Τα έμαθες πατέρα του Γιώργου; Ο γιος σου μέσα από μια συρραφή ομιλιών του παρελθόντος, μέσα από την παραμυθία της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ και μέσω μιας υπερβατικής ηθικολογίας και πατριδοκαπηλίας με σαφή ίχνη κινδυνολογίας και υπαινιχτικής υποσχεσιολογίας, ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης για να διαχειριστεί την ανασφάλεια και την απορρύθμιση που ο ίδιος προκάλεσε στην κοινωνία.
Εκφωνώντας μία απολύτως ασυνάρτητη ομιλία από του βήματος της βουλής, έμοιαζε να απευθύνεται ως super star μιας πτωχευμένης χώρας στο διεθνές κοινό κι όχι στον Έλληνα πολίτη, τον οποίο οι ..........
κυβερνητικές αποφάσεις οδηγούν καθημερινά σε μεγαλύτερη απελπισία και αδιέξοδο.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, προσβάλλοντας κάθε νοήμονα άνθρωπο που γνωρίζει ή/και βιώνει την ελληνική κρίση, απηύθυνε την πλέον ανούσια και παράλληλα τρομοκρατική ομιλία που έχει ποτέ εκφωνηθεί στην βουλή στο πλαίσιο της διαδικασίας ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ζήτησε την εμπιστοσύνη της βουλής για να δρομολογήσει αορίστως εξελίξεις με στόχο την συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Όμως και το «εθνική» υπονόμευσε με τα λεγόμενά του και την «ενότητα» διασκέδασε προβάλλοντας την κυβέρνησή του ως τον μοναδικό φορέα «υπευθυνότητας» και ηρωισμού στην ανάληψη του πολιτικού κόστους.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο γιος του Ανδρέα. Παπανδρέου έδειξε να μην έχει ίχνος συνείδησης για τα σφάλματά του, τόσο στην επιδίωξη δημιουργίας του ατομικού μηχανισμού, που μόνον η κυβέρνησή του - σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών της ευρωζώνης που βρέθηκαν επίσης στο φάσμα της πιστωτικής κρίσης - ο οποίος (μηχανισμός) αποτέλεσε το οικονομικοθεσμικό αίτιο της κοινωνικής απορρύθμισης και οικονομικής κατάρρευσης, όσο και για τις τραγικές αντιφάσεις και ανακολουθίες σε ότι αφορά στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, που τελικά καταλήγουν στην τυπική χρεοκοπία μέσα στο άγνωστο και με βάρκα μία ιδιαίτερα επαχθή μορφή επιτήρησης, που καταλύει όχι απλώς την λαϊκή κυριαρχία, αλλά και κάθε έννοια πολιτικού ανταγωνισμού για την επανάκτησή της.
Τα νέα, πατέρα του Γιώργου, δεν είναι καθόλου καλά για τον γιό σου που δήλωσε απόψε ότι δεν είναι επαγγελματίας της πολιτικής, όχι για να δικαιολογήσει τους απίθανους ερασιτεχνισμούς του ως πρωθυπουργός, αλλά για να υπονοήσει τον αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα της εξουσίας του. Προφανώς τον δίδαξες ότι αν είσαι επαγγελματίας λαοπλάνος έχεις δικαίωμα να αρνείσαι μετά από τριαντατόσα χρόνια και την μοναδική επαγγελματική σου υπόσταση, δίχως μάλιστα να ανησυχείς για τα γέλια που προκαλείς στο διεθνές κοινό σου.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, Ανδρέα Παπανδρέου, τα νέα δεν είναι καθόλου καλά και για το κόμμα που ίδρυσες. Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει συνεταίρους στην υιοθέτηση μιας διαδικασίας πτώχευσης του κράτους και φτωχοποίησης της κοινωνίας, δεν διστάζει να γίνεται φορέας του πλέον αντιδραστικού πολιτικού ρόλου, ο οποίος ούτε ως φάρσα πλέον της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο γιος σου έριξε απόψε στα ξώφαλτσα και δυο κορώνες που συνδέονται με τις εκκρεμότητες της εξωτερικής μας πολιτικής, τις οποίες προφανώς φύλαγε στο συρτάρι του για αν τις χρησιμοποιήσει ως πυροτέχνημα στην επιχειρηματολογία του για την συγκρότηση μιας κάποιας «οικουμενικής κυβέρνησης». Όχι, δεν πρόκειται περί καιροσκοπικής πολιτικής λογικής, αλλά απλώς για εξευτελιστική λογική που δεν θα υιοθετούσε κανείς σύγχρονος πολιτικός. Όχι, Ανδρέα Παπανδρέου, ο γιος σου δεν έμαθε τίποτα περισσότερο τόσα χρόνια πέρα από τα κόλπα που του δίδαξες, τις γλοιώδεις δημόσιες σχέσεις και δέκα νεοφιλελεύθερα τσιτάτα του συρμού. Έμαθε ασφαλώς να προφέρει και τις λέξεις «συναίνεση», «αξιοκρατία», «διαφάνεια» και «διαβούλευση», καθώς και «οικονομικά συμφέροντα που τον πολεμούν», αλλά ποτέ δεν κατάλαβε το πολιτικό περιεχόμενό τους. Μάλλον είναι πολύ προχωρημένα αυτά τα πράγματα για έναν απολύτως αγνό, αθώο, αγαπησιάρη, τρυφερό, αλτρουιστή, ανιδιοτελή πατριώτη, στον οποίο δεν κληροδότησες τίποτα περισσότερο από το όνομά σου για να τον ταλαιπωρεί.
