Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ κάηκε η Θεσσαλονίκη, δεν κάηκε η Ελλάδα. Με τις δυνάμεις καταστολής ανενεργές και με το όπλο παρά πόδα. Με κάποια επεισόδια να δικαιολογούν την «κάθοδο των μυρίων» και για την τιμή των όπλων. Όταν στο βάθος του νου και της ψυχής λειτουργεί σαν τείχος προστατευτικό η λογική… Όταν το νιώθεις πως η πορεία προς τα μπρος είναι μοναδική διέξοδος και με οποιουσδήποτε για πλήρωμα, οποιονδήποτε στο τιμόνι (τα ίδια θα γράφαμε και με τη ΝΔ στην κυβέρνηση).
ΩΣΤΟΣΟ, το φαινόμενο έχει και άλλες αναγνώσεις. Πέρα απ’ την παραπάνω εξήγηση και ερμηνεία, μαρτυράει και κάτι άλλο, πιο…πονηρό και βαθύτερο. Την αφλογιστία των όπλων σε χέρια αναρχικών. Την «ανάπαυση» των κουκουλοφόρων στους «στρατώνες». Δεν έσκασαν μύτη οι «κομάντος», δεν ξερίζωσαν πλακάκια, δεν εκτοξεύτηκαν μολότοφ από χέρια «επαναστατών», σε ρόλο ολετήρα των πορειών και των συγκεντρώσεων.
ΝΑ πάμε παραπέρα και λίγο να το «χοντραίνουμε». Μας έλειψαν τα τούρκικα αεροπλάνα και τα…αποθυμήσαμε. Δεν γίνονται παραβιάσεις του.....
ΝΑ ξανάρθουμε στα εσωτερικά μας. Με την πρακτική ομάδων για τα συντεχνιακά τους που έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν, αλλά και με κάποιους κομματικούς «ιδεολόγους» σε φάση «αγώνα». Απόκαμαν να κλείνουν λιμάνια οι ΠΑΜΕίτες και να απλώνουν πανό στην Ακρόπολη, να λοιπόν η ευκαιρία! Ανεβαίνουμε…Θεσσαλονίκη μόνοι και ξεκομμένοι απ’ τους άλλους (όπως και στις…Πρωτομαγιές), «κοκκινίζουμε» τα πέριξ της ΔΕΘ, μας βλέπει η εργατιά και παίρνει κουράγιο, το πληροφορείται η πλουτοκρατία και το βάζει στα πόδια, κερδίζουμε και λαϊκή συμπάθεια (που τόσο μας λείπει).
ΞΥΠΝΗΣΕ μέσα τους το σύνδρομο του (βρόμικου) ’89 και η πρόθεσή τους να συνεργαστούν και με τον διάβολο και να σου ένα…σφριγηλό (και ανιστόρητο) ΚΚΕ στις επάλξεις, για «ξεκίνημα του αγώνα» (Αλέκα). Μόνο που τα παλικάρια (και οι σύγχρονες λαμπράκισσες) ξέχασαν πως οι «συνοδοιπόροι» του Κέντρου φακελώνονταν για χάρη των προγόνων τους, που πολύ…κομψά η δεξιά (με τους βασιλιάδες της) τους αποκαλούσε (και τους θεωρούσε) «μιάσματα».