Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Απευθύνομαι προς τους Βουλευτές. Τους αποδέκτες της λαϊκής δυσαρέσκειας, τους κοινοβουλευτικούς άντρες και γυναίκες, που όσο περνά ο καιρός, έτσι όπως έχει δρομολογηθεί να περνά, θα γίνονται ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και πιο έντονα ο συμβολικός (ή προσωποποιημένος στόχος : ανάλογα) αυτής της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Απευθύνομαι στους ανθρώπους που συμβολίζουν την κορωνίδα των θεσμών της Δημοκρατίας μας.
Απευθύνομαι στους ανθρώπους που νομοθετούν.
Απευθύνομαι στους ανθρώπους που ελέγχουν την εξουσία.
Η Βουλή έχει στα μάτια του κόσμου μετατραπεί στο τάφο της ελεύθερης συνείδησης των Βουλευτών.
Η Βουλή έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς για τα δεινά που εξυφαίνονται μεν στους κόλπους της εκτελεστικής εξουσίας, αποκτούν όμως............
τυπική και ουσιαστική ισχύ μέσα στο Κοινοβούλιο όταν ψηφίζονται.Η Βουλή έχει μετατραπεί στη συνείδηση των πολιτών σε μια στρατιωτική Μονάδα με πειθαρχημένους στρατιώτες που καθημερινά ακούνε την Ημερήσια Διαταγή των Διοικητών τους, κατά την ανάγνωση της οποίας «χτυπούν» προσοχή και με τη δέουσα εγγενή ή προσποιητή προσοχή ακούνε τι πρέπει να κάνουνε, πώς πρέπει να σκέφτονται.
Είναι οι παραπάνω εικόνες που περιγράφω, αληθείς ή ψευδείς; Για τον κόσμο είναι αληθείς, και αν αυτό το έχετε συνειδητοποιήσει –απευθύνομαι βεβαίως στους Βουλευτές-, καλώς, αν όχι, δυστυχώς, τότε, το πρόβλημα είναι πολύ πιο μεγάλο απ’ όσο φαντάζομαι. Όμως ο κόσμος, αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα, δεν προβλέπουν να στέλνονται στη Βουλή στρατιώτες που να συντάσσονται πίσω από κομματικούς επιλοχίες, λοχαγούς και στρατηγούς. Ο κάθε Βουλευτής, πολύ πριν εκφράσει εκεί μέσα στη Βουλή τη κομματική γραμμή, πολύ πριν εκδηλώσει εκεί μέσα στη Βουλή την κομματική του πειθαρχία, ΟΦΕΙΛΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΣΥΤΡΑΤΕΥΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ. Τούτη η τελευταία συστράτευση είναι η μοναδική που επιτρέπεται, και πολύ περισσότερο, αποτελεί την ύψιστη υποχρέωση ενός Βουλευτή. Η κομματική πειθαρχία, έχει τη σημασία της, έχει τη σπουδαιότητά της, ναι είναι αναγκαία υπό προϋποθέσεις, αλλά μέσα στο Κόμμα όχι εκεί μέσα στη Βουλή. Μέσα στη Βουλή, ο Βουλευτής χάνει την κομματική του ιδιότητα, και αποκτά την ιδιότητα που ταυτόχρονα αποτελεί και την υπέρτατη τιμή που η Πατρίδα αποδίδει μονάχα σε 300 ανθρώπους, την ιδιότητα του εκπροσώπου του Έθνους και του Λαού.
Έρχονται στιγμές στην Ιστορία ενός Έθνους, ενός Λαού, μιας Πατρίδας, που είναι Στιγμές – Καμπή. Είναι οι στιγμές εκείνες όπου το Μέλλον διακυβεύεται στον ύψιστο βαθμό, είναι οι στιγμές εκείνες, όπου ελέγχεται ο πατριωτισμός και η ευθύνη στην πράξη, και κυρίως η θέληση για να επιβιώσει το έθνος, ο λαός, η πατρίδα. Είναι η στιγμή όπου τα παχιά λόγια χάνουν το λίπος τους. Είναι η στιγμή που πρέπει να πεις το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι, είναι η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις αν θα είσαι με τους από δω ή με τους από εκεί. Είναι η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις αν θα εξακολουθήσεις να είσαι μονοδιάστατος επιμένοντας σε θεωρίες περί Μονοδρόμων (και η (ελληνική και παγκόσμια) ιστορία διδάσκει ότι αυτές οι θεωρίες έστρωναν πάντα το χαλί του αυταρχισμού, σ’ αντίθεση με τη γνήσια Δημοκρατία, η οποία αν δεν γνωρίζει αδιέξοδα οφείλεται στο ότι είναι ανοιχτή πάντα στις πολλές και διαφορετικές επιλογές), ή θα εγκαταλείψεις αυτό το ολέθριο Μονοπάτι.
Είναι η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων. Είναι η στιγμή αν θα εξακολουθήσει να γίνεται ανεκτή η κατάσταση μιας κοινωνικά ανομιμοποίητης κυβερνητικής πολιτικής, αφού πρόκειται για διακυβέρνηση βάσει ενός προγράμματος που ουδέποτε έχει τεθεί υπό την έγκριση του ελληνικού λαού, κι αυτό είναι αρκετό, πέραν κάθε άλλης νομικής ερμηνείας, ώστε να θεωρείται αντισυνταγματικό, και επομένως, ο,τιδήποτε έχει αποφασιστεί στα πλαίσια αυτού του προγράμματος, και έχουν αποφασιστεί τα πάντα, θεωρείται ότι είναι άκυρο και η ακυρότητα τούτη θα διακηρυχθεί από τη πρώτη κυβέρνηση που θα αναγνωρίσει ότι η Τρόϊκα δεν έχει καμία εξουσία πάνω στη χώρα και τη τύχη του λαού αυτού, και ότι το ζήτημα του χρέους θα επαναδιαπραγματευτεί συνολικά, με γνώμονα πάντα την επιβίωση του λαού, και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Αν η Τρόϊκα θέλει να στραφεί εναντίον των καταχραστών των χρημάτων της, ας τους αναζητήσει (αν κι αυτό θα έπρεπε να το κάνει η ελληνική κυβέρνηση), και ας τα αξιώσει απ’ αυτούς : πάντως, ο απλός πολίτης, ο απλός εργαζόμενος, δεν ήταν παρών σε καμιά ύποπτη δοσοληψία, ούτε και διαθέτει καταθέσεις (εδώ ή στο εξωτερικό) προερχόμενες απ’ τα δανεικά αυτά. Επιπλέον δε, ας καλέσει και ορισμένους κορυφαίους Ευρωπαίους ηγέτες, που σήμερα αποδεικνύεται ότι από καιρό γνώριζαν τι γίνεται με το ελληνικό χρέος και σιωπούσαν. Για μένα, το ζήτημα αυτό είναι εξίσου ερευνητέο, πρόκειται για μια ένοχη ανοχή, τόσο, όσο το πού πήγαν τα λεφτά εδώ στην Ελλάδα. Χρωστούμε αρκετές εξηγήσεις σε κάποιους αλλά επίσης αυτοί οι κάποιοι μας χρωστούν ακόμα περισσότερες.