Ο γιος σου, Ανδρέα Παπανδρέου, σήμερα στην βουλή έδειξε να νοιώθει ότι θέλει να απελευθερωθεί από την οικογενειοκρατία που τον καταδυναστεύει, όπως και από τον πρωθυπουργικό θώκο, ο οποίος φαντάζει σε αυτόν ως καρέκλα κολλημένη στα πισινά του, που πολύ θα ήθελε να απομακρύνει, καθώς, όπως δηλώνει, δεν του αρέσει να είναι κολλημένος σε καρέκλες, αλλά προς το παρόν δεν δύναται διότι δεν συναινεί ο Σαμαράς! Ο κ. Σαμαράς, δηλαδή, διαθέτει το remover, το οποίο ο μίζερος αρνήθηκε να προσφέρει σε έναν έντιμο πρωθυπουργό που ζήτησε απόψε την εμπιστοσύνη της βουλής για την συγκρότηση μιας διαφορετικής κυβέρνησης από την δική του. Αυτό κι αν είναι πολιτική υπέρβαση, Ανδρέα!! που μάλλον δεν θα μπορούσες να την φανταστείς για το κόμμα σου. Είναι υπέρβαση όχι απλώς του συντακτικού νομοθέτη, τον οποίο μεταξύ μας, ούτε εσύ σεβόσουν, αλλά και κάθε γνωστής αντίστοιχης Δυτικής κοινοβουλευτικής πρακτικής. Ήταν πάντως μία αναμενόμενη υπέρβαση που ακολούθησε την προηγούμενη υπερβατική λογική του γιου σου και πρωθυπουργού, που αναπαρέστησε την πτώχευση της χώρας ως σωτηρία από την χρεοκοπία και την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας ως ευκαιρία αναδιοργάνωσης όλων αυτών που το κόμμα σου σε συνεργασία με την ΝΔ, με επιμέλεια και ιδιαίτερη πελατειακή ευθύνη οργάνωσε για δύο σχεδόν γενιές.
Πάντως, πατέρα του Γιώργου Παπανδρέου, ο κανακάρης σου κατάφερε να πείσει τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κερδίζοντας απόψε την εμπιστοσύνη τους με τον εμπνευσμένο λόγο του – τον οποίο προφανώς δεν θεώρησαν καθόλου υπερβατικό ούτε ασυνάρτητο, ούτε θεατρικό, ούτε «ανυπόστατο» και παρελκυστικό – ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες διερεύνησης των δυνατοτήτων συγκρότησης μιας κυβέρνησης συνεργασίας, σε κάθε περίπτωση πολύ περιορισμένης πολιτικής ισχύος. Στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι να κάνει την «βρώμικη δουλειά», δηλαδή να φροντίσει για την κύρωση της νέας Συμβάσεως χρεοστασίου και των συμπαραμαρτούντων, για να καταλήξει μετά την ψήφιση της δανειακής σύμβασης, σε εκλογές τον Φεβρουάριο, όπως διευκρίνισε ο αρμόδιος επί των διευκρινίσεων των πρωθυπουργικών αποφάσεων, αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος. Άρα, πατέρα του Γιώργου, καλά έπαιξε η ομάδα και απόψε και μη δίνεις σημασία σ’ αυτά που σημειώνουν όσοι επιχειρούν να βρουν τρόπο να ασκήσουν κριτική στα καλαμπούρια που συνεχίζουν τον καλαμπούρι που ξεκίνησες!