Η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες του βίου της. Μετά τη...γαλλική επανάσταση, τους εθνικισμούς του 19ου αιώνα, τα ολοκληρωτικά κινήματα του 20ου και τον «πόλεμο των πολιτισμών», στην αυγή της τρίτης χιλιετηρίδας μ.Χ., οι νέοι πολίτες του παγκόσμιου χωριού αμφισβητούν την αντιπροσωπευτικότητα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Σε άρθρο των New York Times, που αναδημοσιεύει η εφημερίδα «Η Καθημερινή», δίνονται παραδείγματα από το τσουνάμι των αγανακτισμένων που με «όπλο» το διαδίκτυο και την απόγνωσή για την παρακμή του συστήματος ενώνουν τις φωνές τους σε όλο τον κόσμο.
Στην Ινδία χιλιάδες αγανακτισμένοι αποθέωσαν έναν ακτιβιστή που πραγματοποιεί απεργία πείνας. Στην Ισπανία και την Ελλάδα οι «αγανακτισμένοι» καταλαμβάνουν τις πλατείες. Στο Βερολίνο μια πειρατική ομάδα του Ίντερνετ, το «Κόμμα των Πειρατών», συγκεντρώνει το 10% στις τοπικές εκλογές. Το Ισραήλ γνωρίζει τις μεγαλύτερες κοινωνικές διαδηλώσεις της ιστορίας του. Αν προσθέσουμε και την «Αραβική Άνοιξη», τότε το «κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό».
Βασικά αιτήματά τους η ευκαιρία για εργασία και να εκλείψει η διαφθορά στο δημόσιο βίο. Η διεύρυνση της κοινωνικής ανισότητας είναι αυτή που σπρώχνει όμως περισσότερο τους νέους στους δρόμους.
Οι άνθρωποι που διαδηλώνουν έχουν αρχίσει πια να μην πιστεύουν ότι ο δρόμος της δημοκρατίας περνάει μέσα από την κάλπη και αναζητούν διέξοδο σε ακόμη πιο άμεσες μορφές. Απορρίπτουν συμβατικές δομές όπως τα κόμματα, αφού αυτά και οι κυβερνήσεις τους δεν μπόρεσαν τελικά να εγγυηθούν τη σωστή λειτουργία των θεσμών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο «νονός» του ονόματος «αγανακτισμένοι» Στεφάν Εσέλ, που έγραψε το βιβλίο «Αγανακτήστε», όπου κι αν εμφανίζεται παρά τα 94 του χρόνια γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό από πλήθος κόσμου. Ο ίδιος διακηρύττει σε όλους τους νέους ότι: «μην πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν», και βρίσκει παγκόσμια απήχηση.
Ένα ακόμη σημάδι του αδιεξόδου, είναι ότι στις τελευταίες συνόδους των G20 και των G8 ξεκίνησαν συζητήσεις για περισσότερη κοινωνική πολιτική, αφού το αδιέξοδο είναι ορατό.
Δεν ξέρουμε αν θα εμφανιστεί πάλι κάποιος νέος Κέινς και κάποιος νέος Ρουζβελτ για να δούμε ένα νέο NewDeal, το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν η ψαλίδα ανοίγει, η κοινωνική έκρηξη είναι κοντά, με τους κερδοσκόπους και τους καιροσκόπους (λαϊκιστές με ολοκληρωτικές αντιλήψεις) να καραδοκούν…