Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Παρακολούθησα όπως όλοι μας υποθέτω την πρωθυπουργική ομιλία και συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη.
Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αν ζω στη χώρα που ο πρωθυπουργός περιέγραφε.
Μια
χώρα με προβλήματα των οποίων ακόμα βυθομετρούμε το βάθος τους, το
οποίο εκεί που λέμε, «αυτό είναι», σε λίγο ανακοινώνεται ότι υπάρχει κι
άλλος «πάτος»…
Μια χώρα με μια κυβέρνηση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, και το αντιμετωπίζει με επιτυχία, παρά τις όποιες αποκλίσεις, και έχει προς τούτο και την υποστήριξη του ελληνικού λαού, γι’ αυτό άλλωστε και δεν χρειάζεται να πάει σε εκλογές.
Πρώτον
λοιπόν, ΔΕΝ ΚΛΗΘΗΚΕ τούτη η κυβέρνηση να διαχειριστεί τούτο το
πρόβλημα. Κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει όχι μια κατάσταση στην οποία ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ λεφτά, μα μια κατάσταση στην......
οποία ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΕΦΤΑ (κατά δήλωση
του πρωθυπουργού μας)…
Δεύτερον,
υπάρχει μια σύγκρουση αναφορικά με το τι σημαίνει «επιτυχία». Ο μεν
πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ του
συγκεκριμένου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ που εδώ και δεκαετίες ανήκει σ’ αυτό
περιγράφει ως «επιτυχία» Ο΄ΤΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΝΤΑΝ ΣΑΝ
ΤΕΤΟΙΟ και που μας έφερε εδώ που μας έφερε, εμείς δε όλοι οι υπόλοιποι,
(ας μην υπερβάλω : όχι «όλοι», αλλά, όπως πιστεύω, οι περισσότεροι)
θεωρούμε ότι μια πολιτική (π.χ. όπως το Μνημόνιο), η οποία αναθεωρείται
από 3μηνο σε 3μηνο διότι πέφτει έξω αν όχι σε όλα τουλάχιστον στους
σημαντικότερους στόχους, αυτό, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑ, αλλά, με το συμπάθειο,
«εδώ κάτω» το λέμε «αποτυχία»…
Τρίτον,
ο πρωθυπουργός βλέπει λαϊκή υποστήριξη στο έργο του και στη πολιτική
του. Δεν τολμώ να προβάλω κανένα αντεπιχείρημα διότι η αντίκρουση ενός
επιχειρήματος, ΣΤΕΡΟΥΜΕΝΟΥ ΙΧΝΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ, είναι
πράγμα ΑΔΥΝΑΤΟ. Πώς είναι δυνατόν π.χ. να πείσω κάποιον ότι πορεύεται
μόνος του, όταν επιμένει ότι ακολουθείται από πλήθος οπαδών, που σε μένα
όμως είναι αόρατοι;
Τέταρτον,
και τελευταίο. Οι εκλογές δεν συναρτώνται με την «αποτελεσματική»
πορεία του Μνημονίου (του Μεσοπρόθεσμου πλέον), αφού ούτως ή άλλως και
χωρίς εκλογές, δόξα τω Θεώ, πάμε επίσης κατά Διαβόλου! Συναρτάται με
κάτι που μέσα στη κρίση φαίνεται να έχει ξεχάσει ο σοσιαλιστής μας
πρωθυπουργός (χωρίς διάθεση απαξίωσης, αλλά, όταν πια ακούω τη λέξη
σοσιαλισμός στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος, δεν έχω διάθεση ούτε να
αντιδράσω…) : ότι κυβερνά ΧΩΡΙΣ ΛΑΪΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ, αν αυτό μπορεί να
του λέει και κυρίως να σημαίνει κάτι… Και ιδίως όταν αυτό συμβαίνει εν
μέσω κρίσεως για την αντιμετώπιση της οποίας λαμβάνονται αποφάσεις που
θα επηρεάσουν τη ζωή του τόπου (οικονομική και κοινωνική) για πολλές
δεκαετίες. Ποιος λοιπόν είναι αυτός (ο όποιος «αυτός») που ΤΟΛΜΑ ΝΑ
ΑΓΝΟΕΙ τις θέσεις του λαού πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΕΡΑ;