Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Ακούγοντας την ομιλία του πρωθυπουργού στη Κ. Ο. του ΠΑΣΟΚ, (16/6/2011), έμεινα με την εντύπωση ότι :
[1] Μίλησε για (θετικά) επιτεύγματα αντιμετώπισης μιας κρίσης που αφορά μια ΑΛΛΗ χώρα και μια ΑΛΛΗ κυβέρνηση και
[2] Μίλησε ως εάν βρίσκονταν σε προεκλογική περίοδο 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, και το μόνο που δεν επαναλήφθηκε είναι ότι το «λεφτά υπάρχουν», αν και στιγμές – στιγμές, ήμουν περίπου βέβαιος ότι οσονούπω θα άκουγα και τούτη την ιστορική πια φράση.
Ομιλώ με την ιδιότητα του απλού πολίτη (άλλωστε δεν διαθέτω άλλη), και όσα η αντιληπτική και κριτική μου .......
ικανότητα επιτρέπει να αντιλαμβάνομαι και να ερμηνεύω.Περιέγραψε ο κ. πρωθυπουργός ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ήταν ένα κράτος ώστε να μη αντιμετωπίζει προβλήματα, έδωσε το μήνυμα ότι θα πατάξει ό,τι δεν μπόρεσε να παταχθεί τα 2 χρόνια της διακυβέρνησής του (και όχι μόνο της δικής του διακυβέρνησης), και φυσικά, ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2, που προωθείται ΧΑΡΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΤΡΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 1 να πετύχει ό,τι υπόσχονταν και που στην ομιλία του απέφυγε να θίξει είτε τα παρουσίασε αντεστραμμένα (έστω και γενικόλογα) ως δήθεν «επιτεύγματα»!
Με λίγα λόγια, ΕΝΙΩΣΑ ΤΡΟΜΟ ακούγοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Τρόμο είτε εννοούσε αυτά που έλεγε, είτε δεν τα εννοούσε. Δεν ξέρω πλέον ποιο είναι χειρότερο από το άλλο.
Τρόμο διότι ένας πρωθυπουργός, το μόνο που μας υπόσχεται είναι να συνεχίσει ό,τι θεωρεί ο ίδιος «επιτυχία» ή «αναγκαιότητα», και αυτά που θεωρεί ως τέτοια είναι ό,τι μας έφεραν στην ανάγκη να δρομολογήσουμε ως χώρα ένα ακόμα αδιέξοδο πρόγραμμα, χειρότερο και πιο αναποτελεσματικό –κατά την εκτίμηση της πλειοψηφίας του κόσμου, κι εμού- απ’ το προηγούμενο.
Τρόμο ΟΧΙ τόσο διότι επιμένει στην ψευδαίσθησή του ότι πορεύεται με τη κοινωνία και το λαό, και δεν αντιλαμβάνεται (ή κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται) ότι ΕΧΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟ ΣΧΕΔΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ότι πλέον ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ, μα ακριβώς διότι κυβερνά ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τρόμο διότι επιμένοντας να κυβερνά ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗ, αφού κυβερνά ΜΕ ΒΑΣΗ ΕΝΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΓΚΡΙΘΕΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, καθίσταται εν τέλει μια κυβέρνηση που στερείται και της τυπικής ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ να κυβερνά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται –σήμερα ή/και στο μέλλον.
Τρόμο διότι μας κυβερνά ένας πρωθυπουργός αποδυναμωμένος ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Το ότι είναι κομματικά αποδυναμωμένος, παρά την «ηγεμονική» του εμφάνιση στη συνεδρίαση της σημερινής (16/6) συνεδρίασης της Κ.Ο., αποτελεί την προσωπική μου εκτίμηση των πραγμάτων, και αυτό το (κατ’ εμέ) γεγονός, δηλαδή του αποδυναμωμένου κομματικά (εκτός από κοινωνικά) πρωθυπουργού, αποτελεί ένα παράγοντα ανωμαλίας ακόμα ίσως σπουδαιότερο από την όποια καταλογιζόμενη στη κυβέρνηση αναποτελεσματικότητα.
Τρόμο διότι, μια ακόμα ελληνική κυβέρνηση –άρα, δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην τωρινή, αλλά αναφέρομαι διαχρονικά- ΑΡΝΕΙΤΑΙ να λάβει μέτρα εναντίον των ΠΑΡΑΘΕΣΜΙΚΩΝ κουκουλοφόρων που αμαυρώνουν και πλήττουν θανάσιμα την Δημοκρατία, το Πολίτευμα και την Οικονομία μας –και το Μνημόνιο 2, πράγματι, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν παρουσιάζει ένα τέτοιο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέτρο αφαίρεσης της «κουκούλας» αυτών των κουκουλοφόρων. Αναφέρομαι στους κουκουλοφόρους, εκείνους τους «γνωστούς αγνώστους», που εκπροσωπούν ό,τι ονομάζεται «φοροδιαφυγή» (και ιδίως τη μεγάλη), «εισφοροδιαφυγή» (και ιδίως τη μεγάλη), «ατιμωρησία» όλων εκείνων που κατέκλεψαν δημόσιο χρήμα και δημόσιο πλούτο.
Τρόμο διότι η μόνη ΣΙΩΠΗΡΗ ΠΛΗΝ ΣΑΦΗΣ υπόσχεση είναι ότι θα εξακολουθούν να πληρώνουν τα γνωστά υποζύγια, δηλαδή όσοι ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να αποκρύψουν έστω κι ένα ευρώ. Κι αλίμονο στους οργανοπαίχτες εκείνους που σε λαϊκά πανηγύρια εισπράττουν χαρτζιλίκια από τον κόσμο, διότι το Κράτος καραδοκεί ακόμη κι εκεί, κόβοντας πρόστιμα, αφού προηγούμενα, υποθέτω, έκανε ανάλογη έφοδο ΣΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΡΑΘΕΣΜΙΚΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ, πριν βάλει σ’ εφαρμογή το σχέδιο «πάταξη της φοροδιαφυγής στα πανηγύρια»!
Τρόμο τέλος, διότι τα γεγονότα του τελευταίου διημέρου, με έπεισαν ότι κυριάρχησε το συμφέρον της διατήρησης της εξουσίας περισσότερο από όποιο άλλο συμφέρον. Είναι η αίσθηση που εισέπραξα ως απλός πολίτης.