Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Λοιπόν,
η διάγνωση είναι εν μέρει σωστή : εκεί έξω, δημιουργούμε μια ζούγκλα.
Μια ζούγκλα όμως, όπου θύτες και θηράματα είναι άνθρωποι και όχι (απλά)
ζώα. Μια τέτοια ζούγκλα, ανθρώπινη ζούγκλα, έχει κανόνες πολύ
διαφορετικούς, διότι ο άνθρωπος είτε ως θύτης είτε –και κυρίως αυτό- ως
θήραμα, διαθέτει άλλου είδους ανώτερη νοημοσύνη απ’ ό,τι τα ζώα. Στη
«φυσική» ζούγκλα, ένα κοπάδι 1000 βουβαλιών το βάζει στα πόδια μόλις
εμφανιστεί ένα λιοντάρι, αγνοώντας τη φοβερή των 1000 ζευγαριών κεράτων
και τους τόνους μυϊκής δύναμης, αν αυτά τα 1000 βουβάλια αντί να το
βάλουν στα πόδια, παρατάσσονταν το ένα δίπλα στο άλλο και σαν ένας
κινούμενος τοίχος επέπιπτε στο λιοντάρι. Στην ανθρώπινη ζούγκλα, τούτη η
άγνοια της συλλογικής δύναμης δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, όμως, δεν
είναι επίσης σπάνιο και το φαινόμενο της συνειδητοποίησής της. Σ’ αυτές
τις ιστορικά ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, όπου το συλλογικό θήραμα που ακούει
στο όνομα λαός ή κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι πλέον η πλάτη του πιέζεται
στις έσχατες ανοχές και αντοχές του, και αποφασίζει να πει με.......
αποφασιστικότητα τον φοβερό λόγο «ως εδώ και μη παρέκει», τι πρόκειται
τότε να συμβεί; Το ερώτημα τίθεται, διότι εκτιμώ ότι το συλλογικό θήραμα
βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Τι θα συμβεί λ.χ., όταν 300.000
διαδηλωτές αποφασίσουν ότι ο θύτης δεν παίρνει πια από λόγια και
εκκλήσεις και επιμένει να επιτίθεται στο σώμα της κοινωνίας και να το
λεηλατεί, και, αφού αποβάλλουν την όποια διστακτικότητα και φόβο, αντί
να το βάλουν στα πόδια στη πρώτη επίθεση μερικών εκατοντάδων
αστυνομικών, ΑΝΤΕΠΙΤΕΘΟΥΝ με αποφασιστικότητα και θέληση για σύγκρουση,
και υποχρεώσουν σε φυγή τις δυνάμεις αποκατάστασης της «τάξης» (της
«τάξης» της συγκεκριμένης κοινωνίας που τείνει ολοένα και περισσότερο να
επιβιώνει σε καθεστώς «φυσικής» ζούγκλας); Ποιος τότε θα μπορέσει να
ελέγχει αυτή τη ζούγκλα, ποιος θύτης θα είναι τόσο ικανός να τιθασεύσει
τα ανήσυχα και κυρίως αποφασισμένα πνεύματα των θηραμάτων ν’ αντιτάξουν
τους δικούς τους νόμους απέναντι σ’ αυτούς των θυτών, που όμως, οι νόμοι
και των δυο τους δεν θα είναι παρά οι νόμοι της ζούγκλας; Άλλωστε η
ζούγκλα έχει τούτο το «πλεονέκτημα» : ότι εκεί, Η ΕΠΙΙΒΙΩΣΗ δεν γνωρίζει
φραγμούς ΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ. Ο δυνατότερος, χωρίς πολλές περιστροφές, θα
καταβροχθίσει τον ασθενέστερο, θα τον θέσει υπό τον έλεγχό του, με βάση
το γυμνό φυσικό δίκαιο του ισχυρότερου. Ο ασθενέστερος, δεν έχει κανένα
απολύτως δικαίωμα, και για την ακρίβεια, η έννοια δικαίωμα είναι
άγνωστη για τον ασθενέστερο και μόνο η έννοια της υποχρέωσης είναι
γνωστή στο επίπεδό του.
Παρόλα
αυτά, η κοινωνία, μπορεί να πιέζεται από ισχυρά συμφέροντα να περιέλθει
σε κατάσταση επιβίωσης και λειτουργίας της ζούγκλας, όμως, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ
ΖΟΥΓΚΛΑ, ποτέ ιστορικά δεν προοιώνισε ομαλές εξελίξεις, και περιττό να
το επισημάνουμε, ΠΟΤΕ δεν συνέβαλε σε κανενός είδους οικονομική πρόοδο,
διότι στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, οι πλέον αποτελεσματικές στρατηγικές και
πολιτικές, ήταν πάντοτε εκείνες που τον άνθρωπο τον αντιμετώπιζαν ως
άνθρωπο και όχι ως ένα άψυχο συντελεστή παραγωγής, ήταν εκείνες που
υπόσχονταν ΚΑΙ ΠΡΌΣΦΕΡΑΝ ανώτερα επίπεδα ευημερίας ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ
ΕΡΓΑΣΙΑ και όχι εκείνες που υπόσχονταν τα αντίθετα. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ : μια
κοινωνία όσο περισσότερο είχε το αίσθημα της άδικης και αφόρητης
καταπίεσης τόσο εντονώτερος ο βαθμός εκτόνωσής της…
Η
κρίση που διερχόμαστε, ίσως μπορεί να αντιλεχθεί ότι είναι μια
«έκτακτη» κατάσταση που επιβάλλει «σκληρά» μέτρα. Δεν συμφωνώ : τα μέτρα
πρώτα απ’ όλα δεν είναι σκληρά, ΟΥΤΕ ΚΑΝ (ΠΡΟΔΗΛΩΣ) ΑΔΙΚΑ, είναι μέτρα
που δρομολογούν την δημιουργία συνθηκών ζούγκλας και η διαφορά είναι
τεράστια. Επίσης, δεν είναι καθόλου «έκτακτα», είναι «μόνιμα» (εξόν κι
αν ανατραπούν με κάποιο τρόπο…). Και το χειρότερο απ’ όλα, εδώ έχουμε
την απώλεια στρατηγικού ζωτικού οικονομικού και εθνικού χώρου σε θύτες
ξένους, ούτε καν ντόπιους…