειώνουν το κόμμα που, κατά τα άλλα, πρωτοστάτησε στο σχηματισμό κυβέρνησης για τη διάσωση της χώρας.

Φαίνεται ότι πήραμε μια απότομη εθνική στροφή, μάλλον «μονόμπαντα», σίγουρα χωρίς να ερωτηθούμε και, πάντως, χωρίς να το προτιμάμε στην πλειονότητά μας.

Τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει;

Ιδανικά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να περιλαμβάνει όλες ανεξαιρέτως τις ενεργές πολιτικές παρατάξεις, ώστε να επιμεριστούν μερίδια ευθύνης σε επερχόμενα σφάλματα και καρποί επιτυχίας σε ενδεχόμενες κατακτήσεις. Ειδάλλως, θα ήταν προτιμότερη μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, επιστημόνων από ποικίλα πεδία, σε κάθε περίπτωση αυστηρά μη επαγγελματιών πολιτικών -λόγω «πρότερου μη έντιμου βίου».

Η δυναμική της κυβέρνησης συνεργασίας δεν θα πρέπει να εξαντλείται στην διαπραγματευτική ισχύ του τεχνοκράτη επικεφαλής της, από κοινού με «όσα κόμματα προτιμούν να συνεισφέρουν».

Το γαλανόλευκο αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε μια κούρσα με «πίστες» την εκταμίευση, την ανάκτηση αξιοπιστίας, την επανάκτηση εμπιστοσύνης. Στην απόπειρα αριστερής στροφής το «τιμόνι» κλειδώνει αυτομάτως, ο δε κατασκευαστής καλείται να λογοδοτήσει.

Στρίβοντας δεξιά, κάπου πήραμε «ανοιχτή» τη στροφή, με άγνωστες προς το παρόν επιπτώσεις.

Άραγε, θα υπάρχει μπλόκο στην Καλλιρόης;