Γράφει η Λώρη Κέζα
Καθένας μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία με αληθινά πρόσωπα και να γίνει πιστευτός. Ας θυμηθούμε τι ακούσαμε και τι διαβάσαμε την τελευταία διετία. Υπουργός αγόρασε μια ολόκληρη γειτονιά, τον Αγιο Παντελεήμονα. Η Δαμανάκη είναι βαλτή των σιωνιστών. Ο Κυριάκος είναι γιος της Ντόρας. Ενας κουστουμάτος απαλλοτρίωσε την πιατέλα με τα ψάρια του Πάγκαλου. Καθένας μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία με αληθινά πρόσωπα χωρίς να υποστεί κυρώσεις. Τέτοιες ιστορίες διακινούνται με απίστευτη ελαφρότητα και δόλιες προθέσεις. Οσο τα φαντασιοκοπήματα παρέμεναν ανυπόγραφα μπορούσαμε να τα αποδώσουμε σε ανόητους θαυμαστές των ufo και σε αναλυτές εκ του προχείρου οι οποίοι ανακαλύπτουν παγκόσμιες συνωμοσίες. Δυστυχώς από αυτόν τον........τρόπο σκέψης έχει μολυνθεί και ο δημόσιος, πολιτικός διάλογος. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας κατηγορείται ως «αρχιστράτηγος του μπάχαλου», παρουσιάζεται ως «Γκοτζαμάνης χωρίς τρίκυκλο» χωρίς να υπάρχουν πειστικά στοιχεία για τέτοια δράση.
Στελέχη του κυβερνώντος κόμματος αποδίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ οποιοδήποτε θερμό επεισόδιο εναντίον πολιτικών προσώπων. Κατηγορούν ένα εκλεγμένο κόμμα για τη διοργάνωση βίαιων επιθέσεων. Κατηγορούν έναν αρχηγό κόμματος για εγκληματική δράση. Η διαβολή γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο, του μπουγαδοκόφινου. «Τον πήρε το μάτι μου που ήταν συριζαίος», «Αυτός που πέταξε το αυγό είχε ξάδελφο Ρηγά», «Φώναζε ένας που στο σχολείο υπήρξε υποψήφιος δεκαπενταμελούς με τον Συνασπισμό». Από εκεί και πέρα χτίζεται το μύθευμα, σύμφωνα με το οποίο τις μεταμεσονύκτιες ώρες, κάτω από μια σκοτεινή γέφυρα, μαζεύονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με κουκουλοφόρους και όλοι μαζί σχεδιάζουν τις φραστικές επιθέσεις και τους προπηλακισμούς. Η ιστορία με αληθινά πρόσωπα ίσως να έστεκε αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε να αντιτάξει τον πολιτικό λόγο του. Δεν θα κρίνουμε αν οι προτάσεις είναι ρομαντικές, εξωπραγματικές, πρόχειρες ή σωτήριες. Θα διαπιστώσουμε μόνο πως οι προτάσεις δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν. Δεν θα περιμέναμε να υιοθετηθούν αλλά να κριθούν και να απαντηθούν με τρόπο επίσημο και συγκροτημένο.
Η αλήθεια είναι ότι οι επιθέσεις εναντίον του Αλέξη Τσίπρα είναι βολικές για την κυβέρνηση. Οσο τον λοιδορούν, όσο τον παρουσιάζουν ως αρχιστράτηγο του χάους, παρακάμπτουν τις προτάσεις του. Συζητάμε επί μήνες τα προσωπικά παθήματα των υπουργών και αφήνουμε κατά μέρος το ληστρικό επιτόκιο του δανεισμού. Αλήθεια, γιατί δεν δίδεται μια πειστική απάντηση επ’ αυτού, γιατί δεν απολογείται κανείς για την αδυναμία της κυβέρνησης να μειώσει το απεχθές φούσκωμα του χρέους; Αλήθεια γιατί δεν δίνει κάποιος μια πειστική απάντηση για το ποδοπάτημα των μισθωτών και συνταξιούχων; Γιατί δεν δίδεται μια προοπτική; Αυτό που καταλαβαίνει κανείς παρακολουθώντας την επικαιρότητα είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει γίνει πρεζάκι του δανεισμού: άλλη μια δόση, κι άλλη μια, και μια παραπάνω, μέχρι να περάσει ο καιρός και να καταρρεύσει το σύστημα. Αυτά λέει, αδρομερώς, η Αριστερά, βάζοντας ασφαλώς και ολίγη ουτοπική σάλτσα.
Λέγαμε κάποτε ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος. Θα του φορτώσουν τα κρίματα της αναταραχής, θα του φορτώσουν τις ακρότητες της διαμαρτυρίας και θα τον ξαποστείλουν. Σιγά όμως μην τον ξαποστείλουν. Είναι πολύ χρήσιμος για την πολιτική καθημερινότητα. Λειτουργεί καθησυχαστικά. Οσο το ΠαΣοΚ διατείνεται ότι διαμαρτύρονται μόνο οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν στον εαυτό τους πίστωση χρόνου. Δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος φεύγει από το μαντρί της κάθε παράταξης.