Το θυμικό μου με καθοδηγεί. Κατά κανόνα όταν θυμώνω γράφω, πλην εξαιρέσεων ως σήμερα που βρήκα τον Ευρωπαϊκό Τύπο διασκεδαστικό έως δακρίων.. Δικών μου γιατί τα δικά τους είχαν διαφορετικό περιεχόμενο. Ιδία όταν αυτά χύνονται πρωτοσέλιδα στα μιντιακά σοκάκια της Εσπερίας, για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των Ευρωπαϊκών ηγεσιών τις οποίες κατηγορούν ότι: Υπολείπονται καθώς δηλώνουν των παραγόμενων από την κρίση απαιτήσεων ! (άντε πάλι η κρίση) Μοιρολογούν σαν να ανακάλυψαν τώρα το πτώμα που καιρό όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση. «Είναι το έλλειμμα ηγεσίας στην ΕΕ» ντουντουκιάζει η μία σε πρωτοσέλιδό της ,«οι ηγέτες της ΕΕ που αποδεικνύονται κατώτεροι των........ περιστάσεων» διαλαλεί η δεύτερη επίσης πρωτοσέλιδα, για να ακουστούν απ’ άκρη σ’ άκρη του Ευρωπαϊκού ορίζοντα αλλά και της οικουμένης.. Κι αρχίζουν οι επιθεωρήσεις των αναλύσεων απέναντι στις οποίες βασικές πολιτικοοικονομικές γνώσεις να κατέχεις σκας από τα γέλια. Χαρακτηριστικά θα σας αναφέρω δυο τρία άρθρα που έπεσαν δια του διαδικτύου στους ευτυχείς οφθαλμούς μου γιατί ξεκαρδίστηκα. Το ένα της Le Monde τυγχάνει να είμαι γαλλομαθής (χωρίς πιάνο) και το άλλο της ναυαρχίδας των χρηματοπιστωτικών εγκλημάτων των Financial Times το οποίο με ζόρισε αρκετά γιατί τα αγγλικά μου δεν είναι δα του επιπέδου ανδρείκελου, απλώς επειδή δεν είναι η μητρική μου γλώσσα.. Η πρώτη κάτω από το χαρακτηριστικό τίτλο «αυτά τα παιδάκια μας κυβερνούν»(!), ασκεί δριμύτατη κριτική στους χειρισμούς των ηγετών της ΕΕ και των ΗΠΑ στην αντιμετώπιση της κρίσης καταλήγοντας με το εξής βαθυστόχαστο συμπέρασμα: «Το έχουμε καταλάβει: η κατάσταση απαιτεί ενήλικες - και μας λείπουν, όπως και στις Βρυξέλλες αλλά και στην Ουάσιγκτον»! αποδεικνύοντας στους αναγνώστες της, ότι τουλάχιστον οι επιτελείς της εφημερίδας δεν είναι παιδεραστές. Αρέσκονται στους οικονομικούς βιασμούς αλλά επί ενηλίκων. Κατά πόδας και η άλλη της οποίας το αναγνωστικό κοινό εκτείνεται από τους Σόρος και Πόλσον, ως τον έλληνα αστικοποιημένο βλάχο που το 1999 έπαιξε το χωραφάκι του στην χρηματιστηριακή ρουλέτα για να τους χτυπήσει στα ίσα. (ποιοι είσαστε εσείς ρε...) «Η ιστορία δε θα συγχωρήσει όσους ήταν θεατές την ώρα που η Ρώμη καιγόταν» γράφει λυρικά, αλλά και αρκούντως προειδοποιητικά για την επισφάλεια μιας καθολικής ανατροπής του υπάρχοντος φονικού συστήματος από τους λαούς.. (αυτό πονάει γι αυτό σκούζουν!) Ευκαιρίας και μάλιστα δωρεάν προσφερθείσης προς τους κυβερνώντες μας, την άρπαξαν αυτοί στο φτερό κι άρχισε το εγχώριο μοιρολόϊ. «Η Ευρώπη καθυστέρησε να ανταποκριθεί ακολουθώντας τα γεγονότα παρά πόδας προλαβαίνοντας τις εξελίξεις» δήλωσε ο διάδοχος του εν ονόματι Πεταλωτής τέρατος ευφυΐας.. Ο Μόσιαλος. Καλό το παραμύθι σας ρε γελοίοι άπαντες αλλά ο δράκος είναι αχόρταγος κι εμείς έχουμε στραγγίξει από αίμα.. Δεν έχουμε έτσι άλλο να του μεταγγίσουμε. Εκεί κόλλησαν πανικόβλητες οι υπάρχουσες ηγεσίες και όχι στην ανικανότητά τους. Πανικόβλητες επειδή ξέρουν καλά, πως όταν οι λαοί βρίσκονται όπως τώρα με την πλάτη στον τοίχο έχουν μια και μόνη επιλογή. Να κλωτσήσουν.